Ημέρες του Δ.Ν.Τ. και μέσα στο έρεβος της καθημερινής πτώσης το μόνο που μας απέμεινε είναι η τέχνη και η φωνή μερικών ανθρώπων που βγαίνουν από την ανωνυμία τους για να μας συνταράξουν με την κραυγή τους. Σιγά-σιγά, εξαθλιώνεται η εργατική τάξη   και εξαφανίζεται η αστική. Σε λίγο δεν θα υπάρχουν ούτε οι καλούμενοι "Έχοντες και Κατέχοντες" αφού οι περισσότερες επιχειρήσεις βρίσκονται στο χείλος της καταστροφής.

Η Κάτια Γαλοπούλου μας έστειλε ένα κείμενο που νομίζω δίνει το στίγμα της ανέχειας αλλά και της απειλής εξαθλίωσης που πρόβαλε στον ελληνικό μας ορίζοντα.
Ιδού το κείμενο της:

Mετά το Αουσβιτς, είναι αδύνατον να γραφεί ποίηση.
                                                                Αντόρνο

Μετά το Δ.Ν.Τ;

Ο μικρός 8 ετών. Μόνο. Στην Κοκκινιά.Κυριακή 9 το βράδυ. Παραμονή της Ημέρας της Ποίησης. 9 το βράδυ. Μια ώρα περισσότερη από τα χρόνια του. Μπροστά στον μεγάλο κάδο, απέναντι από το τυροπιτάδικο. Βοσπόρου και Λαοδικείας. Σκαλίζει τα σκουπίδια με το δεξί, με το αριστερό σηκώνει από κάτω ένα πενιρλί. Καμένο. Από τα πεταμένα του τυροπιτάδικου. Που δεν τα φάγαμε όλοι μαζί. Αυτός από τα καμένα. Υστερα πίνει λίγο νερό από ένα μπουκαλάκι βαθιά μέσα στον κάδο. Που χωράει ολόκληρος. Τα αυτοκίνητα μπροστά στο ΣΑΒΒΑ  φεύγουν με φρέσκα πενιρλί και νεράκια. Πάει 9.30. Ψάχνει ακόμα στα σκουπίδια. Για σάπιες μπουγάτσες, πατημένες σπανακόπιτες, χτεσινές κιμαδόπιτες, στραπατσαρισμένες πίτσες. Να πάει και στο σπίτι. Που δεν είναι στο Καστρί. Ούτε στο Λαγονήσι. Στη Νίκαια. Το 2011. Το πρωί δεν θα πάει σχολείο. Γιατί δουλεύει στους κάδους. Με ειδικότητα τα τυροπιτάδικα. Οχι του Μπουένος ´Αιρες. Της Νίκαιας. Το 2011. Που τα φάγαμε όλοι μαζί. Και ο μικρός μαζί. Από τα καμένα πενιρλί. Βοσπόρου και Λαοδικείας. Σε λίγο ξημερώνει η μέρα της ποίησης. Χωρίς τον πιτσιρίκο.

                                                                                            Κάτια Γαλοπούλου
---------------
Γεννήθηκα το 1957 και ζω πεισματικά έκτοτε στην Κοκκινιά,τη  Νίκαια, από οικογένεια προσφύγων εκ Μικράς Ασίας. Σπούδασα Νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Υπηρέτησα στο Ειρηνοδικείο Νικαίας ως Δικαστικός Υπάλληλος, από το οποίο όμως δημόσιο δραπέτευσα μετά από 4 χρόνια γιατί δεν ταιριάζαμε καθόλου οι δυό μας. Επειδή μάλιστα η δικαιοσύνη κατά τη γνώμη μου, είναι αδύνατον να απονεμηθεί με το παρόν σύστημα, εγκατέλειψα τα νομικά ισοβίως με  διαζύγιο υπαιτιότητι μου και ασχολούμαι έως και τώρα με τη διδασκαλία των Αγγλικών. Παραγωγικότερον.
Είμαι εξαιρετικά υπερήφανη για την οικογένεια μου, σύντροφο-συνοδοιπόρο και δύο παιδιά 31 και 28 ετών. Μεγάλη φίλη η Ποίηση σε όλη την πορεία. Επειδή όμως υπήρξα μια ευτυχισμένη γυναίκα, δεν ενόχλησα ποτέ με δημοσιεύσεις και βιβλία. Ας είναι αυτά  μεγάλα τέκνα της ανάγκης και ώριμα τέκνα της οργής. Η διαρκής αναμέτρησή μου μάλιστα με τα μεγάλα κείμενα, με υποχρέωσε να παραμείνω φειδωλή ως προς την επιβάρυνση της Γραμματείας μας με άλλη μία μετρία φωνή. Ελπίζω να παραμείνω- έως τελικής διαυγείας- επαρκής αναγνώστρια- γεγονός στο οποίο με παραστέκουν ιστοσελίδες σαν τη δική σας.