ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ, ΝΙΚΟΛΑΣ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΝΙΚΟΛΑΣ ΣΕΒΑΣΤΑΚΗΣ

Εικόνες Θεσσαλονίκης

Στη Φίλιππου Δραγούμη, ερχόταν από μιαν άλλη ηλικία

με δυο λεμόνια για μάτια

τον ήλιο του απογεύματος στεφανωμένη

Είπα πως πρέπει να τη σώσω

από το μαύρο των περαστικών

Κι εκείνη φόρεσε ένα γέλιο μοχθηρό

ξηλώνοντας το οδόστρωμα του χρόνου

με τη φυγή στο στόμα

Λουλούδι, εξόριστο σε πρασιά δήμου

Πως ξέπεσες με τους αλκοολικούς και τα αυθάδη περιστέρια

Πως έγινες ψεύδος χρωματιστό ανάπλαση πλατείας

Κίτρινο νεκρικό δημόσιου ταμείου

Λουλούδι εξόριστο

Σε σκάλα κυλιόμενη

aνθρακίτης αεροδρομίου

Σαρκοβόρα παιδιά

Με μάτι δίχως τόνο ανόρεκτο

Και από πάνω οι μαμάδες

Επιμελέστατες στο μοντέρνο τους πένθος

του shopping

Ξέχασες το νησί πάει να πει:

Ξέχασες ότι ήσουν, κάποτε, νησί

Και όχι διαρροή σωλήνων ύδρευσης στην Κασσάνδρου

Είναι ένας δρόμος όλο σκιές

κοντά στο Διοικητήριο

Έχει ένα φαρμακείο

κι ένα φτηνό περίπτερο

Έχει χρυσοχοείο και αρκετές υγρές εισόδους

που οδηγούν σε άλλη πόλη

Τη μοιραζόμαστε, κάθε πρωί, εκατοντάδες άγνωστοι

Πριν μας χωρίσει η Αγίου Δημητρίου

Αυτή η πόλη η ασυγκίνητη και οκνηρή

Όπως κάθε συνωστισμός πραγμάτων στη βία της ταχύτητας

Πόρτες και κρούσεις, φρεάτια μηχανές

άνθρωποι με σφαγμένο λαιμό από οργή

«Θρίαμβος της ζωής», λένε, τούτη η συσκευασμένη μέθη

η απόφραξη των πόρων

Α, πόσο λείπει το ανοιχτό

Αυτό που μόνο μια καταστροφή μπορεί να σώσει

Η πάταξη των περιττών κατασκευών: ελευθερία

Νικόλας Σεβαστάκης

Ημ/νία δημοσίευσης: 14 Ιουλίου 2007

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