ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΣΧΟΣ:«ΖΩΗ ΕΚΤΟΣ ΩΡΑΡΙΟΥ»
(Εκδόσεις Μελάνι, 2007)
 
                                             Όλες οι πράξεις είναι εκ προοιμίου λάθος.
                                                                                         Γιάννης Πάσχος

Μετά την πρώτη του ποιητική συλλογή, «Lila Teman» (Οδός Πανός, 2005), ο Γιάννης Πάσχος επανέρχεται με ένα ακόμη ποιητικό βιβλίο. Πρόκειται για 80 ποιήματα, μικρές καταθέσεις ενός βλέμματος που διαχειρίζεται την ευαισθησία του με ειλικρίνεια και απλότητα, χωρίς να καταφεύγει σε ρηχούς εντυπωσιασμούς. Η «Ζωή εκτός ωραρίου» (εκδόσεις Μελάνι, 2007) έχει ως κεντρικό κορμό τρία μεγάλα ποιήματα: Τη «Γενναιότητα της σιωπής» (μια υπαρξιακή αναμόχλευση που ορίζει το ενικό πρόσωπο μέσα από τη δυαδικότητα), την «Ιστορία της Αλίκης Φεντίνο» (κείμενο που παραπέμπει στον μαγικό ρεαλισμό της λατινοαμερικάνικης λογοτεχνίας) και τους «Τρεις χορευτές δίχως πρόσωπα», (η ποίηση ως εξομολόγηση και ως καθαρή αφηγηματική δομή). Το χαρακτηριστικό και των τριών αυτών κομματιών είναι ότι συνδέονται ισχυρά με τα νήματα του αφηγηματικού λόγου, σε βαθμό που η ίδια η αφήγηση μοιάζει να αποκτά την κυριότητα του κειμένου, όχι ακριβώς σε βάρος της ποίησης αλλά υποχρεώνοντας αυτή τη δεύτερη να συν-πράττει από ένα πιο χαμηλόφωνο  επίπεδο, παραμένοντας κατά κύριο λόγο στον υπαινικτικό της ρόλο. (Σκέφτομαι ότι ίσως η παρούσα συλλογή κλείνει ένα κεφάλαιο στη δημιουργική έκφραση του Γ.Π., προετοιμάζοντας την ολοκληρωτική μετακίνησή του στην περιοχή της πρόζας.) Τα τρία παραπάνω ποιήματα χτίζουν και το ιδιαίτερο κλίμα του βιβλίου, εστιάζοντας κυρίως στο «πρόσωπο» και την εσωτερική του ζωή, στις ειδικές εκείνες συναισθηματικές συνθήκες, μέσα από τις οποίες ανιχνεύεται και αποκαλύπτεται η «αληθινή» πραγματικότητα. Είναι φανερό ότι ο Πάσχος δεν ενδιαφέρεται για την Εικόνα του κόσμου αλλά για το Νόημά του, έτσι, όταν κινείται μέσα από τα βαθύτερα εσωτερικά του βιώματα, επιτυγχάνει μεγαλύτερη διαύγεια στο λόγο και μια πληρέστερη αποτύπωση της συγκινησιακής φόρτισης, η οποία προσδίδει στο έργο του περισσότερη διαθεσιμότητα. «Αυτό που βρυχάται: ο χρόνος», σημειώνει στο πρώτο ποίημα της παρούσας συλλογής, αποκαλύπτοντας το στίγμα της πρόθεσής του να μεταφέρει ως εμάς ό,τι προέρχεται από την «πανοραμική θέα των επιθυμιών», για να περισώσει εκείνο που κρύβεται στη σκιά, ως αίσθημα και ως κατανόηση του εαυτού, ως εντρύφηση στις λεπτές αποχρώσεις της ψυχής, αλλά και ως προσπάθεια ταξινόμησης των ίδιων των βιωμάτων που μπορεί να διακινήσει η ποιητική ουσία.
 

Αβγά μελάτα

Η κυρία συγγραφέας καθόταν επάνω σε δυο διάττοντες
                                                                    αστέρες
όμοιους με μελάτα αυγά
Εκατομμύρια αντίγραφα του σώματός της –αβαθείς
κρατήρες– μπορούσες να διακρίνεις
καθώς άλλαζε θέσεις στην κάτασπρη γλιστερή επιφάνεια
Καιρός για πρωινό
Μας δώρισε τα καθίσματά της (με αφιέρωση)
Κι όταν ακούστηκε το ασανσέρ και ο κτύπος της εξώπορτας
ανεβήκαμε πάνω τους και πηδούσαμε
όπως τα μικρά παιδιά σε μεγάλα λαστιχένια μπαλόνια
Αναγκαστήκαμε να τα φάμε το μεσημέρι
Απέπνεαν κλεισούρα και μυρωδιά οδοντιατρείου
Από το παράθυρο
μια σουσουράδα μας κοιτούσε
Έβριζε
και μας πετούσε αποτσίγαρα.

Κλεοπάτρα Λυμπέρη