Η εποχή ποτέ δεν φάνταζε πιο ωραία
στην ψυχή που χαίρεται τώρα τη θανή.
Με χλωμό μετάξι ντύθηκεν η θέα
και με πλούσια ατλάζια νέφη κι ουρανοί.

Οι σωροί τα σπίτια μοιάζουνε με στάμνες
που ο βυθός τους κρύβει ένα κρασί πηχτό^•
σε γαλάζιαν όχθη, πλάι σε καταρράκτες
που έχουμε απ’ το βούρκο τους όλοι πιει χρυσό.

Μαύρα ανεβαίνουν τα πουλιά στη δύση:
άρρωστος καρπίνος όπου, ξαφνικά,
πήρε προς τα πάνω γυμνός ν’ ατενίζει
στέλνοντας τα φύλλα του ψηλά.

Όποιος να θρηνήσει θέλει, όποιος να κλάψει,
ας έρθει ν’ ακούσει σκοτεινή λαλιά^•
το βλέμμα στης λεύκας τον πυρσό να θάψει,
τον ίσκιο του μέσα στη δική της σκιά.