GEORGE BACOVIA

Καθώς ωχριώ

Είμαι ο μονήρης των ερήμων πλατειών
με τα πικρά φανάρια και με τ’ ωχρό τους φως –
όταν το μεσονύκτιο ηχεί βαθιά ο χαλκός,
είμαι ο μονήρης των ερήμων πλατειών.

Μοναδικός μου σύντροφος ο γέλως ο φρικτός
που ξεσηκώνει τσούρμο αδέσποτων σκυλιών^•
κάτω από τ’ ωχριάζον φέγγος των φαναριών
μοναδικός μου σύντροφος ο γέλως ο φρικτός.

Είμαι ο μονήρης των ερήμων πλατειών
με σκιές που, τρεμοπαίζοντας, τρελαίνουν^•
μέσ’ στη σιγή παράλυτος ωχραίνω, -
είμαι ο μονήρης των ερήμων πλατειών.