IVAN HRISTOV

ΛΑΡΥ

Όλα ετούτα συνέβησαν

στις όχθες μιας λίμνης

στο Γουινσκόνσιν

όταν ο Λάρυ με άφησε να μείνω

στον ξενώνα του.

Ένα μικρό σπίτι

με φωτογραφίες στους τοίχους,

με ντουζιέρα, κουζίνα και τουαλέτα

με ένα πιάνο, μια γραφομηχανή

και ένα σαλόνι.

Ο Λάρυ δεν γνώριζε τότε

ότι είχα ζήσει με τους Βασίλιεβ

που φοβόντουσαν

ότι θα γινόμουν αλκοολικός,

μολονότι ο γιος τους

ήταν αλκοολικός

και μια νύχτα

έκλεψε την τηλεόρασή μου.

Μετά έμεινα στου Κρούμ.

Όταν χρησιμοποίησα την μπανιέρα του

η γειτόνισσα έβαλε τις φωνές

ότι πλημμύρισε το χωλ της.

(Νομίζω ότι ο Κρουμ δεν είχε κάνει μπάνιο

εδώ και δέκα χρόνια.)

Ο Λάρυ δεν γνώριζε επίσης

ότι είχα μείνει στου Σάιμον

στη οδό Ρακόβσκι.

Ήταν ωραίο δωμάτιο,

αλλά δεν είχε καθόλου παράθυρα.

Αγόρασα μια μικρή λάμπα

και την άφηνα ανοιχτή τη νύχτα

έτσι ώστε να μην ξεγελιέμαι

ότι ξυπνούσα μέσα σε ένα φέρετρο.

Έζησα ακόμα και σε ένα υπόγειο,

στο στρατό,

μαζί με τον Γκόντσο – έναν ορφανό

που κάθε πρωί άνοιγε τα μάτια

και αμέσως άναβε τσιγάρο.

Λάρυ, φίλε μου,

είναι τόσα πολλά που δεν ξέρεις!

Σ ευχαριστώ

που με άφησες να μείνω

στον ξενώνα σου.

Ο θεός να σε έχει καλά,

καθώς γράφω ετούτες τις αράδες

στη γραφομηχανή σου.

Ivan Hristov

---

Μετ. Σ. Αργυρός