ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ

Ανθολόγιο

 

 

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΟΛΙΤΗΣ

Κόμικς

Η ένταση κατασκευάζει δικτάτορες·
μοιράζουν κλειδιά για τους διακόπτες
και δαχτυλίδια από χρυσό
για τρεμάμενα χέρια
     μ’ άπλυτο πλούτο στην κοιλιά. 

                       

Μια τέτοια αυστηρή φυσιογνωμία,
στο μέσο ενός εγωικού σύμπαντος
γυροφέρνει το μεδούλι μας
ρεμβαστικά
στη μαθημένη γλώσσα του.

Έχει κάποιον θάνατο αιχμάλωτο,
όπως, λέει, του ταιριάζει
κι έτσι μετρά
τα φιλιά στο βελούδινο κουτί
που άρπαξε απ’ τις μάνες μας.

  Όμως πια τα ροζ τανκς
έρπουν ξανά στην ροζ χώρα
της προϋπάρχουσας γνώσης·
κοπανούν το τίμιο ξύλο
      σε μια ροζ προσευχή ελευθερίας.

 

ΑΘΗΝΑ ΙΩΑΝΝΟΥ

παρατηρήστε την απάρνηση της άνοιξης

εύκολη μού  ’γινε πια η πρωινή Αφύπνιση
για να ’μαι ειλικρινής καλά καλά δεν ξέρω αν κλείνω τα μάτια  -
ν’ αλλάξω γύρευα τον εαυτό μου μα δεν ονειρεύτηκα εγώ μαύρο καπνοπισσαμπαρούτικαικόκκαλα
ληγμέ  νεςμουείναι η οσμή και η γεύση
στα μάτια μου το είδωλο Εκείνης ήθελα ν’ αστράφτει
όχι σπινθήρες και φλόγες απ’ το διαλυμένο σπίτι
ένα μπάνιο στο πικαπ ένας δίσκος το κόκκινο στυφό κρασί  και πλαταγίζονταςτηγλώσσαστονουρανίσκομου τις τα                               νί
νες
να Την περιμένω

πώς δύσκολο μού ’γινε να πω ένα όχι

μα πώς λυτρώνει
        με χαρά να πάρω τα εύσημα του αξιόποινου λιποτάκτη

πρέπει να μπήκε κιόλας ο Μάρτης
σήμερα π ε  ρ ι μ ά ζ ε ψ α μια οβίδα
(η Ανεμώνη έψαχνε βάζοκαιβάζοδενέχω)
για το νέο σπίτι που χτίζω

από μέσα προς τα έξω
 

ΙΩΑΝΝΑ ΧΡΟΝΟΠΟΥΛΟΥ

Συμπλήρωσε τις λέξεις που λείπουν

Μιλάμε 
μιλάμεμιλάμεμιλάμεμιλάμε πολύ
για να καλύψουμε την σιωπή.
Μιλάμε για το κενό
το 

κ   ε   ν   ο

πιάνει πολύ χώρο.
Σε ένα μικρό συρτάρι να το βάλουμε
να συμπιεστεί.
[κν]
Όχι,
καλύτερα να το απλώσουμε παντού
ίσως έτσι να φαίνεται λιγότερο.
Όσο απλώνεις
τόσο δεν βλέπεις.
Ένα Κ εδώ
                ένα Ε πιο πέρα
και πάει λέγοντας.
Άλλωστε όσο ασχολούμαστε 
με το μέγεθος του
ξεχνάμε αγαπητέ μου
το

που έφερε ο πόλεμος. 

ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΚΟΛΙΟΠΟΥΛΟΥ

Γωνία πρόσπτωσης

με θέλει Nα μπουσουλώ στα πόδια της
Nα εξαρτώμαι Nα υποπτεύομαι Nα υφαρπάζω
Σκληρά Nα βλέπω των άλλων τα πρόσωπα
Σκληρά Nα διαιρώ τα μάτια μου : “εγώ–ο άλλος, ο άλλος–εγώ” ––Αυτή
η Κυρία με τ’ αόρατα χέρια
με φορτώνει με χρέη
με οπλίζει, με αφοπλίζει
με φιμώνει με ψέματα –– κι εγώ
Σκληρά περπατώ και Σκληρά πλήττομαι
σε μια πατρίδα που πια δεν υπάρχει
              –Δεν ξέρω, μάλιστα, αν υπήρξε και ποτέ!
( Ποτέ όμως ποτέ
δεν έμαθα
για τα δικά μου Σκληράδια
δικά της αν ήταν
ή και δικά μου )

ΜΑΝΤΩ ΧΑΝΤΖΗ

1.

βομβαρδισμόςπόλεων
εκτοπισμόςαμάχων
Εκ-πυρ-σοκροτεί
το όπλο σου στρατιώτη -
whichsideareyouon?
σφαίρα νούμερο (καν) ένα
χτυπάς τον αδελφό πριν σε χτυπήσει αυτός

                                                        -δεσεμέλλει-

αιμόφυρτος συσπάται στο πάρκινγκ
του σούπερ μάρκετ
ένα γάλα και πάνες κυλάνε δίπλα του

-έχεικαιπαιδί, σκέφτεσαι-
-όπωςοαδερφόςμου, σκέφτεσαι-

είναι νεκρός, φωνάζεις,
νεκρός είναι, ουρλιάζεις,
Ι β ά ν   α δ ε λ φ έ   μ ο υ, ψελλίζεις.

 

ΒΑΣΙΛΗΣ ΕΥΡΙΠΙΩΤΗΣ

Κοντσέρτο για πιάνο Αρ. 5, σε Σολ μείζονα

Σοπράνο στα μεγάφωνα
diminuendo από βροχή πνευστών
σκάνε τριγύρω νότες φαγκότο
κρουστό περπάτημα
χορωδία μπάσων δονήσεων

Ανταρκτικός χρόνος
γίγαντες στα θεωρεία
ο ουρανός χειροκροτεί

Ποιος να το περίμενε;
Τέτοια συμφωνία
στη μέση της Ευρώπης.
Και τι προσέλευση!

γέμισε ο στάβλος
καβαλίνες.

***
Μ’ αγκαλιάζεις
επειδή δεν έχουν τίποτ’ άλλο
να κάνουνε τα χέρια σου.
Δεν ξέρεις από μουσική.

ΕΛΕΝΗ ΠΟΛΥΜΑΤΙΔΟΥ

Σαν φυλαχτό

Το ρολόι μέρες τώρα ξεκούρδιστο
Άσχημα τα μαντάτα
Μπαγκάζια στις πλάτες και δρόμο
Δεν με πιάνει ύπνος
Χαμένα τα νιάτα πάνε
Στρέφω τη σκέψη αλλού
Πλέκω λέξεις ζεστές
για τους ανθρώπους
μη τυχόν κρυώσουν
Ίχνος ανθρωπιάς
και ούτε μια κουβέρτα για δείγμα
Δεν ωφελεί να θυμώνω
Ανασαίνω με κόπο
Ήχοι εικόνες κατακλύζουν
Προσεύχομαι για το θαύμα
Μα μόνο αίμα μαύρο χώμα
Αποχαιρετισμός.

 

© Poeticanet