ΗΛΙΑΣ ΚΕΦΑΛΑΣ

ΛΕΖΑΝΤΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΑΟΡΑΤΑ

ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ

Ὅλα τὰ χτὲς φωλιάζουν
Σ’ ἕνα βρεγμένο φύλλο

Ὅλα τὰ χτὲς φωλιάζουν Σ’ ἕνα βρεγμένο φύλλο

Ἀντανακλάσεις παλιότερων βροχῶν
Ποὺ ξέβρασαν τὴν ψυχή μου
Σὲ σκοτεινὲς λόχμες

Μαῦρα πλατιὰ νερὰ
Φαιόχρυσα φύλλα σαπισμένα
Ἀνεμόδαρτα κλαριὰ

Ἐκεῖ μέσα ἡ ματιά μου
Πλανᾶται ἀνεπαισθήτως

Πορεύεται σὰν φύλλο
Καὶ σὰν γυμνὸ κλαδὶ
Μὲ ὅλο τὸ χτὲς φορτίο
Καὶ χαμηλὴ φραγὴ

Ἐπειδὴ χαμένος εἶμαι σὲ φυγὲς
Καὶ ἀνέτοιμος σὲ διαλύσεις

ΣΤΙΣ ΑΔΕΙΑΝΕΣ ΠΕΔΙΑΔΕΣ

Στὶς ἀδειανὲς πεδιάδες στάσου νέφος
Νὰ τὶς ἀρδέψεις μὲ ὁρμὴ

Μετεωρίσου στοὺς λοφίσκους
Καὶ μὲ τὶς βρόχινές σου ἀγκάλες
Σκύψε γλυκὰ νὰ  μᾶς χαϊδέψεις
Ὅλους μὲ μιὰ λαμπρὴ ροὴ νεροῦ

Μέσα στὶς ἀδειανὲς πεδιάδες νέφος
Ὅλους τοὺς διψασμένους θὰ μᾶς βρεῖς
Στεγνοὺς καὶ ἄνυδρους σὰν δέντρα
Ποὺ τὰ  ρουφᾶ  ἡ  αὐλακιά. 

                                  
Η ΠΙΟ ΠΑΛΙΑ ΒΡΟΧΗ                                                  

Ἔγιναν τὰ νερὰ καθρέφτες
Ἑνὸς ἀτίθασου οὐρανοῦ
Καὶ μέσα τους ὑφίσταμαι
Τὴ χλεύη τῆς βροχῆς

Ἄς μείνουμε, ἄς μείνουμε
Σ’ αὐτὸ τὸ τρύπιο στέγαστρο
Σ’ αὐτὸν τὸν φανοστάτη

Ἡ ἴδια πάντα ἀπελπισία
Φέρνει τὴν πιὸ παλιὰ βροχὴ
Μαχαίρι κοφτερὸ στὰ κόκαλά μου.

ΝΥΧΤΕΡΙΝΗ ΜΟΝΑΞΙΑ

Δριμύτατος ἄνεμος φυγαδεύει
τὰ φωνήεντα τῆς χαρᾶς

Σταγόνες ἀπὸ συγκρατημένες βροχὲς -
ὑγρασίες πληθωρικὲς
καὶ λουλούδια
κεντίδια τῆς ἀκατάλυτης ἄνοιξης
 συνοδεύουν τὸ κατέβασμα τῆς φωνῆς σου
ἀπὸ δέντρα ποὺ βυζαίνουν τὸν οὐρανὸ
καὶ μαγνητίζουν τὰ σύννεφα

Ἀλλὰ ξάφνου δὲν εἶναι  ἡ φωνή

Ὁ λυγμὸς εἶναι  τῆς ἀπουσίας
Σὰν σφυρὶ ἀπὸ δροσιὰ
Ποὺ καθηλώνει  τὴ χλωρίδα

Τότε ποὺ ξέρεις ὅτι ὅλα πλέον
 ἔχουν χαθεῖ

ΚΑΙ ΠΑΛΙ Η ΦΩΝΗ

Ποῦ  εἶναι ἡ φωνή σου;

Ἀργὰ καὶ βαθιὰ σκοτεινιάζουν τὰ δάση
Βαριὰ  νυχτώνει πάνω ἀπὸ τοὺς ποταμούς
Ἡ πόλη μὲσα ἀπὸ τὸ ἔρημο πλῆθος
κρατᾶ τὴν ἀνάσα της
Καὶ ἡ σιωπὴ καθολικὴ ἀναχαράζει
ἐγκλωβίζοντας τὴν πέτρινη πεταλούδα
τῆς ψυχῆς μου
 
Κανεὶς δὲν μιλᾶ

Μέσα ἀπὸ κίτρινα φύλλα σιγοπερνοῦν
ἄγνωστες πνοές
Οἱ ἄνθρωποι ἀφουγκράζονται τὸ κενὸ
σὰν ἀνύπαρκτοι
Και ἐγὼ ἀπελπισμένος
κοιτάω μόνο ψηλά

Ποῦ  εἶναι ἡ φωνή σου;