ERICH KASTNER

Αγάπη η πραγματιστική

Εγνώριζαν αλλήλους δέκα χρόνια
(μπορείς να πεις, γνωρίζονταν καλά),
όταν η αγάπη τους στα ξαφνικά
τούς τέλειωσε σαν σ’ άλλους η κολώνια.

Με θλίψη ο ένας τον άλλο εξαπατούσε
μα μέλι-γάλα αντάλλαζαν φιλιά∙
ώσπου έξαφνα, χαμένοι σαν παιδιά,
έκλαψε αυτή – κι αυτός μόνο κοιτούσε.

Τα πλοία απ’ το παράθυρο περνούσαν.
Εκείνος λέει: «Τέσσερις παρά,
είν’ ώρα για καφέ εδώ κοντά»∙
και δίπλα κάποιοι πιάνο εξασκούσαν.

Στο πιο ασήμαντο καφέ τραβήξαν
και ζάλιζαν στους κύκλους τα φλιτζάνια.
Εκεί οι δυο τους ως το βράδυ μείναν,
μονάχοι τους, οι λέξεις τους αφήσαν,
να χάσκουν σαστισμένοι, όλο ζιζάνια.

Sachliche Romanze

Als sie einander acht Jahre kannten
(und man darf sagen sie kannten sich gut),
kam ihre Liebe plötzlich abhanden.
Wie andern Leuten ein Stock oder Hut.
Sie waren traurig, betrugen sich heiter,
versuchten Küsse, als ob nichts sei,
und sahen sich an und wussten nicht weiter.
Da weinte sie schliesslich. Und er stand dabei.
Vom Fenster aus konnte man Schiffen winken.
Er sagt, es wäre schon Viertel nach vier
und Zeit, irgendwo Kaffee zu trinken.
Nebenan übte ein Mensch Klavier.
Sie gingen ins kleinste Café am Ort
und rührten in ihren Tassen.
Am Abend sassen sie immer noch dort.
Sie sassen allein, und sie sprachen kein Wort
und konnten es einfach nicht fassen.

Erich Kästner

Μετάφραση: Έλενα Σταγκουράκη