FERNANDO SALAZAR TORRES

Μετάφραση Αθηνά Στυλιανή Μίχου

 

O Φερνάντο Σαλαζάρ Τόρες (πόλη του Μεξικού) είναι ποιητής, κριτικός λογοτεχνίας, δοκιμιογράφος και φορέας πολιτισμού.

Διπλωματούχος της Φιλοσοφίας στο Αυτόνομο Μητροπολιτικό  Πανεπιστήμιο, Unidad Iztapalapa (UAM-I). Master στις Ανθρωπιστικές Επιστήμες (UAM-I). Κάνει το Διδακτορικό στη Iσπανοαμερικάνικη Λογοτεχνία στο Πανεπιστήμιο Benemérita Universidad Autónoma de Puebla (BUAP). Κατά τη διάρκεια του έτους 2019 διέμεινε στη Σαλαμάνκα όπου και πραγματοποίησε έρευνα στο πανεπιστήμιο της (Usal). Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Sueños de cadáver και Visiones de otro reino. Η ποίηση και τα δοκίμια του εκδόθηκαν σε διάφορες εφημερίδες και λογοτεχνικά περιοδικά, έντυπα και ηλεκτρονικά. Η ποίηση του μεταφράστηκε στα αγγλικά, στα ιταλικά, στα καταλανικά, στη γλώσσα μπενγκαλί και στα ρώσικα.

Είναι διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού Taller Ígitur. Συντονίζει τις συζητήσεις «Crítica y Pensamiento en México» και  «Diótima: Encuentro Nacional de Poesía». Διευθύνει το λογοτενχικό εργαστήρι «Igitur». Συνεργάζεται με το λογοτεχνικό περιοδικό «Letralia. Tierra de Letras» με τη μεξικάνικη σειρά ποίησης  «Voces actuales de México» y  «Poesía española contemporánea». Είναι μέλος του PEN Club του Μεξικού.

 

 

La revolución de los claveles

                                                 Para María Calle Bajo
                                                 La flor diseminada en el poema que me entregaste

I

Amarramos los átomos del cielo  
en la cordillera donde el mar desaparece
y con el fanal vemos nacer colores austros
En nuestro barco el día y la noche se trasladan
y nos mueven por pliegues y cuencas hasta el sur
Amarramos los átomos del cielo
cielo de fondo agua espacio que aclama
pleno de ojos providenciales
mirando el atisbo que ella frecuenta
El verde marino de sus ojos obscurece
Su verde selvático nos aviva
la mañana cuando la ventisca toca al sol
En el vuelo de la gaviota unimos los átomos
al palpito meciéndose con nuestros cabellos
Amarramos los átomos del cielo
y bienaventurados adheridos al alba
vencedores en los cuatro rumbos de la tierra
nuestros átomos se descomponen hacia el ártico
Encima del cielo la revolución de sangre
se arroja contra la asonada de los claveles.

II

Se adueñan de todo, lo creen todo…
Ese viaje sideral tiene un encuentro clave
es el clima frío de las auroras del sur
el aire blanco donde sosegarse
La migración de piel los hace tersos
tórridos bajo del bruñido océano
Hay claveles que los vuelve inmortales…

También nosotros somos dioses
y siempre nos adueñamos de todo
cuando el venero nos da norte
Lo creamos todo al abrir los ojos
El mar nos pertenece nos bautiza
y aquí en lo alto sentimos el temblor
del océano que se divide a nuestro paso
Su cuerpo toca nuestros átomos
creamos con la fusión el rocío
Amarramos a nosotros el cielo
sus átomos acomodan la luz
media la ventana de las auroras
australes en ellas nuestro destino.

