Πρόκειται για το πρώτο βιβλίο της Χαλκιδαίας ποιήτριας, στο οποίο βρίσκονται συγκεντρωμένα παλαιότερα ποιήματα της νεότητάς της αλλά και νεώτερα. Κεντρικός άξονας της συλλογής, το υπαρξιακό ερώτημα (η ζωή ως μελέτη θανάτου). Η θέα του εαυτού και της σκοπιμότητας του, το αίσθημα της φθοράς των πραγμάτων και των αισθημάτων, η ενατένιση των ματαιωμένων επιδιώξεων, αλλά και η ανάγκη του ευ πράττειν, είναι τα βασικά μοτίβα της Κ.Λ., τα οποία διαχειρίζεται με απλότητα και ειλικρίνεια. Το βιβλίο αναπτύσσεται σε δυο ενότητες, που έχουν συγγενή μορφολογική ταυτότητα και θεματολογία: Μέσα σε ένα ζοφερό κλίμα, περίκλειστο και άνυδρο, σχεδιασμένο εξ ολοκλήρου με τα μέτρα της απώλειας και της τραυματισμένης αθωότητας, το εγώ μοιάζει να διασχίζει την έρημό του, για να σταθεί εν τέλει απέναντι στην ελπίδα. Ποίηση εξομολογητική, με ιδιαίτερες στιγμές συναισθηματικών εκρήξεων, η οποία, παρά τις επί μέρους αδυναμίες της, υπόσχεται μια ενδιαφέρουσα συνέχεια.