ΓΙΩΡΓΟΣ ΛΙΛΛΗΣ
Ηλεκτρισμένη πόλη του Γιάννη Κοντού
Εκδόσεις Κέδρος, 2008
Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ποίησης του Γιάννη Κοντού. Η αθωότητα που θωρακίζει με εφηβικό πάθος το ενήλικο βλέμμα, και η σκηνοθετική του δεινότητα η οποία υποστηρίζει έναν κόσμο ο οποίος πηγάζει από τα βαθύτερά όνειρά μας. Αυτές οι δύο συντεταγμένες αποτελούν πολύτιμοι νοηματικοί χώροι όπου η ποίηση ορίζεται μέσα από τα πρωταρχικά της υλικά, όπως τότε που ο άνθρωπος πίστευε στο θαύμα στην καθημερινή του ζωή και μεγαλουργούσε μέσα από την φαντασία του. Ο Γιάννης Κοντός με την επιμονή του να γυρίζει την πλάτη στον ορθολογισμό, δημιουργεί το αρχέτυπο της αθωότητας. Στο πρόσφατο βιβλίο του «Ηλεκτρισμένη πόλη», μεταμορφώνεται σε θαυματοποιός για να μας ταξιδέψει στην ενδοχώρα του φανταστικού, εκεί όπου η ανθρώπινη αξιοπρέπεια είναι ο πρωταρχικός στόχος, και ο ποιητής, σαν μικρό παιδί, αναζητά στην ταπεινή στάση εκείνου που αφουγκράζεται με προσοχή τα αφανή θαύματα που κυοφορεί ο άνθρωπος και η ζωή του.
Ο Κοντός φαίνεται να υποστηρίζει στην ποιητική του αυτό που ο Λή Χαντ είχε γράψει σ´ ένα δοκίμιό του για τη φαντασία και πως επενεργεί στον ποιητικό λόγο: «η ποίηση εκφράζει και εικονογραφεί τις εντυπώσεις της με τη φαντασία ή με εικόνες των πραγμάτων τις οποίες επεξεργάζεται με στόχο την απόλαυση και τη μετάδοση της αίσθησης της αλήθειας τους, σε όλη της τη δύναμη και τον πλούτο. Τις εικονογραφεί με τη φαντασία που είναι ένα ελαφρότερο παιχνίδι της imagination, ή η αίσθηση της αναλογίας που υπολείπεται της σοβαρότητας, με στόχο να γελάσει μ´ αυτό που αγαπά, και να δείξει πώς μπορεί να το στολίσει με ωραία στολίδια». Στα ποιήματα του Κοντού εύκολα μπορεί κάποιος να παραπλανηθεί ότι πρόκειται εκ πρώτης όψεως αφελή στιχουργήματα που έχουν μόνο στόχο να διασκεδάσουν με την έξυπνη σκηνοθετική τους ικανότητα. Νομίζω πως ο Κοντός επιδιώκει συνειδητά αυτή την στάση, θέλοντας να αφήσει τον αναγνώστη εκτεθειμένο, να τον παρασύρει σε μια παιγνιώδη κατάσταση κι έπειτα με ευκολία να του περάσει, δίχως ο αναγνώστης να το καταλάβει από την πρώτη στιγμή, το κρυμμένο μήνυμα που κρύβει το ποίημα.
Ο ποιητής αποφεύγει το διδακτισμό, η πνευματική του στάση είναι η στάση ενός μαθητή που ανακαλύπτει ακόμα τον κόσμο, που επιθυμεί και ο αναγνώστης του να παραμένει ανεπηρέαστος έτσι ώστε να μετέχει στη αναγνωστική περιπέτεια με τα υλικά της δικής του φαντασίας. Η μέθοδος αυτή είναι μια τίμια πράξη, φέρνοντας τον ποιητή πολύ κοντά στον αναγνώστη του. Τα ποιήματα του Κοντού, είναι ποιήματα κοινής χρήσης. Παραμένουν ανοιχτά σε ερμηνείες, δοκιμάζουν υπερρεαλιστικές φόρμες, γίνονται λυρικά τραγούδια, φαντασμαγορικά τοπία μιας πολιτείας που ακόμα υπάρχει, επειδή πιστεύουμε ακόμα πως υπάρχει. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το ποίημα ΚΛΕΙΣΤΗ ΖΩΗ:
Και όμως απέραντα ανοιχτή όπως κοιτάμε το θαύμα
από το μικρό παράθυρο του φεγγίτη. Πατάρι θεατρικό,
εργαστήρι μυστηρίου το σπίτι μας. Κόκκινα παραπετάσματα
τραβάνε πεθαμένοι ποιητές και πήλινα πουλιά πετάνε
στον τσιμεντένιο ουρανό.