III

La luz desde el fondo del agua
lo anochece todo amanece todo
y la víspera guía nuestros pasos
Hay rubores teñidos en el aire
que serenan el mar de nuestro aliento
Hay pájaros dormidos
anidados en el fondo del alba
Y todo en la tierra se alumbra
con la revolución de los claveles
Amarramos los átomos al cielo

Después del dilatado viaje
una mancha blanca pone final
a la huida y sentados en la nieve
adormecemos sobre las auroras
y la sangre que nos hace inmortales
tornase en el clavel que ella en el verde
de sus ojos llevaba para guiarnos

También nosotros somos dioses
y amarramos los átomos al cielo

 

Η επανάσταση του γαρύφαλλου

                                       Για τη Μαρία Κάγιε Βάχο
                                      Το άνθος διάχυτο στο ποίημα που μου παρέδωσες

Α'

Γαντζώνουμε τα σωματίδια του ουρανού
στην οροσειρά όπου η θάλασσα γίνεται αθέατη
και με το φάρο, όστρια χρώματα βλέπουμε να γεννιούνται
Στη βάρκα μας μετατοπίζονται η μέρα και η νύχτα
και μέσα από χαράδρες και κοιλάδες μας κινούν ως το νότο
Γαντζώνουμε του ουρανού τα σωματίδια
με βαθύ ουρανό ύδωρ χώρο να επευφημεί
ολόσπαρτος με ουρανόσταλτα μάτια
να αντικρίζει το σημείο που εκείνη συχνάζει
Σκουραίνει το θαλασσοπράσινο στα μάτια της
Το άγριο πράσινο της μας ζωντανεύει
τη μέρα όταν η χιονοθύελλα ακουμπά τον ήλιο
Και όταν ο γλάρος πετάει μαζεύουμε τα άτομα
με τον χτύπο της λικνίζουσας κόμης μας
Γαντζώνουμε τα σωματίδια του ουρανού
και ευλογημένα μαζί με την αυγή
νικητές στα τέσσερα σημεία της γης
τα σωματίδια μας θρυμματίζονται προς την αρκτική
Ψηλά στον ουρανό η επανάσταση αίματος
εναντιώνεται στη διαδήλωση των γαρύφαλλων.

Β'

Κυριαρχούν παντού, πιστεύουν τα πάντα
η συνάντηση σε τούτο το ταξίδι αστέρων είναι το κλειδί
είναι το κρύο κλίμα στις ανατολές του νότου
ο λευκός αγέρας στην γαλήνη
Το δέρμα μεταναστεύει, γίνονται διαυγή
κάτω από τον στιλπνό ωκεανό καίνε
Κάποια γαρύφαλλα τους δίνουν την αθανασία.

Κι εμείς είμαστε θεοί
και όλα τα κυριεύουμε,
όταν η πηγή μας καθοδηγεί
Ανοίγουμε τα μάτια μας και δημιουργούμε το παν
Η θάλασσα μας ανήκει μας βαφτίζει
κι αισθανόμαστε από εδώ ψηλα τον κραδασμό
του ωκεανού που στο πέρασμα μας διαιρείται
Το σώμα του ακουμπά τα σωματίδια μας
με το αμάλγαμα δημιουργούμε τη δροσοσταλίδα
Γαντζώνουμε τους εαυτούς μας ο ουρανός
τα άτομα του βολεύουν το φως
μεσουρανεί το παράθυρο στο νότιο
σέλας εκεί ο προορισμός μας

Γ'

Από τα βάθη του νερού το φως
νυχτώνει τα πάντα ανατέλλει τα πάντα
και η παραμονή καθοδηγεί το βήμα μας
Υπάρχουν άλικες ντροπές στον αέρα
που κατευνάζουν τη θάλασσα της αναπνοής μας
Υπάρχουν αποκοιμισμένα πουλιά
που φωλιάζουν  βαθιά στη χαραυγή
Και όλα στη γη φωτίζονται
στην επανάσταση που κάνουν τα γαρύφαλλα
Γαντζώνουμε τα σωματίδια στον ουρανό

Ύστερα από το παρατεταμένο ταξίδι
μια λευκή κηλίδα σταματά
τη διαφυγή και καθισμένοι στο χιόνι
αποκοιμιόμαστε στις ανατολές
και το αίμα που μας κάνει αθάνατους
γίνεται το γαρύφαλλο που εκείνη είχε στο πράσινο
των ματιών της για να μας καθοδηγεί

Κι εμείς είμαστε θεοί
και γαντζώνουμε τα σωματίδια στον ουρανό

© Poeticanet