Dan Iancu (pseudonim literar al lui Iancu Nicolae-Dănuț) s-a născut la 3 noiembrie 1956 în București. În 1980 absolvă Facultatea de Matematică, secția Informatică a Universității din București. Lucrează ca programator și din 2004 este redactor șef a revistei PC Magazine România. Actualmente e măturărist la agol business srl.

 

Începe să scrie poezii în școala generală și debutează în „Funigei”, revista liceului I. L. Caragiale din București. Pînă în 1997 nu publică nicăieri și nici nu participă decît sporadic la diferite cenacluri literare.

 

În 1997 la îndemnul lui Mircea Martin participă cu două volume la concursurile de debut ale Editurii Cartea Românească și ale Editurii Univers. Cîştigă la prima editură astfel încît apare în primăvara următoare volumul „Despre înțeles”. În același an debutează în revista Luceafărul cu poeme din „bostonmylove”.

 

În martie 1998, împreună cu Nora Vasilescu, scoate agoraONline prima revista pe Internet care va conține și o puternică galerie artistică. Aici publică poezii din volumele viitoare și eseuri pentru „Cronici inoperante”.

 

În 2002 apare la Editura Eminescu volumul „bostonmylove”, iar în 2004 la Editura Vinea al treilea volum „o piatră de spus”.

 

Publică poezii în revistele Argos, Luceafărul, Ramuri. Cronici și semnale la cărțile de mai sus apar în Luceafărul, Contemporanul, Arca, România Literară, România Liberă, Ziua.

 

În 2005 publică la Editura Liternet, www.liternet.ro, Discursuri un volum ca va fi finalizat doar pe suport electronic.

 

În 2009, își face propria editură, Editura agol, la care va apărea în același an „tata doar fotografii”, un volum cu „texte poetice” după cum declară autorul.

 

2011 „Noi, o jumătate de zeu” în 2011

2012 reeditarea, versiunea completă de data aceasta, cărții de debut „Despre Înțeles”.

 
poemul orașului tîrziu
the poem of the tardy city
το ποίημα της αργής πόλης

(translate in English from Romanian by Cristina Snyder)
Μετάφραση στα Ελληνικά  Άντζελα Μπράτσου

 
POEMUL ORAȘULUI TÂRZIU

ieșind de sub stradă
piața orașului era surprinzător de goală
adică goală goală

 

nici forțele armate nu-și puseseră
tancurile
stropitorile
și
provocatorii

 

doar pietrele caldarîmului
își ițeau colțurile
întru-cîtva domolite de ani și obiceiuri proaste
de sub vîntul lejer ce mătura intersecția

 

mi-am spus că singur
ca de-atîtea ori
n-o să fac nicio ispravă
iar blocurile
toate la fel
ba chiar și statuile de beton
hîrtiile ce se-alergau precum copii
în parcul ascuns printre amintiri și bulendre
porumbeii
stația de autobuz
mă rog
ce să mai înșir
pe scurt toate acelea ce n-au legătură cu noi
ăia vii
sau așa le spunem
pentru că suntem politicoși
toți
toate
mă priveau cu o ură grea

 

eu eram singurul ce puteam mai face ceva
și tăceam
 
ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ ΤΗΣ ΑΡΓΗΣ ΠΟΛΗΣ

 

αναδυόμενη κάτω από το δρόμο
η πλατεία της πόλης ήταν εκπληκτικά άδεια
και εννοώ πραγματικά άδεια

 

ούτε καν οι ένοπλες δυνάμεις δεν είχαν φέρει ακόμα
τα τανκς
τους ψεκαστήρες
και
τους προβοκάτορες

 

μόνο οι πλάκες πεζοδρομίου
φανέρωναν τις γωνίες τους
κάπως δαμασμένες από χρόνο και κακές συνήθειες
κάτω από τον απαλό άνεμο που σκούπιζε τη διασταύρωση

 

