Είναι  η  Μούσα  μου  μοιραία

δέσποινα  με  καλσόν.

Στην  πόλη  μας  από  μπετόν

υψώνεται  ακεραία

 

στου  ήλιου  το  πλάι  να  βρεθεί

στο  θόλο  τον  πριγκηπικό.

Μεταξωτό  φορά  βρακί

και  την  ποθούν  ένα  σωρό

 

φιλότεχνοι  αχρείοι

έτσι  που  σεργιανάει  με  χάρη.

Τώρα  που  ο  έρωτάς  μας  δύει

στο  κρυφό  της  συρτάρι

 

βρίσκω  τετράστιχα  γραμμένα

με  τέχνη  ισόθεου  αοιδού

που  έλειπε  πάντοτε   από  μένα.  

Μασάει  τα  λόγια  της , ‘Στο  νου

 

άλλον  δεν  έχω  παρά  μόνο

εσένα  υμνητή  μου  ατσίδα!’

Αλλού  αυτά , της  λέω . Τη  διώχνω

ως  οπτασία  που  δεν  είδα.

 

 

 

Τα  αισθήματα  έχουν  τη  δική  τους  αριθμητική.

Έρως  συν  έρως  ίσον  έρως  μοναχός.

Έρως  και  πόθος  ίσον  πόθος  στο  τετράγωνο.

Πόθος  δίχως  απόκριση  μηδέν  εις  το  πηλίκο.

Μιας  όμορφης  αγάπης  ο  χαμός

φαντάζει  λες  και   χάθηκε  ολόκληρος  ο  κόσμος.

Κάτω  απ’  τα πόδια  σου  τραβάει  το  χαλί

η  προδομένη  αγάπη

πλην  που  κι  η  πλήρης  ταύτιση  ,  η  σύμπνοια  των  ψυχών

η  ένωση  των  δυο  εις  σάρκα  μίαν

αδυνατεί

το  έλλειμμα   πλέον  του  καημού

να  ισοφαρίσει.    

Χάρης Ψαρράς