ΚΥΡΙΑΚΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ

© Poeticanet 

 

 

Δύο ποιήματα

 

  <Α>ΛΥΠΙΟΣ

             Ὡς εἶδεν αὐτήν κλαίουσαν καί τούς συνελθόντας αὐτῇ Ἰουδαίους κλαίοντας[…]ἐδάκρυσεν.                                                                                                                                                              ΙΩΑΝΝΗΣ, 11,33-35

 

Για να δακρύσει, κάτι θα ήξερε.
Ποτέ ο Θεός δεν κλαίει αν δεν γνωρίζει.
Και δεν θρηνεί αν δεν έχει κεντημένη λύπη.
Θεού η λύπη, αυτού και το δικαίωμα να την έχει.
Χωρίς αυτήν, λειψός ο κόσμος είναι,
μηδέ της Ουρανίας το δάκτυλο ματώνεται.
Ανάγκη πάσα, η καρδιά του να τολμά
να στήνει την αγάπη του αναμέσον
των ψοφιμιών και βάτου φλεγομένης  
και να εξίσταται μπροστά στη μέλισσα
π’ ανάβει τα κεριά.
Και να πετούν πουλιά τριγύρω της λευκά,
όπως ορίζει για  χιλιάδες χρόνια
το δίκαιον των πραγμάτων.

Κοίτα με μανταλάκια να στεριώσεις
πάνω στο ουράνιο τόξο τα δάκρυα τα κρυπτόφωνα –
τζιτζίκια που κρατάν το ίσο
δασύφυλλης σιωπής.
Θυμήσου πως η θάλασσα διψούσε ν’ αποθέσει
όλα της τα δελφίνια στ’ ουρανού την πλάστιγγα
κι έκανε την κοιλάδα των δακρύων
να σπαρταρά στα πόδια τους.

Το ξαναλέω: για να δακρύσει, κάτι θα ήξερε,
κάτι στο βάθος τού έλειπε. Ίσως το δάκρυ –
δάκρυ καθεαυτό, σαν σήμαντρο που βρήκε
ξανά τον ήχο τον δικό του. 
Ενδέχεται να ήταν το σημείο
που η καρδιά του αντιδoνούσε.

Μας κυνηγούν εκείνα που δεν ξέρουμε,
λάμπουν σαν φύκια στο σκοτάδι ανώνυμων επιγραφών,
τυλίγουν το λαιμό μας με θαυμαστή ευκαμψία. 
Και ποιο στον ύπνο μας αγγελικό σπαθί,
ποια σώματα πετούμενα, που γέρνουν το ένα στ’ άλλο
με απόλυτη συμμετρική διάταξη,
μπορούν να μαλακώσουνε το σίδερο;

Σωπάστε! Αν διαιρέσουμε τη θλίψη
και ψάξουμε να βρούμε κατά πού
ο ήλιος (με τα μαύρα του γυαλιά)
κοιτά να συνενώσει
παλαιό υπόλοιπο γλωσσών και θραύσματα ουρανίων,
θα πρέπει να προσθέσουμε στη σύνθεση
το δίκαιο δάκρυ. 

-----
<Α>λύπιος: Ο Άγιος Αλύπιος ο Κιονίτης (Στυλίτης) γεννήθηκε στις αρχές του 6ου αι. μ.Χ. στην Αδριανούπολη της Παφλαγονίας. Ο Διονύσιος Σολωμός αναφέρεται σ’ αυτόν στη Γυναίκα της Ζάκυθος, συνδέοντας τις ευωδιές της φύση με το αναστάσιμο φως: «Έτσι εγώ έφθασα στο κελί του Αγίου Λύπιου παρηγορημένος από τες μυρωδίες  του κάμπου, από τα γλυκότρεχα νερά και από τον αστρόβολον ουρανό, ο οποίος  εφαινόντουνα από πάνου από το κεφάλι μου μία Ανάσταση.»   

 

ΕΚ ΜΕΤΑΦΟΡΑΣ 
(ΥΠΟΛΟΙΠΟ ΓΛΥΠΤΟΥ)

Το κάτω μέρος σώματος
κόρης εξ Αθηνών
απόλυτα εφαρμόζει
στο επάνω μέρος κόρης
που εδρεύει στη Λυών. 

Τούτο ενθυμίζει  το παράλληλο
συμπλέγματος ιππέως εξ Ακροπόλεως
απεσπασμένου μόνιμα στο Λούβρο. 
Ή μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, 
μονάχα το κεφάλι του ειν’ εκεί,
κι ας εφαρμόζει τέλεια σε κορμό
κούρου καλού καλπάζοντος στο ιοστέφανο Άστυ. 

Ας μη εδώ προσθέσουμε και τ’ αναφαίρετα
γλυπτά που τα σκεπάζει το Μουσείο στη Λόντρα˙
Του Ερεχθείου μια Κόρη παρέκει συνθρηνεί
με τον αναπαλμό του πέπλου των ομόγλωσσων
κι αχώριστων, στενών της φιλενάδων,
ίσως κι ενός Δισδάρη (φρούραρχου) το δάκρυ
για την υφαρπαγή της μουσικής.

-----
Στ. 5: Δες άγαλμα επονομαζόμενο «Κόρη της Λυών» (570-530 π. χ.) στο Μουσείο Καλών Τεχνών της Λυών.
Στ.7: Δες άγαλμα, γνωστό συμβατικά με το όνομα «Ιππέας του Rampin» (γύρω στο 550 π.Χ.) του οποίου το κεφάλι βρίσκεται στο Μουσείο του Λούβρου (Παρίσι) και το υπόλοιπο σώμα στο Μουσείο της Ακρόπολης (Αθήνα.)
Στ.15: Δες Κόρη (Καρυάτιδα) από το Ερέχθειο (περίπου 415 π.Χ.). Την απέσπασε ο λόρδος Έλγιν από τις άλλες πέντε αδελφές της και τώρα βρίσκεται στο Βρετανικό Μουσείο (Λονδίνο).
Στ.18: Δισδάρης: Τούρκος φρούραρχος στην  Ακρόπολη των Αθηνών, που  αντέδρασε κάποια στιγμή για τη βίαιη αποκοπή και κατακρήμνιση μετόπης κατά την αρπαγή των γλυπτών του Παρθενώνα από τον  Έλγιν (1801).