είπα στον εαυτό μου ότι μοναχός μου
όπως πολλές φορές στο παρελθόν
δεν θα επιτύχω τίποτα
και οι πολυκατοικίες
όμοιες
ακόμη και τα αγάλματα από σκυρόδεμα
τα χαρτιά που κυνηγούσαν ένα το άλλο σαν τα παιδιά
στο πάρκο κρυμμένο ανάμεσα σε αναμνήσεις και κουρέλια
τα περιστέρια
η στάση λεωφορείων
εντάξει
δεν έχει νόημα/τι να πολυλογώ
αναφέροντας όλα αυτά τα πράγματα που δεν έχουν καμία σχέση με εμάς
οι ζωντανοί
ή ίσως τους αποκαλούμε έτσι
αφού όλοι είμαστε πολιτισμένοι
όλοι

 

όλες
με κοιτούν με βαρύ μίσος

 

ήμουν ο μόνος που μπορούσε να κάνει κάτι
αλλά ήμουν μουγγός

 

 

numerele astea care tot cresc
bulversîndu-ne ceșcuța de cafea
telejurnalul monden de sîmbătă seara
partida de bridge

 

mă plimb prin cartier trecînd prin oamenii ce-și văd de piață biletele la loto îți vrăjesc vacanțe în insule pe care le vezi doar la discovery își fac loc în portmoneu lîngă chitațele de la hipermarket

 

îmi fac planuri cu fata ce mi-a promis că vom ieși la o bere mă gîndesc doar la coapsele ei ca la un fluture bătînd din aripi pe lîngă corpul meu diform totdeauna gol

 

pășesc pe lîngă crîșma de unde mă salută-n cor alcoolurile vorbele de clacă și cefele ample ale mușteriilor

 

trec prin după amieze

αυτοί οι αριθμοί όλο αυξάνονται
αναποδογυρίζοντας το φλιτζάνι καφέ μας
τα τηλεοπτικά κοσμικά νέα του βράδυ του Σαββάτου
το παιχνίδι του μπριτζ

 

κάνω γύρους στη γειτονιά και διαβαίνοντας μέσα από τους ανθρώπους που κοιτούν τα ψώνια τους  τα εισιτήρια lotto σου μαγεύουν τις διακοπές σε νησιά που βλέπεις μόνο στο discovery, χώνονται στο πορτοφόλι δίπλα στις αποδείξεις των σουπερμάρκετ

 

κάνω σχέδια με την κοπέλα που υποσχέθηκε ότι θα βγούμε για μια μπύρα, σκέφτομαι μόνο τους γλουτούς της σαν πεταλούδα που φτερουγίζει γύρω από το παραμορφωμένο μου σώμα πάντα γυμνό

 

περπατώ γύρω στη ταβέρνα από που με χαιρετούν σαν χορωδία τα αλκοόλ η φλυαρία και  και ο φαρδύς σβέρκος των πελατών

 

περνάω τα απογεύματα

 

 

nu știu de ce
dar m-am îndrăgostit doar de femeile ce se trezeau după prînz

 

eu în zori
și ore întregi tropăiam storcînd dimineața de răcoare-n capul lor de sub pătură
iar ele urlau în somn că un păianjen greu
le desface coapsele
electrocutîndu-le

 

 

δεν ξέρω γιατί
αλλά είμαι ερωτευμένος μόνο με γυναίκες που ξυπνούν μετά το μεσημέρι

 

εγώ την αυγή
και για ώρες ποδοβολώ  και στύβω το πρωί από τη ψύχρα στα κεφάλια τους κάτω από την κουβέρτα
και εκείνες ουρλιάζουν μες στον ύπνο τους ότι μια βαριά αράχνη
δρασκελίζει τους μηρούς τους
με ηλεκτροσόκ
 
 el nike roșii
ea baschțti curcubeu
el trening gri
ea blugi strîmți suflecați peste gleznele
ce tăiau aerul cenușiu al troleului
amindoi geci deși diferite
șepci

 

se sarută

 

