επτά ποιήματα

Μετάφραση: Άντζελα Μπράτσου

 

 

1 ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ  ΜΕ ΤΟ ΦΩΣ

 

Σχεδιάζεις ένα κίτρινο κύκλο
στην άσπρη σελίδα
και ο ήλιος επικάθεται πάνω στα χέρια σου.
Και δίπλα είναι η σκιά.
Και τα χέρια σου μετακομίζουν στο τραπέζι,
από τον ήλιο στη σκιά
μία ρόδινα, μία  μελανά,     
απ᾽τις σκιές στον ήλιο
- σαν σ᾽ ένα πρώτο στούντιο χρωμάτων,                                                                                          
πότε ζεστά, πότε κρύα,     
κοντά,  μακριά
  ̶ σαν σε μια πρώτη άσκηση θανάτου.

 

*****

 

2 ΠΑΙΖΟΝΤΑΣ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ

 

Του κίθε μπλόμ, του κίθε μπλα,
ένα δάσος με τις ρίζες προς τα πάνω
ένα κύμα με χαίνον στόμα,
ένα φτερωτό κουμπί,   
ένας νάνος φαγωμένος από ένα φουντούκι
     
  ̶ κ’ ένα πορτοκάλι.

Ένας δρόμος τρις συνεστραμμένος
και στο τέρμα του,
ένα αυγό από ζάχαρη
μέσα στο οποίο κατοικεί μια κουκουβάγια από βελούδο,                                                                                              
                                                                                      
ένα χρυσαφένιο κουνούπι
κ’ ένα πορτοκάλι.

Ένα φίδι από μέλι,
ένα κλειδί από τσόχα,
μουδιασμένα αστέρια, ένα προς ένα
 ̶ κ’ ένα  πορτοκάλι

πεταμένο στην νύχτα την γυμνή.
Το φεγγάρι.

JOCUL CU LUMINA    

                                                  

Desenezi un cerc galben                                           
pe pagina albă                                                              
și soarele se așează pe mâinile tale.            
Și alături e umbra.                                                   
Și mâinile tale se mută pe masă,                       
din soare în umbră,                                                
când roze, când vinete,                                                
din umbre în soare                                               
 ̶ ca într-un prim studio de culoare,                                                                                                            
când calde, când reci,                                                           
aproape, departe,                                                                
 ̶  ca într-un prim exercițiu de moarte.            

JOCUL CU PORTOCALA  

                                 

Ala, bala, alandala,                                                         
o pădure cu rădăcinile-n sus,                                      
un val cu gura deschisă,                                              
un nasture înaripat,                                                         
un pitic mâncat de-o alună,                                    
     
 ̶ și o portocală.                                                                       

Un drum răsucit de trei ori                                       
și, la capătul lui,                                                         
un ou de zahăr                                                                    
în care locuiește o bufniță de catifea,                         
                                                                                                                                                                                     
un țînțar de aur                                                              
 ̶ și o portocală.                                                                    

Un șarpe de miere,                                                       
o cheie de pîslă,                                                           
stele amorțite  una cîte una                                 
 ̶ și o portocală                                                                  

aruncată-n noaptea goală.                                  
Luna.           

3 Ήθελα να μείνω

 

Ήθελα να μείνω μες στο Σεπτέμβρη
στην ερημική και ώχρινη παραλία,
ήθελα να γεμίζω το είναι μου με την τέφρα
των ανήσυχων γερανών μου
και ο βραδυκίνητος αέρας να πέφτει για  ύπνο
μες στα μαλλιά μου σαν το νερό στις τράτες·
ήθελα μια νύχτα να ανάψω 
τσιγάρο λευκότερο πιο ανοιχτόχρωμο και απ’ το φεγγάρι,
και γύρω μου – κανείς, μόνο η θάλασσα
με την κρυφή και βαριά δύναμη της ·
ήθελα να μείνω μες στο Σεπτέμβρη,
παρούσα στο πέρασμα του χρόνου,
με το ένα χέρι  στα δέντρα, με το άλλο
στην γκρίζα άμμο - και να γλιστρώ
ομόχρονα με το καλοκαίρι στο φθινόπωρο ...
 

