«Καλλιέργεια του αίματος» Γνώση, Αθήνα 1984

Από τους λίγους δημιουργικούς-και προ παντός σεμνούς-πνευματικούς ανθρώπους της εντελώς νεότερης γενιάς, (της «βαφτισμένης» του 1970), ο Γιώργος Κ. Καραβασίλης μας δίνει συγκεντρωμένη την ποιητική του συγκομιδή από το 1970 μέχρι πρόσφατα. «Καλλιέργεια του αίματος» ήταν ο τίτλος της δεύτερης ποιητικής του συλλογής, 1973, που τον δανείζει τώρα στην όλη συγκεντρωμένη εδώ ποιητική προσφορά του.
Ο αξιόλογος αυτός νεώτερος ποιητής, μας έχει προσφέρει έως τώρα 15 μεταφράσεις: ποίησης, πεζού λόγου, δοκιμίου, και σας επιμελητής, δύο παρουσιάσεις «μνημοσύνης» για τον Αντρέ Μπρετόν και τον μαρκήσιο ντε Σάντ, χαρακτηριστικές της προσήλωσης και της γνωριμίας του με τις διεθνικές πνευματικές αξίες.
Με την συγκεντρωμένη εδώ ποιητική δουλειά του δεν παρουσιάζεται μόνο ένας υμνητής-γνώριμος του ερωτικού στοιχείου (κυριαρχικού συνήθως και εκφραστικού της Ποίησης) αλλά και δυνατός εκφραστής του καταπιεστικού κλίματος, για το άτομο και την κοινωνία, των χρόνων μας. Ύπαρξη ευαίσθητη, που νοεί, αισθάνεται, και εκφράζει το δράμα του σύγχρονου προβληματισμένου ατόμου, με λιτά, απλά, καίρια συνήθως, και προ παντός ανεπιτήδευτα εκφραστικά μέσα.
Τόσο στα σύντομα, «ακαριαία» ποιήματά του, όσο και στα εκτενέστερα-πού, ευτυχώς, δεν ξαπλώνουν την άκρη τους πέρα από το σκέπασμά τους,-με όση γίνεται για την ποίηση διαύγεια, εκφράζει με επιτυχία, εκτός από τον έντονο ερωτικό αισθησιασμό, και την υπαρξιακή του συναίσθηση, την αυτοσυνειδησία του, την προσωπική του στάση, τον προβληματισμό, παρουσιάζοντας την αντίφαση που υπάρχει ανάμεσα ονείρου και πραγματικότητας. Εκεί, «στα κερδισμένα και χαμένα όνειρα της Νύχτας». Η απογοήτευση όμως για τον κόσμο ετούτο τον σημερινό, που μας βαραίνει κάποτε σαν όνειρο εφιαλτικό, δεν κερδίζει (και ευτυχώς) τον ποιητή στο τέλος. Το όνειρο μπορεί να μας προσφέρει την έξοδο προς ένα πιο άπλετο φως την επαύριο αφού, όπως λέει ο ίδιος:
«Όνειρα καλά θα ξενυχτούν την αγκαλιά μας».