Εκτύπωση του άρθρου

ISTVAN LASZLO GEHER

 

Η ζούγκλα 

 
Ήταν σκοτεινά όπως στο εσωτερικό ενός πιάνου.
Οι αναπάλσεις του οργάνου
γεμίζουν τα μάτια σου, είπα καθώς σε κοίταζα
μέσα στις οκτάβες. Ο ήχος που βγαίνει από το κλειστό
φέρετρο, ζωντανεύει στο βάθος
του τάφου. Δεν είπα ποτέ: σε παρακαλώ, κοίταξε
κάπου αλλού. Καθώς το πιάνο παλλόταν,
και με διέστελλε, η υπόσχεση
διέλυσε το είναι μου. Λοιπόν, το σκοτάδι–
αν είναι καλό για το ξύλο, γιατί όχι και για μένα;
Λένε πως ο ήλιος, πριν περπατήσει στον ουρανό,
κατοικεί στη ζούγκλα, συλλέγοντας σκοτάδι.
Έτσι κάνω και εγώ από τα μάτια σου,
καιόμενος για πάντα.

István László Geher

Απόδοση: Χρήστος Χρυσόπουλος, Γιώργος Χαντζής

Ημ/νία δημοσίευσης: 12 Απριλίου 2008