ΛΙΒΕΡΙΑΔΗΣ, ΘΕΜΗΣ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΘΕΜΗΣ ΛΙΒΕΡΙΑΔΗΣ

Εφιάλτης

Τελευταία βλέπω έναν εφιάλτη. Έτσι νομίζω.

Πλάι στο σπίτι που γεννήθηκα είχαμε λέει ένα δεύτερο ακόμα πιο μεγάλο, επιπλωμένο-έτοιμο, που όμως δεν το ζήσαμε ποτέ. Κι όλο ρωτούσα τους δικούς μου γιατί δεν το ανοίγουμε κι αυτό, τουλάχιστο όποτε έχουμε γιορτή. Αυτοί απέφευγαν να δώσουν μιαν εξήγηση. Και έτσι πέρασαν τα χρόνια.

Τώρα που τ’ όνειρο αυτό έρχεται και ξανάρχεται δε σταματάει μέχρις εκεί που ήξερα κι αυτό είναι που με γεμίζει αγωνία. Βλέπω λοιπόν πώς κάθε παραμονή Πρωτοχρονιάς περνώ απ’ έξω. Το σπίτι το δικό μας είναι από καιρό βουβό και σκοτεινό. Στο διπλανό όμως, πίσω από κουρτίνες, όλα του τα δωμάτια φεγγοβολούν με ένα περίεργο φως. Νομίζω, μάλιστα, ακούω μουσική. Δεν είναι ακατοίκητο. Μεσάνυχτα ακριβώς, όσο σφυρίζουνε χαρούμενα ακόμα τα βαπόρια, βγαίνει στο μπαλκόνι μια σκιά, μοιάζει γριά γυναίκα. Δείχνει να με περίμενε, αλλά δε βλέπει καθαρά. Σκύβει να διακρίνει κι όταν σιγουρευθεί βγάζει από τον κόρφο της, κλεφτά, ένα μωρό με τις φασκιές και το πετά με δύναμη στο κράσπεδο του δρόμου.

Θέμης Λιβεριάδης

Ημ/νία δημοσίευσης: 21 Ιανουαρίου 2009

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ

ΛΙΒΕΡΙΑΔΗΣ, ΘΕΜΗΣ