Το αιμομικτικό λεμόνι. Ορυκτά. Ποίησεις. (Εκδόσεις «Δελφίνι», Αθήνα 1996), σελ.: 48

 Ο ποιητής Γιώργος Κ. Καραβασίλης στην τελευταία του συλλογή «Το αιμομικτικό λεμόνι. Ορυκτά. Ποιήσεις», «με στοχασμό και όνειρο», ξεδιπλώνει το ταλέντο του μετεωριζόμενος στις επάλξεις ενός πρωτόφαντου αισθησιασμού και στις ακρωτηριασμένες γέφυρες της ρεαλιστικής σουρντίνας.

 Πηγή αισιοδοξίας, ουσίας και γνώση ζωής, ο Έρωτας βρίσκει στους στίχους του Καραβασίλη τον υπερθεαματιστή της δυναμικής του:

 «Έλα

να αναρριχηθώ δεντρογαλιά

στα ορτύκια σου ανάμεσα,

στο γόνατό σου να δεθώ συναγωγή αγριολούλουδων.

Μια ταπεινή αλαφρόπετρα τα σκέλη σου να τρίψω

Και μέσα στο ρεμβαστικό δασάκι σου να ξαναβαφτιστώ».

 Η αιρετική έκφραση του Καραβασίλη ηχεί ωσάν κραυγή πληγωμένου ζώου, οι επικλήσεις του δυναμιτίζουν τα συμβατικά σχήματα, τρέχουν λεύτερα ζαρκαδάκια στα στέγαστρα της λυτρωτικής τρέλας:

 «Εσύ

Γλωσσίδι καυλωμένο της καμπάνας

που στήνει και ξεστήνει πανηγύρια.

Εσύ,

μια κινητή και καθημερινή γιορτή

σελιδοδείκτη Ευαγγελίου

στις πιο αμαρτωλές σελίδες του.

Εσύ,

στο κατσικάκι σου θηλάζω το σκοτάδι.»

 Η αισιόδοξη κατάφαση κόντρα σε ότι γήινο και δεσμευτικό καταφαίνεται στο στίχο: «Ζητά να τιναχτεί στο περιγιάλι ο ελαιώνας», από το εισαγωγικό της συλλογής «Αιμομικτικό λεμόνι», στο οποίο η παγανιστική ευφορία και η οργιαστική έκρηξη της φύσης μέσα από τη ματιά του ερωτευμένου γράφει και υπογράφει τη στάση ζωής του Καραβασίλη σ’ αυτό το μάταιο κόσμου όπου πραγματώνει ό,τι οραματίστηκε ο Μηνάς Δημάκης στο «Σκοτεινό πέρασμα»: «Εδώ στεκόμαστε και παλεύουμε».

 Ο Καραβασίλης αποτελεί τη «μεταλλική φλέβα» της ποίησής μας. Πέρα από την πανθομολογούμενη σεμνότητά του, το αδαμάντινο ήθος του και την πλούσια σε απόδοση εργατικότητά του σε μεταφράσεις και ανθολογίες ξένων ποιητών, παραμένει ο μυσταγωγός και ιεροφάντης της ποίησης στην οποία το πάθος για την ομορφιά και τη ζωή ταυτίζεται με την κρυφή κι απόκρυφη ουσία του κόσμου.