Εκτύπωση του άρθρου

VLADIMÍR HOLAN

Η χορεύτρια

 
Η πραγματικότητα είσαι η μόνη
που με το πλήθος των ονομάτων της
επ’ ουδενί διαψεύδονται σύλληψη, κύηση, φύλλο…
Κι ίσως γι’ αυτό ακριβώς ποτέ μου δεν θα μπορούσα εγώ,
με τα μάτια μισόκλειστα, να συγκρίνω ε σ έ ν α
με την εικόνα, με τ’ άνθος, τη φλόγα, τον άνεμο…
Κι ίσως γι’ αυτό ακριβώς πάντα μου εγώ λυπόμουν
τα θεσπέσια, τα όλο υπομονή, τα γυμνά,
τα απ’ τις σκόνες του πάλκου θεοβρώμικα πόδια σου.
Κι ίσως γι’ αυτό ακριβώς πάλι μέσα μου εγώ
ανθρώπινη σε νιώθω, χθόνια, κόρη γνήσια της γης·
βαριά-βαριά δουλεύει σου η ανάσα, βαριά-βαριά,
απ’ την κοιλιά σου εκεί μέχρι τα στήθη σου επάνω,
πού ’ναι δεισιδαιμονικά
σαν καταιγίδες δίδυμες σε βαλπούργεια νύχτα.
Η δουλειά σου δεν έχει λίμνες, ούτε κύκνους…
Η μουσική όμως βρυχάται, θέλει να πιει, να καταπιεί,
Σέρνεται μαζί με το βοστρυχένιο λυκόφως των κινήσεών σου,
Φτάνει στις όχθες του ιδρώτα σου,
Ενόσω εγώ –που ψέματα δεν είπα ποτέ– σε κοιτώ,
Χωρίς να τ’ αξίζω, και λέω πως όλο σου εσένα το κορμί
Είναι  ό λ ο,  π α ν τ ο ύ, μοναχά για φιλιά, για φιλιά, για φιλιά.
Εσύ το πετάς όμως πέρα μακριά το κορμί σου,
στον αγύριστο το πετάς, στα χαμένα,
και τίποτα δεν θέλεις πλέον δικό σου,
ούτε καν το κορμί σου δεν θέλεις νά ’χεις δικό σου εσύ…
Απόδοση στα ελληνικά: Γιώργος Κεντρωτής

Ημ/νία δημοσίευσης: 6 Δεκεμβρίου 2006