Αλλά για μένα είναι προκαθορισμένες
μάλλον πιο δραματικές αναχωρήσεις.
Πεπρωμένο μου είναι να αυτοεξορίζομαι από τοπία
με την ψυχή
ανέτοιμη,
όπως το πεπρωμένο μου που είναι να φύγω από την αγάπη
ενώ έχω ν’ αγαπήσω ακόμη ...

„Voiam să rămân”

 

Voiam să rămân în septembrie
pe plaja pustie și palidă,
voiam să mă-ncarc de cenușa
cocorilor mei nestatornici
și vântul greoi să-mi adoarmă
în plete ca apa-n năvoade;
voiam să-mi aprind într-o noapte
țigara mai albă ca luna,
și-n jurul meu – nimeni, doar marea
cu forța-i ascunsă și gravă;
voiam să rămân în septembrie,
prezentă la trecerea timpului,
cu-o mână-n arbori, cu alta-n
nisipul cărunt – și să lunec
odată cu vara în toamnă…
 
Dar mie îmi sunt sorocite,
Pesemne, plecări mai dramatice.
Mi-e dat să mă smulg din priveliști
cu sufletul
nepregătit,
cum dat mi-e să plec din iubire
când încă mai am de iubit…

 

4 «Φιλονικία με το χάος»

 

"Οι επισκέπτες μου είναι:
ένας κύριος σπαστός στη μέση,
μια κυρία προχωρημένη
και η κόρη τους, τσίγκινη,
ένας δάσκαλος που παραδίδει τυρί,
ένας εν ψυχρώ δολοφόνος, ένας σμήνος
από ελεύθερα μυρμήγκια,
ένα δέντρο με άγανα,
ένας νεαρός λέλεκας,
ένα παιδί με ένα χάρτινο σκέλος
και τρεις «περιπατών εν τη σκοτία» των νόμων της κίνησης.
Στο τέλος, εμφανίζεται
το βραδινό σκυλί
που τους γαυγίζει πολύ
και τους προσκαλεί έξω. "

 "Cearta cu haosul"

"Vizitatorii mei sunt:
un domn întrerupt la mijloc,
o doamnă continuă
și fiica lor de tablă,
un profesor care predă brânza,
un asasin răcit, o droaie
de furnici necăsătorite,
un copac cu mustăți,
o barză tânară,
un copil cu un picior de carton
și trei ignoranți ai legilor mișcării.
La sfârșit, apare
câinele de seară
care-i latră tare
și-i poftește-afară."

5 ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ

 

Σου υπόσχομαι να σε κάνω πιο ζωντανό από ποτέ σου.
Για πρώτη φορά θα δεις τους πόρους σου να ανοίξουν
σαν ρύγχη ψαριών και θα μπορείς ν’ ακούς
τη δική σου βοή αίματος στα αγγεία
ενώ θα νιώσεις το φως να γλιστράει πάνω στον κερατοειδή σου
όπως η ουρά ενός φορέματος· πρώτη φορά
θα καταγράφεις το τσίμπημα της βαρύτητας
λες κ' είναι ένα αγκάθι στη φτέρνα σου,
και οι ωμοπλάτες θα σε πονέσουν από την επιτακτικότητα για φτερά.
Σου υπόσχομαι να σε κάνω τόσο ζωντανό ώστε
η σκόνη που σκεπάζει τα έπιπλα να σε κουφαίνει,
να νιώσεις τα φρύδια σου σαν δύο  υπό γένεση έλκη
και οι αναμνήσεις σου να σου δίνουν την εντύπωση ότι 
αρχίζουν
από την γέννηση του κόσμου.

