Η Ποίηση είναι η διαφορετικότητα, και μάλιστα εξ ορισμού. Τεχνικά, η Ποίηση είναι μια εγκυμονούσα σύνοψη, μια ερωτική διαστροφή του λόγου σχεδόν ανήθικη. Ποιος στο καθημερινό μυαλό του σκέφτεται σαν κλειδωμένο σεντούκι (με όλα μέσα των προγόνων τα ενδύματα τσαλακωμένα), ποιος σκέφτεται με στίχους; Είναι το Διαφορετικό που μέσα του ξυπνά, ζαλίζεται και φτύνει θαύματα και λέξεις. Κάτι δεν λειτούργησε σε νόρμα, παραπάτησε, άνοιξε στην πραγματικότητα πληγή κι από κει γεννήθηκε η έμπνευση.

Η ποίηση είναι ρήξη του λόγου, ρήξη της σκέψης, άρα ρήξη της πραγματικότητας. Κι όμως, όλοι ανοίγοντας διαφορετικό παραπέτασμα, τον ίδιο κρυφό κόσμο ατενίζουμε. Άρα τι διαφορετικό και τι όμοιο; Και τι είναι το διαφορετικό πέρα από τις άπειρες αποχρώσεις δυνατοτήτων που έχουμε όλοι μέσα μας.  Ίσως η διαφορά προκύπτει από το γεγονός ότι ο ποιητής βιώνει μια μεταμόρφωση.  Ο ποιητής γράφει και βλέπει στα δάχτυλά του ρόζους και ρυτίδες, νιώθει, σκέφτεται , εκφράζεται  με τη σοφία των χρόνων που έζησε ή δεν έχει ζήσει ακόμη. Μεταμορφώνεται και αποκτά ένα νέο πρόσωπο. Σαν σε μια μαγική σύνοψη η ποίηση εξισώνει τα φύλα, τα χρώματα, τις ηλικίες, τον πόνο και την έκσταση και αναδεικνύει την μόνη μας ομοιότητα που είναι η  διαφορετικότητά μας.

Για την ποίηση είμαστε άυλες, σχεδόν άμορφες θεότητες. Εμάς επικαλείται ο στίχος, σ’ εμάς προσεύχεται και εμείς σκύβοντας και κοιτώντας μέσα, παίρνουμε και δίνουμε μορφή.

Με άλλα λόγια η ποίηση είναι ο παρακαταθέτης της διαφορετικότητάς μας, μια αποθηκούλα που εν τέλει θα μας χωρέσει όλους, περισσότερο απ’ ό,τι χωρέσαμε εμείς εαυτόν και αλλήλους

Εσμεράλδα Γκέκα

© Poeticanet