ΜΑΡΩ ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ

χαμηλό βαρομετρικό

υπολογίζοντας την ταχύτητα της
ακινησίας με δεδομένο ένα σώμα
που θυμάται πόσα να είναι
τα χιλιόμετρα ζωής ανάμεσα
σε δυο βράδια βροχής
... βρέχει
θολώνει το τζάμι η ψάθινη καρέκλα
εκκρεμές στον χρόνο
το πρόβλημα σαν ζήτημα είναι ίσως
απλό κολλάς όμως στις πράξεις και
σου βγαίνει λάθος

... βρέχει
μια τρύπα δύο στο νερό
στην υγρασία της μέρας πάλι αύριο
ένα μέντιουμ θα προβλέπει ασυνάρτητα
το μέλλον
αν ξέσπαγε τουλάχιστον μια καταιγίδα
να κλείσει ο άνεμος την πόρτα με ορμή
ο σκύλος ξαφνιασμένος κάτω από το
τραπέζι να χωθεί κι εγώ ν΄ αφήσω τα
χαρτιά μου και να τον χαϊδεύω να
ψιθυρίζω τρυφερά στο ροζ αυτί
μεί νε ναι μεί νε ναι ναι μη...
ποιο είναι επιτέλους το ζητούμενο
η απόσταση το πρόβλημα οι πράξεις
ο σκύλος στα απολεσθέντα ή εγώ
το νερό διαβρώνει φαινόμενα και αφανή
και πέτρες
μια παρόρμηση επιμένει ανάστροφη
στο θολό τζάμι
... βρέχει

φεβρουάριος

τι να ζηλέψουν οι Laureati
από ένα ποίημα σε αναμονή
μπροστά σε εκκινήσεις και
σταθμεύσεις στην πλατφόρμα
σιδηροδρομικού σταθμού
δέκα το βράδυ αφού
κανένας πια δεν αναφέρεται
στα τρένα ξεπερασμένα
σύμβολα μελό μαζί
μ' ένα δεν ξέρω που είχες πει
και κάτι ακόμα σαν ενδεχόμενο
παρά τη βαθύτερη αίσθηση ότι
όλα έχουν συμβεί
κατά το νόμο της μετατόπισης
ενός σώματος μεταξύ της αρχικής
θέσης και μιας θέσης τυχαίας
σ' ένα στίχο ερήμην συμβάντων
απουσία και φάντασμα πραγμάτων
αποσκευές στα αζήτητα
ας είναι στρογγυλή η γη
στον αγύριστο οι τροχοί
ο χρόνος τρέχει δεν επιστρέφει
καν μία λέξη
κινούμενα τα τζάμια συνεχώς
περαστικές εικόνες βιαστικές
οι συλλαβές ανάκατες εξπρές
έρμο το ποίημα έρμαιο του νου

η ΕΞΟΔΟΣ κατάφωτη πιο ‘κει
λαμπτήρες νέον.