 

ISPITA

 

Îți făgăduiesc să te fac mai viu decât ai fost vreodată.
Pentru prima oară îți vei vedea porii deschizându-se
ca niște boturi de pești și-ți vei putea asculta
rumoarea sângelui în galerii
și vei simți lumina lunecându-ți pe cornee
ca trena unei rochii; pentru prima oară
vei înregistra înțepătura gravitației
ca un spin în călcâiul tău,
și omoplații te vor durea de imperativul aripilor.
Îți făgăduiesc să te fac atât de viu, încât
căderea prafului pe mobile să te asurzească,
să-ți simți sprâncenele ca pe două răni în formare
și amintirile tale să-ți pară că-ncep
de la facerea lumii.

 

6  ΕΣΥ ΤΙΓΡΗ

 

Δεν χρειάζεται να κάνεις το μεγάλο άλμα.
Αρκεί να με κοιτάς με κίτρινα μάτια.
Όπου και να πηγαίνω, ό, τι να κάνω,
τα κίτρινα μάτια σου κοντά μου αλύγιστα
να τα ρουφήξω σε ποτήρια, σε φρούτα να τα δαγκώνω,
σε  εξώφυλλο βιβλίου πάνω να τα ιδώ,
στο φεγγάρι, στον αριστερό μηρό μου,
στον σαββατιάτικο νυχτερινό ύπνο και ούτω καθεξής.

Με τόσα κίτρινα μάτια, να βάλω
τα γυαλιά ηλίου μου, να τραβήξω πάνω από το κεφάλι μου
την μαύρη κουβέρτα της θάλασσας -
αλλά εσύ μην κουνηθείς. Αυτό μόνο:
να με κοιτάς με κίτρινα μάτια.

TIGRULE

 

Nu e nevoie să faci săritura cea mare.
E destul să mă privești cu ochi galbeni.
Oriunde mă duc, orice-aș face,
ochii tăi galbeni să-mi încremenească aproape,
să-i sorb în pahare, în fructe să-i mușc,
să-i văd pe coperta de carte,
în lună, pe coapsa mea stângă,
în somnul de sâmbătă noaptea și-așa mai departe.

De-atâția ochi galbeni, să-mi pun
ochelarii de soare, să-mi trag peste cap
pătura neagră a mării –
dar tu, nu mișca. Doar atât:
să mă privești cu ochi galbeni.

 

7 Ο ΆΝΘΡΩΠΟΣ ΠΟΥ ΦΕΡΝΕΙ ΒΡΟΧΉ

 

Είσαι ο άνθρωπος που φέρνει βροχή.
Τα μπράτσα σου ρέουν κατά μήκος του κορμιού μου,
το βλέμμα σου μου ξεπλένει τον λαιμό,
το στόμα σου κάνει να μου μεγαλώσει στο ισχίο
ένα υγρό, μπλε λουλούδι.
Έσπασες το χρυσό δαχτυλίδι
που με είχε λογοδοτήσει με την ξηρασία,
το χρυσό στεγνό δαχτυλίδι
χαραγμένο με αγκάθι από τέφρα.
Η αναταραχή της σοδειάς μου φουσκώνει το στήθος.
Νερουλοί θύσανοι κρέμονται στα άκρα των δακτύλων μου.
Ήπιες βροντές ταξιδεύουν μέσα μας.

 

OMUL CARE-ADUCE PLOAIE

 

Tu ești omul care-aduce ploaie.
Brațele tale îmi curg de-a lungul trupului,
privirea ta îmi clătește gâtul,
gura ta face să-mi crească la șold
o floare umedă, albastră.
Ai rupt inelul de aur
care mă logodise cu seceta,
inelul de aur uscat
gravat cu spin de cenușă.
Neliniștea recoltelor îmi umflă pieptul.
Ciucuri de apă îmi spânzură la vârful degetelor.
Tunete blânde călătoresc prin noi.