LUCIAN BLAGA

Επιστολή

Μπορεί να μη σου ’γραφα ούτε τώρα αυτές τις αράδες.
αλλά τη νύχτα ο αλέκτωρ τρις ελάλησε,
κι έτσι ήταν ανάγκη να φωνάξω:
Κύριε, Κύριε, ποίον απηρνήθην;
Μάνα, είμαι πιο μεγάλος από σένα,
μα δεν έχω αλλάξει πολύ:
ακόμη περπατάω λίγο σκυμμένος,
θαρρείς πάνω απ’ τα αινίγματα του κόσμου.
Ακόμη δεν έμαθα γιατί μ’ έχεις στείλει
στο φως της ημέρας.
Μόνο για να γυρνάω ανάμεσα στα πράγματα
και να τα δικαιώνω κρίνοντάς τα
ποιο το πιο αληθινό, ποιο το πιο
ωραίο;
Το χέρι σταματά: παραείναι λίγο.
Σβήνει η φωνή: παραείναι λίγο.
Γιατί να μ’ έχεις στείλει στον κόσμο, μητέρα,
γιατί να μ’ έχεις στείλει;
Το σώμα μου σωριάζεται στα πόδια σου
ίδιο πουλί πεθαμένο.

Nebănuitele trepte, 1943.

Lucian Blaga