Χωρίς φόβο μετράμε το νήμα του χρόνου και πλέκουμε
κόκκινα καλτσάκια για τον μικρό μας γιό.
Πεταμένα δώθε κείθε: κόμικς και χαλκομανίες,
με αγγελάκια και, φρρπ, τα παίρνει όλα ένα αεράκι δυνατό,
επίμονο και φαρμακερό. Μένει άδειο το ζωτικό μας τετράγωνο
και μια μπάντα με κλόουν παίζει για το φινάλε.
Νομίζω πως το παραπάνω ποίημα της συλλογής, φανερώνει με ευθύβολο τρόπο όλο το πιστεύω του Κοντού, την αίσθηση αντίστασης σε μια ασφυκτική πόλη, όπου η πάλη για αυθεντικότητα γίνεται ακόμα πιο επιτακτική. Ο Κοντός δεν φοβάται το χρόνο, επιμένει να ψάχνει το θαύμα από το μικρό παράθυρο του φεγγίτη. Αυτός ο ποιητής βάλλεται εναντίον του χρόνου, χλευάζει την μιζέρια του σύγχρονου πολιτισμού, αντιλαμβάνεται πως αν θέλει να σωθεί πρέπει να αφοσιωθεί στην αναζήτηση του εγώ, με σκοπό να εξερευνήσει τον άνθρωπο σε όλες του τις διαστάσεις. Ποίηση ανθρωποκεντρική, πλαισιωμένη από υπέρβαση. Ένα ποίημα της συλλογής που υποστηρίζει με σαφήνεια αυτό που αναφέρω είναι και η ΑΥΤΟΒΙΟΓΡΑΦΙΑ. Στο ποίημα αυτό ο Κοντός, ίσως πρώτη φορά τόσο εξομολογητικός, ξεγυμνώνει τον εαυτό του και τα πάθη της ζωής του στο καθρέφτη του χαρτιού με έναν απόλυτα λυρικό τρόπο. Το παραθέτω:
Ψηλόλιγνος με γκρίζους κροτάφους, κρατά τρομπέτα.
Την ακουμπά στο γόνατο όπως κάθεται σε καρέκλα.
Μουσική ποιεί. Έχει ένα σημάδι, μια ξερή χαράδρα
στο φρύδι, που φτάνει μέχρι το μάτι. Είναι από κεραυνό,
όταν παιδί βρέθηκε σε καταιγίδα.
Ο σκύλος είναι στα πόδια του και τον κοιτά στα μάτια.
Χωρίς ιδιαίτερη αιτία αφαιρείται ή πετά.
Τι φως που έχει αυτή η νύχτα.
Μπορεί να είναι το κεράκι του, μπορεί τα μάτια
και οι φωνές που τον περιμένουν.
Κομμάτια ουρανό βρίσκει στα ντουλάπια.
Όλο ταξιδεύει στα πέρατα του κόσμου ψάχνοντας
σε χάρτες χαμένους θησαυρούς. Όμως ουσιαστικά
είναι άνθρωπος σε γραφείο. Όπως λέμε άνθρωπος
χαμένος στο δάσος. Το κουβάρι των ημερών του
ξετυλίγεται κατακόκκινο, ασχέτως εάν οι άλλοι
το βλέπουν γκρίζο. Είναι βουτηγμένος στα χρώματα
χωρίς ελπίδα.
Η περιφορά της σελήνης αλλάζει συνέχεια γωνιά
ακτινογραφώντας τα χέρια και τη φαντασία του.
