*

Τὰ λόγια μου εἶναι φύλλα εὐτελῆ.

Μὰ ἡ γλῶσσα σου κοντά τής με καλεῖ

θάλασσα τῆς σιωπῆς, παραμυθία

σγουρόμαλλη κι ἀπύθμενη. Βαθεῖα.

                               *

Τὰ λόγια κουρασμένα ἀποδημητικὰ

μʼ ἐξαντλημένα, κατάκοιτα φτερὰ

στὴν θάλασσα τῆς ἄρρητης σιγῆς σου

φωλιάζουνε, σε κῆπο Παραδείσου.

                               *

Πῶς ὁ καρπὸς τοῦ πόθου μου μεστώνει

κι ὅλα τὰ λόγια μου ἕνα, χελιδόνι

μεθάει τὴν ὀμορφιά σου κελαηδώντας.

                               *

Σηκώνεται βροχὴ ἀπὸ πουλιὰ

πυκνὴ νεφέλη, πετούμενα ἄδοντα

δύουν πολύφτερα στὴν ἅγια σου ἀγκαλιά.

 

+30-31.10.2017

 

 

[il negait, une neige légère saleté]

Μαζεύω δάκρυα πυρωμένα μὲ καμμένα χέρια, σοῦ τὰ φέρνω.
Χιονίζει πάλι ἀπόψε, χῶμα ἐλαφρύ, καυτὸ νυχτὸς βαμβάκι,
ἀπὸ τὰ πίσω κι ἀπὸ τὰ μελλούμενα, ὅμως δὲν καταφέρνω
ἀσκέπαστος καὶ παρεπίδημος νὰ φυλαχτῶ λιγάκι.
                                            *
Τὶ θά ’τανε οἱ μέρες μου ἀνάμεσα στὸ πουθενὰ καὶ στὸ ἀντίο
κι ἂν δέν σε εἶχα δέντρο μου θαλασσοπερπάτητο μὲ σύσκια
ὅλης μου τῆς ἀπελπισίας τὰ κεριά, πουλάκια στὴν ἀγκάλη σου τὴν πελαγίσια
θράκες τρεμισμάτων, σκιρτήματα σταγόνων στὴν ζέστη καὶ στὸ κρύο,
                                            *
κρυφοπερπάτητο, σὲ ἀφετηρίες κι ἂν δέν σ’ εἶχα δέντρο, σὲ διαβάσεις
κάτω ἀπὸ τοὺς οὐρανοξύστες, ἀδέσποτος, σὲ ταχείας κυκλοφορίας                    διασταυρώσεις
δέντρο, μὲ τὰ δεητικὰ πλοκάμια τῶν κλαδιῶν σου νά με ζώσεις
ἀγριάμπελος γλευκομέλανη ὅταν μὲ laser με λογχίζουν διαφημίσεις
                                            *
ὤ, ἄν ‒ποὺ τίποτε ποτὲ δὲν εἶχα‒ ἂν δὲν εἶχα λύχνο τὴν εὐχή σου
νὰ καίει τὸ τσιμέντο τοῦ ὁρίζοντα κι ἀπὸ τὶς τρύπες, πᾶσαν ὥρα, ὄρθρος τιθύμαλλος
ἔριο ἐσφαγμένου ἀμνονέφους, βέλασμα Ἀνατολῆς, στὴν σιγηλὴ ἰαχή σου —
δὲν θὰ ξεπήδαγε ἀπ’ τὸ στόμα σάβανο ἀναστάσιμο βασάνων
δὲν θὰ ἔσπαγαν τὰ μάτια σὲ χαρμόσυνο κύμβαλο. 

†2.11.2017
 

 

 

Πηνελόπη, Ἑλένη

Δεινὸς τοῦ μαύρου παίχτης, λαγὸς τῆς ἐρήμου
στὴν πέτρα τῆς φωνῆς, ἀνθεῖ τὸ χέρι μου.

Εἶναι μιὰ πόρτα πέτρινη, ἐκκλησόπετρα
κι ὅσο με κυνηγοῦν προβολεῖς κι ἑλικόπτερα,

ψάχνω νά ’βρω τὴν λέξη, ν’ ἀνοίξει μιὰ στιγμὴ
γιὰ νὰ διαβῶ στοῦ κόσμου τὴν σιωπηλὴ ἀφορμή.

Ἐμένα, ματωμένο κι ἀθῶο σὰν φονηᾶ
τὸ δόρυ ἀπὸ τὸ στῆθος, ποὺ σ’ ἄγρια παγανιά,

μοῦ κάρφωσαν οἱ δίκαιοι κι οἱ εὐσεβεῖς,
στὰ δώματά σου τὰ βαθειά, θὰ κατεβεῖς

θὰ μοῦ τό ξεκαρφώσεις, θὰ πλύνεις τὴν πληγὴ
μὲ λάδι τῆς ἀγάπης ποὺ τρέχει ὅπως πηγή.

Κίρκη, φωτιὰ ἡ ζωή μου, μὰ, ἔλα Πηνελόπη,
στὸ θρόϊσμα, στὸ μύρο, τ’ οὐρανοῦ σου οἱ τόποι.

†20,27.12.2013

Δημήτρης Κοσμόπουλος

© Poeticanet