Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Κυριακής Λυμπέρη, στην οποία η ποιήτρια αναπτύσσει πιο ώριμο και συγκροτημένο λόγο, υποστηρίζοντας σταθερά τα γνωστά μοτίβα της. Το βάρος της ύπαρξης, οι καταστάσεις της μοναξιάς και της φθοράς, ο χαμένος χρόνος και οι ανεπίδοτες επιθυμίες, εξομολογήσεις, προσωπικές αναμνήσεις, ένας μελαγχολικός κόσμος, και η σταθερή παρουσία της ματαιότητας, που ωστόσο επιζητά να αναδιπλωθεί στο καταφύγιο των λέξεων για να σχεδιάσει από κει την αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι. Χαρακτηριστικό στοιχείο του βιβλίου, το βαθύ θρησκευτικό αίσθημα που ωθεί σε πιο ολοκληρωμένες εσωτερικές θεάσεις. Οι οικογενειακές ιστορίες προστίθενται σ’ αυτό το νέο υλικό, μέσα από την καταβύθιση σε απώτερους χρόνους και εξωραϊσμένες συναισθηματικές συνδέσεις, καθώς τα πορτραίτα οικείων προσώπων συνθέτουν με τη βοήθεια υπερρεαλιστικών νύξεων, μικρογραφίες μυθιστοριών και ξέφτια αφηγηματικού λόγου, για να αποτελέσουν ένα ακόμα  αναγνωρίσιμο στοιχείο στο έργο της ποιήτριας.
                                       Μαρία Θεοδωρίδου

ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ

Άμα κοιτάξω καλύτερα
του απειράριθμου η αγωνία παρελαύνει
παφλάζει ωκεανός υπερβολής
ώρες μικρές
αστέρια νύχτια επιπλέοντα
εκστασιάζονται στο ανέφικτο άγγιγμα, μαθαίνουν
λαμπιόνια χρηστικά, αυτόφωτα
ξέφτια λαμπράδας δωρίζουν στο στερέωμα
όνειρα ανηφορικά, επουράνια ταξίδια.
Μου φαίνεται οι λέξεις σήμερα κατεβαίνουν
εν αφθονία δανεισμένες από κει
(την πηγή)
κάθε αστέρι ψιχαλίζει από μια
όλα τα επιτρέπει η χάρη.
Το άπειρο έρχεται πιο κοντά
με γυαλιά