Βρίσκονται όλα εδώ. Το πορτραίτο ενός ανθρώπου που αντιστάθηκε στο χρόνο. Ένα μελαγχολικό παιδί που η επαφή του με το θείο του άφησε σημάδια πάνω στο σώμα. Που ποιεί μουσική και χρώματα ψάχνοντας τους χαμένους θησαυρούς. Ένας ενήλικος που δεν δέχθηκε ποτέ να παίξει το ρόλο του αλλά βάλθηκε να στηρίζεται στα εργαλεία της ποίησης για να χαράξει την αισθητική του. Οι άλλοι σπάνια διακρίνουν την αληθινή του ταυτότητα, παροδηγούνται από τα εξωτερικά γνωρίσματα και παγιδεύονται στο ορατό, χωρίς να διαισθανθούν τη σελήνη που ακτινογραφεί τα χέρια και τη φαντασία του.
Θα ήταν παράλειψη αν δεν αναφέρω το ρόλο που παίζει η τέχνη της ζωγραφικής στο έργο του Κοντού. Ιδιαίτερα η επιμονή του με τα χρώματα η οποία πηγάζει από την τάση του να ανατρέπει την πραγματικότητα, η ιδιότητα εκείνου που μεταλλάσσει την ασχήμια σε ομορφιά. Η σχέση του ποιητή με τους ζωγράφους είναι ήδη γνωστή. Σχεδόν σε κάθε συλλογή του φιλοξενεί έργα αγαπημένων του ζωγράφων. Αυτή η εικαστική εκδοχή δίπλα στην λογοτεχνική δεν φανερώνει μόνο αισθητικές τάσεις, αλλά ο ποιητής επιθυμεί να μας μεταδώσει οπτικά τις ιδέες του, να μας εντάξει μέσα στα πλαίσια της φαντασίας του. Οι ζωγράφοι που φιλοξενεί συνεχίζουν το ποίημα από εκεί όπου το άφησε ο ποιητής. Στην «Ηλεκτρισμένη πόλη», ο Γιάννης Ψυχοπαίδης, αναλαμβάνει αυτό το ταξίδι της ψυχής, συμπληρώνοντας το ρομαντικό μοτίβο των ποιημάτων. Αλλά και στους στίχους του ο Κοντός παίζει με τα χρώματα. Ένα απάνθισμα από τα πρόσφατά ποιήματά του αποδεικνύει του λόγου το αληθές: «πολύχρωμη που είναι η νύχτα», «το ιώδες στην ιστορία μας είναι τα μεγάλα σου δάχτυλα», « έφυγε με τον άγγελό της και το μισό γαλάζιο», «η φλέβα, σκούρα μπλε, πρησμένη, ξεχωρίζει από τη σάρκα και κυλά στη θάλασσα», «πως βυθίζονται στις κόκκινες φωνές», «στο δάπεδο ένα πορτοκαλί θέλω αναβλύζει».
Ο Κοντός είναι ένας αναγκαίος ποιητής. Γιατί με τον τρόπο που βλέπει φανερώνει διόδους επικοινωνίας αναγκαίες, ανασταίνει τα χαμένα αρχέτυπα του κόσμου, επιδιορθώνει τα λάθη με την τολμηρή του ματιά πάνω στους ανθρώπους και τα πράγματα, επιμένει για τον συμπαντικό ρυθμό, για την ακατανίκητη έλξη του έρωτα όταν αναδημιουργεί μέσα από τις στάχτες την ελπίδα. Εκεί όπου
θα έρθει η άλλη μέρα
η αινιγματική και θα πάει ήσυχα στην παιδική της
ηλικία, μέσα στα αμπέλια, στον ήλιο και στις ελιές
να παίξει.
Κριτική: Γιώργος Λίλλης
Κριτική: Γιώργος Λίλλης
Ημ/νία δημοσίευσης: 30 Ιανουαρίου 2009
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 18
- Στάθης Κουτσούνης, Μπροστά σε αλλότριο ρόπτρο. Κριτικές επισκέψεις και άλλα κείμενα (1989 - 2020)
- Παυλίνα Παμπούδη, Νυχτολόγιο,
- Για το βιβλίο του Γιώργου Βέη: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΚΕΙ ΑΠ' ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 16
- Βασιλική Ράπτη, Η λεπταίσθητη Λαίδη μου
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις...
