Αρπαγμένος από τις συγκινήσεις της κραιπάλης
το παραλήρημα της σάρκας και τη δίψα για αίμα
"που την κεντρίζει
το σπέρμα του κορμιού καθώς το αλάτι"
και με τα μάτια χαρακωμένα από το γυαλί των άστρων
μια ζωή περιπλανιέσαι ασταθής, ψάχνοντας για δροσιά
ανάμεσα στα ίδια τέρατα και τις ίδιες λαχτάρες
τους κόλπους δοκίμασες της Κίρκης - αισθησιασμό
που βλεφαρίζει και βαθύζωνη ηδονή: αυτή
δεν έχει νοημοσύνη για τέτοιον εραστή και κλείστηκες
σε μια νοσταλγία για το γουρουνοστάσι.
Άλλο αν σε παρακίνησε στην αρχή ο νόστος
για το βάρος μιας ύπαρξης ζωντανής
"ακριβέ μου Ελπήνωρ! Ηλίθιε, φτωχέ μου Ελπήνωρ!"
από το μυαλό σου λείπει η τάξη, δε βλέπεις;
Η Κίρκη είναι το μαύρο καράβι με αυτόματο πιλότο
που σε οδηγεί κατευθείαν στον Άδη. Και τώρα
οι νεκροί θα σου υποδείξουν τον νόστο. "Αθέσφατος
οίνος"  Ποτό σε υπερβολική δόση, βέβαια,
ναι, είχες δίκιο, και τα δύο έφεραν το κακό
και πήγες και τσακίστηκες την αυγή κι έσπασες
πέφτοντας τον σβέρκο σου στα δύο.
Ζωντανό ρημάδι παραπάτησες βαρύς από τον ύπνο,
το πνεύμα δε σου θύμισε τη μακριά τη σκάλα και
"πηγαίνοντας να δρασκελίσεις τις αόρατες πλάκες"
συντρίμια έγινες, άγαλμα με σπασμένο το κεφάλι
στολισμένο στην είσοδο ενός απέραντου ξενοδοχείου
κι ούτε ένα κουπί στην ακρογιαλιά μπηγμένο να σε θυμίζει.
Τέτοιους νεκρούς δε τους θυμούνται,
που δε σεβάστηκαν το φως της κάθε μέρας
και νήπιοι σκορπούνται με σπατάλη
και ρευστό πάντα το βρεγματικό οστό.

Βασίλης Κάρδαρης