ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΟΣΜΟΠΟΥΛΟΣ

Από την ενότητα ποιημάτων
"βιβλίον του Ιουνίου μηνός"

[Curriculum Graecopitheci]

†22.6.2017
*

Νὰ φεύγεις κούτσα-κούτσα ἀπ’ τὰ πενήντα
σκοντάφτοντας στῶν χρόνων σου τὶς πέτρες.
Καὶ νὰ μετροῦν, τριγύρω, γεωμέτρες
τ’ ἀποκαΐδια τῶν κλαριῶν καὶ τὴν ἀρίδα

ἂν θὰ χωράει στὴν κάσσα ἢ περισσεύει,
ὅπως σ’ ἐκεῖνον τὸν ταλαίπωρο στρατιώτη.
‟...Ἡ τελευταία του φωνὴ δὲν εἶναι σὰν τὴν πρώτη,
τὸ χέρι του μιὰ ἥττα τὸ ἡμερεύει...„.

Ἔτσι νὰ φεύγεις. Καθὼς ἔτρεχες παιδάκι
γιὰ τὴν πηγὴ τοῦ γυρισμοῦ, τὴν ὥρα
ποὺ ὁ κότσυφας στὸ πάνσεπτο βραδάκι

στὸ χῶμα ξέπλενε τὸ φτέρωμα—καὶ τώρα
στὸ στῆθος σου ἀνάβει ἕνα καντήλι,
ποιὰ προσευχὴ κομμάτια, ποιὸ μαντήλι.

                                                                                                   +24.6.2017.

Ἰωάννη Πρόδρομε, θρέμμα τῆς ἐρήμου
στὶς ἐρημιὲς ποὺ ρίχτηκα, βοήθα τὴν ψυχή μου
νὰ στάξει δάκρυ ἀληθινὸ καὶ αἷμα
νὰ πετάξει ἡ φωνή της στὰ γκρεμνά.
                                     *
Κάρβουνο καὶ στάχτη ὁ κόσμος γύρω
κι ἔρχομαι ξανά, Ἰωάννη, νὰ γείρω
κάτω ἀπὸ τὸ θρόισμα τοῦ φυτοῦ σου
κι ἂς μοῦ κρώζουν ὅλοι «οὐαὶ» καὶ «φτού σου».
                                     *
Λάμψη Ἰουνίου, κιτρινόμαυρο μολύβι
Στάχινο, χωμάτινο, τὸ χέρι στίβει.
Τὸ χορτάρι σου στὸ σωθικὸ σπαρμένο.
                                     *
Κυπαρίσσι μου πυρίκαυστο, δροσάτο
πίνω φῶς στὸν ἴσκιο σου ἀποκάτω.
Ἀπὸ τότε ποὺ γεννήθηκα, προσμένω.