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις
- Θεοδόσης Πυλαρινός: Ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης
- οι Κυψέλες του Γιώργου Αλισάνογλου και η Παπούσα της Βίκυς Κατσαρού
- Ποιητική της ζωής
- ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ – "ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ"
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 15
- Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 14
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια
- Άννα Γρίβα, Δαιμόνιοι
- Στου κανενός τη χώρα του Στάθη Κουτσούνη,
- Παναγιώτα Λάσκαρη, “Μικρή σπουδή πάνω στο πρόσωπο ενός Τεύκρου – Συνομιλώντας με τον Γιώργο Σεφέρη”
- Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου, Πορείες Κατάδυσης
- ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ PIXELS ΤΟΥ Δ. ΚΟΣΜΠΟΥΛΟΥ
- Πέτρος Γκολίτσης, Σφαχτάρια στο λευκό, Θράκα, 2020
- ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ)
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 13
- Ο χρόνος είναι ποίηση
- Στάθης Κουτσούνης Άννα Βασιάδη,
- ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΗ
- Γιώργος Βέης, Βράχια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- Ο θρίαμβος του ασήμαντου, του ανώνυμου και του μηδαμινού. Ιωάννης Πανουτσόπουλος
- Ανθούλα Δανιήλ "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα"
- Βασίλης Λαδάς, "Λεύκωμα"
- Αποξέοντας τον παλίμψηστο συμβατικό πάπυρο και «σκρατσάροντας» τον ηλεκτρονικό: «Η ποίηση να είναι ασφαλής!»
- Με το μέτρο της ποίησης
- Ξαναδιαβάζοντας τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη Ποίηση μες στην Ποίηση
- Δημήτρη Χουλιαράκη, Ψυχή στα δόντια,
- Ξάνθος Μαϊντάς, Αφανών Γυναικών
- Alda Merini, Θεϊκή μανία, μτφρ. Έλσα Κορνέτη
- SILENCIO / ΣΙΩΠΗ
- Σάρα Θηλυκού, Το όνομά τους
- Eva Runefelt, Στα χέρια της μνήμης
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Ρούλας Αλαβέρα, Ηλεκτρονικός Πάπυρος,
- ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- KATOIKOI TΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ 2
- Λαθραία οργή, της Λίλυς Εξαρχοπούλου (εκδόσεις Μελάνι 2018)
- Ο κόσμος «γεννιέται» σε τρεις πράξεις
- Παναγιώτης Αρβανίτης, Παράθυρο στο Βερολίνο, Γαβριηλίδης, 2019
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 11
- Η θαμπάδα της ύπαρξης ( ή η λευκόφαιη υφή της)
- Αλόη Σιδέρη, Ανάμεσα στο μακριά και το πιο μακριά
- Μάρκος Δενδρινός, Το χρυσάφι του Δόγη
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 9
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Τάναϊς: Μία δοκιμή στην ποίηση του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Κώστα Βούλγαρη, Η αλήθεια, Και ο άλυπος θάνατος
- Fátima Fernandes, Εξορκισμός
- Kώστας Λιννός, Μετασχηματισμοί Δ΄
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 8
- Άντζελα Γεωργοτά, Το ανεπίδοτο της συντριβής
- Λουκάς Τζόγιας, Αποσπάσματα καλών τρόπων
- Eλένη Βελέντζα, Ίσως πόθοι
- Γιώργος Καρτάκης, Ο θρίαμβος της λογικής
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 7
- Ηρώ Νικοπούλου, Το πριν και το μετά την παύλα,
- Ο Ηλίας Γκρής, «Σαν άλλος Οιδίποδας»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Το γεγονός της γραφής στο περιθώριο
- ΕΙΡΗΝΗ ΡΗΝΙΩΤΗ: «ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΝΟ»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 6
- "Μια βόλτα μόνο" της Ειρήνης Ρηνιώτη