εκείνος κόκκινα παπούτσια της Nike
εκείνη πάνινα παπούτσια ουράνιο τόξο
εκείνος γκρι φόρμα
εκείνη σφιχτά τζιν τυλιγμένα μέχρι πάνω από τους αστραγάλους της
κόβοντας τον γκρίζο αέρα του τρόλεϊ
και οι δύο μπουφάν αν και όχι όμοια
καπέλα

 

φιλιούνται
 
puți
i-a scuipat în față batrînului ce clefăia surd covrigul cu multă sare tocmai luat din stație
privirea lui era pe geamul din stînga
iar vecina din dreapta era toată o gură

 

călatorii vorbeau de sub hainele lor ce deveneau tot mai grase
orașul înghesuit într-un autobuz ca pe vremea lui ceașcă
mobilele sună
drumuri săpate de primarii ajunși prin pușcării
guverne inginerești mute ca die swan
ziarele ce te mușcă de mîini ca un cîine

 

petrec cartierele visînd insule
departe
mult prea departe

βρωμάς
έφτυσε κατά μούτρα τον γέρο που μασάει το πολύ αλατισμένο κουλουράκι που μόλις αγόρασε στο σταθμό
κοιτούσε έξω από το παράθυρο στ’ αριστερά
και η γυναίκα στα δεξιά του μιλούσε συνέχεια

 

οι επιβάτες μιλούσαν σκεπασμένοι με τα παλτά τους που γίνονταν όλο και πιο χονδρά
ολόκληρη η πόλη στρυμωγμένη σε ένα λεωφορείο σαν στην εποχή του δικτάτορα
χτυπούν τα κινητά τηλέφωνα
δρόμοι σκαμμένοι από δημάρχους που κατέληξαν σε φυλακές
μηχανολογικές κυβερνήσεις βουβές σαν die swan
οι εφημερίδες που σου δαγκώνουν τα χέρια  σαν ένας σκύλος

 

διασχίζω τη γειτονιά και ονειρεύομαι νησιά
απομακρυσμένα
εκτός εμβέλειας

 

 
 mult mai tîrziu
am auzit scrășnetul de fier al tramvaiului ce strivea
trupul de lut al poetului
și el visa
la un clonț de rubin
sau așa-mi aduc aminte trosnetul de os al coastelor lui
între bordură
și roata de metal a poemului
ce se-ngăduie singur în mintea noastră de pluș

 

nici strigătul
nici fierberea vorbelor în vers
nu s-au mai auzit o vreme
în care lumea mergea plănuia făcea
(verbe răspîndite ca să marcheze mișcarea brauniană a funcționarului a mediocrului a furnicii)
doar formulare tăioase prin care se trecea
ființa vie
spre obiectul preluat de pompele funebre de rude de moarte
oricît de mult s-ar fi zbătut
între roata de fier a tramvaiului lipsit de nervi
și a bordurii placide

ήταν πολύ αργότερα
όταν άκουσα το μεταλλικό τριγμό του τραμ συντριπτικό
 για το σώμα του ποιητή από πηλό
και ονειρευόταν εκείνος
ένα ράμφος από ρουμπίνια
ή τουλάχιστον έτσι θυμάμαι τη συντριβή οστών των πλευρών του
ανάμεσα στη μπορντούρα
και τον μεταλλικό τροχό του ποιήματος
που αφήνεται μόνο του μέσα στο μυαλό μας από βελούδο

 

ούτε η κραυγή
ούτε το βρασμό των ομοιοκατάληκτων λέξεων
δεν ακούστηκαν ένα διάστημα
όπου ο κόσμος περπατούσε σχεδίαζε έκανε
(ρήματα διασπαρμένα για να σηματοδοτήσουν την κίνηση Μπράουν του γραφειοκράτη του μέτριου του μυρμηγκιού)
απλά αιχμηρές μορφές μέσω των οποίων ήταν περασμένο
το ζωντανό πλάσμα
μέχρι τα ερείπια που παραδίδονται στα γραφεία τελετών από συγγενείς
όσο και να αγωνιζόταν
ανάμεσα στον σιδερένιο τροχό του τραμ χωρίς νευρώσεις
και τη αδιάφορη μπορντούρα