Εκτύπωση του άρθρου

 

Κλεοπάτρα Λυμπέρη

«Η μουσική των σφαιρών»

Αθήνα, Εκδ. «Άγρα» 2007, σελ. 61.


Γράφει ο Χρίστος Παπαγεωργίου

 
      
 
Το άναρχο της μορφής που συμπεριφέρεται με μια εντελώς ακατανόητη πρόθεση, δίνει στο βιβλίο όψη άγνωστης και πρώτιστης γεύσης. Ένα το κρατούμενο; Δηλαδή ότι δεν έχουμε να κάνουμε, τόσο τεχνικά όσο και θεματολογικά, με κάτι το πεπερασμένο αλλά το αντίθετο με κάτι εντελώς σύγχρονο. Αυτό απαιτεί γνώση της ποίησης της Λυμπέρη, εν αρχή, και γενικότερα της Ποίησης στο σύνολό της, γιατί η ποιήτρια, χαρισματική και ταλαντούχος, δεν είναι και τόσο γνωστή στο κοινό που περιδιαβαίνει τα βιβλιοπωλεία. Στη συνέχεια και χωρίς παραμικρή οριακή «εξυπνάδα» - ασφαλώς δεν μιλάμε για κάτι το κακόγουστο -, η Λυμπέρη «αναλύει», όσο πιο κρυπτικά γίνεται, το γυναικείο φύλο, τη συγκρότησή του, την ομορφιά του, τις νύξεις, εν τέλει, που υφαρπάζει απ’ την ταυτότητά τους. Οι γυναίκες για τη Λυμπέρη υπερηφανεύονται για το φύλο τους, χώρια που πολλές φορές παρά την έντονη παραμυθία της, μέσα στο βιβλίο κάπου δείχνει να χάνονται. Ενόσω εσκεμμένα η ποιήτρια προσπαθεί ν’απαλλαγεί απ’αυτό το γεγονός.
          Η ομότιτλη ενότητα καθρεφτίζεται θεατρικά, ιστορικά, φιλοσοφικά, κοινωνιολογικά και σημειολογικά με όση δύναμη το σακκίδιο της Λυμπέρη περιέχει. Κι αυτό δεν είναι αίσθηση· το μεγάλο αυτό κομμάτι του βιβλίου σχεδόν «παραληρεί» σχεδόν «παραμιλά» κάτω από το πέπλο της ποίησης, μέσα στον οίστρο της δημιουργίας, γύρω από το φαινομενικά προσλήψιμο, μέσα στην ψυχή της ποιήτριας, ενδεχομένως, και μέσα στο σώμα της. «Η μουσική των σφαιρών» είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα ποιητική συλλογή· τουτέστιν θα τολμούσε κανείς να πει, περιδιαβαίνοντας το ψυχανέμισμα της ποιήτριας και κάνοντας ότι είναι δυνατόν προκειμένου να εισβάλλει στο ποιητικό της σώμα, ότι γεύεται την πρωτότυπη ποιητική γλώσσα, την αντισυμβατική θεματολογία και εξέρχεται της ανάγνωσης με την αίσθηση της πληρότητας. Διάλεξα το παρακάτω ποίημα.
 

Η ΚΟΡΗ ΚΟΙΤΑΖΕΤΑΙ ΣΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ 

                   Πως στέκομαι στα δυο μου πόδια
                   χωρίς να πέφτω; Παράξενο. Ούτε ο άνεμος δεν με
                   θροΐζει, μόνο τα μαλλιά μου (μ’εκείνο το σσσσσσς
                   που τρίζουν τα φύλα μαγεμένα) κάπως έτσι
                   στέκομαι – σαν θαύμα.
 
                   Όσο κοιτάζω τόσο παραξενεύει
                   η εικόνα: οι αστερισμοί μου όλοι
                   στην όρθια στάση· κάποτε
                   είχα τέσσερα πόδια – μου λένε· (να το πιστέψω;)
                   Πως αγκαλιάζω μ’εκείνα τα χέρια που ήταν
                   πόδια μου – λένε – πριν την όρθια στάση
                   του ανθρώπου.

Χρίστος Παπαγεωργίου
 

Ημ/νία δημοσίευσης: 25 Ιουνίου 2007