Ο Γιώργος Κ. Καραβασίλης (1949 – 2004) είναι μία από τις λίγες λυρικές φωνές της σύγχρονης ελληνικής ποίησης. Ο χορός των αισθήσεων, αλλά και οι συχνές εκδηλώσεις μιας τελείως άδολης, καθώς και ολόθερμης αγάπης συνοδεύουν το έργο του από τα πρώτα του βήματα μέχρι την πρόωρη ολοκλήρωσή του, φέρνοντας στην επιφάνεια μια ποιητική φυσιογνωμία η οποία εκφράζεται με μιαν εξαιρετικά ανεπιτήδευτη, αλλά και ιδιαίτερα υποβλητική (χάρη στις ολοζώντανες εικόνες της) γλώσσα.
   Το poeticanet φιλοξενεί στο παρόν τεύχος του δύο ανέκδοτα ποιήματα του Καραβασίλη, που παρά την εν μέρει σκοτεινή τους διάθεση ουδόλως απεμπολούν το πνεύμα της ευφορίας και της ανάτασης το οποίο προσδιόρισε το μεγαλύτερο κομμάτι του έργου του, επιβεβαιώνοντας το βάρος της λειτουργίας και της σημασίας του.

Βαγγέλης Χατζηβασιλείου