Με το ποιητικό αυτό βιβλίο του ο κ. Γιώργος Καραβασίλης προβαίνει σε  μια αυτοανθολόγηση από τα ίσαμε σήμερα παρουσιασμένα ποιήματά του.
Από τις πέντε ποιητικές συλλογές που έχει εκδώσει ίσαμε σήμερα: «Η γραφή και το μαχαίρι», το 1970, «Καλλιέργεια του αίματος», το 1973, «Τα ηδυπαθή», το 1976, «Τα μυστικά δωμάτια του πύργου», το 1978, και τα «Ποιήματα (1970-1980)», το 1980, κάνει μια επιλογή και προσθέτει και αρκετά καινούργια ποιήματα, τα «Φιλέρημα» και τις «Φαγιάντσες».
Η ποίηση του κ. Καραβασίλη, όπως εμφανίζεται σε τούτον το συγκεντρωτικό τόμο του, είναι κατά βάση ποίηση ερωτική, που ξεφεύγει όμως από τα συνηθισμένα σχήματα και τη συνηθισμένη εκφραστική. Σ' αυτή την ποίηση της σημερινής «Καλλιέργειας του αίματος» δεσπόζει ένας πηγαίος, ένας γνήσιος και ατόφιος λυρισμός, που μας προσφέρεται σε μια γλώσσα χυμώδη, ζεστή και πλούσια, και προ παντός σε σωστή δημοτική, χωρίς εκζητήσεις και γλωσσικούς βιασμούς, χωρίς φτιαχτές και άψυχες λέξεις. Η γλώσσα των ποιημάτων του κ. Καραβασίλη είναι όλο ευλυγισία και κίνηση, με αρκετές λέξεις, ακόμα, παρμένες από την καθαρεύουσα που συγχωνεύονται όμως και αφομοιώνονται φυσικά και αβίαστα μέσα στο σώμα της ποίησής του. Εξάλλου οι εικόνες που μας δίνει ο ποιητής είναι επιβλητικές και συνεχείς, ώστε να μπορούμε να πούμε ότι η ποίηση αυτή αποτελεί έναν καταιγισμό εικόνων, ενταγμένων μέσα σ' ένα σύνολο έντεχνα συναρμολογημένο και ολοκληρωμένο.
Αυτές οι εικόνες, εκφραστικές, εύγλωττες, πλουσιόχρωμες, δεν αποτελούν  εξωτερικά στολίδια των ποιημάτων της «Καλλιέργειας του αίματος», αλλά συνυφαίνονται με μια εσωτερικότητα που μας επιβάλλεται και μας κερδίζει. Γιατί, ας τονίσουμε και τούτο, η ποίηση του κ. Καραβασίλη δεν πάει να μας εντυπωσιάσει και να μας ξαφνιάσει με επιφανειακά στολίδια και χρώματα, αλλά διαθέτει εσωτερικό λυρικό πλούτο, που πηγάζει από μια ψυχική ευφορία του ποιητή, που διοχετεύεται αφειδώλευτα στους στίχους του. Αυτό ακριβώς είναι που μας κάνει να χαιρόμαστε το φωτεινό και αστραφτερό πρόσωπο των λέξεών του, που είναι στιλπνές, καθαρές και αναβαπτισμένες στην κολυμπήθρα της ποίησης.
Η ποίηση του κ. Καραβασίλη είναι μοντέρνα. Αλλά το μοντέρνο στην ποίηση αυτή δεν προέρχεται από δευτερεύοντα εξωτερικά στοιχεία, όπως είναι η κατάργηση στης στίξης (τόσο πολύ συνηθισμένη τελευταία), ούτε από την απομάκρυνση του έλλογου στοιχείου, αλλά από μια ποιητική μέθη, που ξεχύνεται άδολα και αυθόρμητα, αλλά και με κάποιο διακριτικό έλεγχο, στους στίχους του βιβλίου. Αποβλέποντας, εξάλλου, στην καθαρά ψυχική στάση του ποιητή, θα είχαμε να παρατηρήσουμε ότι όλα όσα αποτελούν το αντικείμενο της εκπνοής του, το κορμί, αυτό το υλικό σώμα, και η ερωτική λειτουργία που επιτελεί, δε μας δίνονται ρεαλιστικά, αλλά εξιδανικεύονται και μετουσιώνονται σε ποίηση που είναι τυλιγμένη σ' ένα πέπλο ονείρου, σ' ένα διάφανο μαγνάδι ρέμβης και περισυλλογής.
Ποιήματα όπως, το «Ειδύλλιο», το ποίημα της σελίδας 59 («Ωραία Πειρώ/θα πάρεις τη μικρή Ρενάτα στο ποτάμι./Στόμα μα στόμα αλλάζετε σταφύλια,/Κρυφά φιλία μιλούν τα χείλια…»), η «Ωραία των αγρών», τα «Μάτια του Κωστή», τα ποιήματα της σελ.90 και αρκετά ακόμη, δεν εγγράφονται μονάχα στο ενεργητικό της ποίησης του κ. Γ. Καραβασίλη, αλλά αποτελούν ωραία λυρικά ερωτικά ποιήματα από τα καλύτερα στη νεοελληνική ποίηση.

Ε.Ν.Μόσχος