- Ασημίνα Ξηρογιάννη, Λίγη φθορά για γούρι
- «Σκοτεινή Κλωστή Δεμένη» της Άννας Γρίβα
- «Λευκός Καμβάς» της Αναστασίας Παρασκευουλάκου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 5
- Aντιγόνη Κατσαδήμα, Φτιάχνοντάς τα με τον Βαλερύ
- Η ΕΣΩΤΕΡΗ ΦΥΣΗ Νικόλας Ευαντινός
- Γιώργος Βέης, Για ένα πιάτο χόρτα
- ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΕΜΕΡΤΖΗ «Πώς κλίνεται το ρήμα όλλυμι»
- «Ανθολογία σύγχρονης αραβικής ποίησης»
- ΓΙΩΤΑ ΜΑΡΚΟΥ, Χορός Σαλτιμπάγκων
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Θανάσης Χατζόπουλος: Φιλί της Ζωής
- Δημήτρης Αθανασίου, Αναχρονισμοί και ψίθυροι
- Ανδρέας Λασκαράτος, Δημοτικά τραγουδάκια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Για ένα πιάτο χόρτα
- Οι ποιητικές ψηφίδες του Χάρη Μιχαλόπουλου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Παναγιώτης Αρβανίτης, «Ο τυφλός επισκέπτης»,
- Άρις Kουτούγκος, Καλοκαίρια Τρόπος του λέγειν
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Πορτρέτο Πριν το Σκοτάδι της Λιάνας Σακελλίου
- Κατερίνα Κούσουλα "Ο ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ-περιοδεύων κήπος επταήμερος
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
- Ιωσήφ Βεντούρας: Το παιχνίδι
- Ηλίας Τσέχος: Α γ ρ ι ό χ ο ρ τ ο σ τ ό μ α
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο Ποιητής Αλέξανδρος Βαρόπουλος
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο ποιητής Τάκης Καρβέλης
- ΦΡΟΣΟΥΛΑ ΚΟΛΟΣΙΑΤΟΥ - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΜΑΝΤΑ ΛΑΖΑΡΟΥ
- Από τη μνήμη στο ταξίδι και αντίστροφα: μια σύντομη περιδιάβαση στο ποιητικό έργο του Γ. Βέη
- Σταυρούλα Χριστοδουλάκου - Όπου να ’ναι θα βρέξει
- Δημήτρης Κοσμόπουλος - Κατόπιν εορτής
- TANAIS
- ΦΩΤΗΣ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗΣ
- ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Η ποίηση των αιώνιων ιδεών
- Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στιγμιότυπα του σώματος
- ΠΟΛΥ ΜΑΜΑΚΑΚΗ: Υπόσχεση διάρκειας και ουσίας
- Το Στιχάρι της Άντειας Φραντζή: μικρές ιστορίες αναγνώσεων
- Παναγιώτης Κερασίδης - Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στάθης Κουτσούνης - Στιγμιότυπα του σώματος
- Ζωή Σαμαρά
- Έφη Καλογεροπούλου - Άμμος
- Δώρα Κασκάλη - Ανταλλακτήριο ηδονών
- Αγγελική Κορρέ - Ο μονόκερως και η ψύχωση
- Μαρία Κουλούρη - Μουσείο άδειο
- Ελένη Κοφτερού - Γράμμα σε γενέθλια πόλη
- Πόλυ Χατζημανωλάκη - Το αλφαβητάρι των πουλιών
- Παναγιώτης Μαυρίδης - Επί παντός επιστητού
- Κώστας Λιννός - Μετασχηματισμοί Γ΄
- Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ Π. ΒΑΡΝΑΒΑΣ
- ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΥΛΗΣ
- Πόλυ Μαμακάκη - Περίπατοι στον κήπο για δύο (poema, 2013)
- Γεωργίου Δ. Μπίκου, «Το βιβλίο ως διδακτικό μέσο και οι κυρίαρχοι τρόποι ανάγνωσης
- Ωδή και Ελεγεία των (μεταφραστικών) οδών
- Βασίλης Κάρδαρης ΜΙΜΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
- Μαρία Κουλούρη - "Μουσείο Άδειο" (Μελάνι, 2013)
- «Θαύμα Ιδέσθαι» της Αθηνάς Παπαδάκη
- Της μη συμμορφώσεως άγιοι
- Από την Ύβρη στη Νέμεση
- Γιώργου Δουατζή, Πατρίδα των καιρών
- ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΙΝΤΑΒΗΣ
- Τα πηγάδια της Ιστορίας, του Χ. Χατζήπαπα
- Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Ο τρόμος ως απλή μηχανή,
- ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΛΙΚΙΩΤΗ: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ
- ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ: Κοχλίας
- Κυριάκος Συφιλτζόγλου: «Έκαστος εφ’ ω ετάφη»
- Γιώργος Αλισάνογλου
- ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ, Di cani e d’ altro
- Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Κάπου περνούσε μια φωνή
- ΘΕΩΝΗ ΚΟΤΙΝΗ: Θεός ή αγάπη
- ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΚΕΛΙΟΥ: Πορτρέτο πριν το σκοτάδι
- ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
- Γιώργος Βέης: Μετάξι στον κήπο
- Κυριακή Αν. Λυμπέρη: ΕΜΑΥΤΟΥ
- Βασίλης Ζηλάκος: Η Κούπα του τσαγιού
- Η ανεξαρτησία της ποίησης
- Νεκταρία Μενδρινού: Αειθαλή και Φυλλοβόλα
- Ιορδάνης Παπαδόπουλος: Το βουνό και ο ποιητής δεν πήραν είδηση
- Αντιγόνη Φέσσα: Προσευχή πουλιού
- Γιώργος Βέης: Η Εμμένεια της Ποίησης
- Νίκος Ερηνάκης: Πρόλογος
- Γιώργος Βέης: Ν όπως Νοσταλγία
- ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΕΖΙΝΗΣ: ΠΑΛΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
- Στον Ύπνο του Ποιητή του ΝΟΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ
- Γιώργος Βέης, Ν όπως Νοσταλγία
- Γιάννης Πάσχος, Ζωή εκτός ωραρίου
- Ιουλίτα Ηλιοπούλου, 11 τόποι για ένα 1 καλοκαίρι
- Στάθης Κουτσούνης, Έντομα στην εντατική
- Γιώργος Αραμπατζής: Παραβολές του κινηματογράφου
- Δημήτρης Λαμπρέλλης: Η μυστική αποβάθρα
- Γιώργος Βέλτσος: Από Βηθανίας
- Αριστέα Παπαλεξάνδρου: Ωδικά πτηνά
- Δημήτρης Ελευθεράκης: Ρέκβιεμ για ένα φίλο
- Χάρης Ψαρράς, η δόξα της ανεμελιάς
- Παναγιώτης Κερασίδης, Λείπουμε
- Έφη Πυρπάσου: Ξενάγηση
- Γιάννης Στίγκας: Η όραση θ' αρχίσει ξανά
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: Η μουσική των σφαιρών
- Μανόλης Πρατικάκης: Το αόρατο πλήθος
- Πανάγος Πέππας: Ημερίδα
- Άννα Γριμάνη: «Venetia»
- Σπύρος Λ. Βρεττός : «Συνέβη»
- Πάνος Κυπαρίσσης : «Το χώμα που μένει»
- Αντώνης Μακρυδημήτρης: Η ακριβολογία των ονείρων
- ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ του Paul Celan
- ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου
- Wallace Stevens: Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα
- Σωτήρης Σαράκης: «Η τελετή» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: «Η μουσική των σφαιρών» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Ανθή Μαρωνίτη, Το ακόντιο του Γιώργου Βέη
- Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία: ένα χριστολογικό ποίημα για τη σιωπή του Θεού
- ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΟΣΜΩΝ του Γιώργου Βέη
- Ο βίος και το έργο του Ανδρέα Κάλβου του Λεύκιου Ζαφειρίου
- Σπύρος Λ. Βρεττός, Το εγκώμιο της φυγής, εκδ. Γαβριηλίδης, 2006.
- ΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ του Γιάννη Δάλλα
- ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ της Μαρίας Κυρτζάκη
- ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ του Νίκου Σπανού
- ΑΣΦΥΚΤΙΟΝΙΑ του Αλέξανδρου Σ. Αρδαβάνη
- Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΞΕΝΩΝΑΣ του Μανόλη Πρατικάκη
- ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Μαρίας Τοπάλη
- ΠΕΡΑ ΑΠ' ΤΗ ΜΕΡΑ του Νίκου Βιολάρη
- Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ του Ζάχου Σιαφλέκη
- ΛΕΞΕΙΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ του Gaston Baquero
- ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ του Μιχαήλ Μήτρα
- ΔΙΑΜΕΡΙΣΕΙΣ του Δημήτρη Κατσαγάνη