Laura Battiferra (1523–1589)

 

 

 

(Σχόλιο-Μετάφραση: Άννα Γρίβα)

 

Το ποίημα που ακολουθεί προέρχεται από το βιβλίο της Laura Battiferra Il primo libro delle opere toscane (Firenze, Giunti 1560) [Το πρώτο βιβλίο των τοσκανικών έργων]. Η σπουδαία ποιήτρια της Αναγέννησης, στους στίχους της, συνθέτει έναν παγανιστικό κόσμο, εντός του οποίου οι Έλληνες θεοί και οι ελληνικοί τόποι είναι ζωντανοί και αποτελούν το ιδανικό σύμπαν, το οποίο ο άνθρωπος, και μάλιστα ο ποιητής, ποθεί να αγγίξει. Έτσι, απευθυνόμενη στην αγαπημένη της φίλη Laudomia Rucellai, η οποία, κατά κάποιους μελετητές, ήταν επίσης ποιήτρια, τη χαρακτηρίζει κόρη του Δία και μια νέα Μούσα. Η ποιήτρια τολμά να πει ότι αυτή τη Μούσα  επιλέγει ανάμεσα σε όλες ως μια ύψιστη θεότητα, εκλεκτή του Απόλλωνα. Αυτή η νέα κόρη του Δία μοιράζει τους θείους της καρπούς, που είναι μαζεμένοι στους ιερούς τόπους της Ελλάδας, τον Παρνασσό κα τον Ευρώτα. Η Battiferra παρουσιάζει επίσης τον εαυτό της ως μια ποιήτρια που αντλεί την τέχνη της από την εκλεκτή Laudomia, με τον ίδιο τρόπο που ένας ποιητής αντλεί την έμπνευσή του από τις Μούσες.

 

 

 

Άξια εσύ για έπαινο και υψηλές τιμές,
παρθένα αγνή και όμορφη, που σήμερα αυξάνεις
τον ιερό, τον άγιο αριθμό των θυγατέρων του Διός, 
κάθως αυτός μέσα από σένα ζωή και εξουσία αποκτά

τώρα η φωνή σου καθόλου δεν στερείται την τιμή:
πες μου ξανά λοιπόν, στην αδαή εμένα,
με λόγο αρχαίο και με τραγούδι ολοκαίνουριο,
όσα ο Φοίβος στο σχολείο του σε διδάσκει.

Εκείνα τα άνθη, εκείνους τους αιώνιους καρπούς,
τώρα στον Παρνασσό και στον Ευρώτα συγκεντρώνεις
και τόσο γλυκά σε μένα τα χαρίζεις.

Τις άλλες Μούσες πια δεν λαχταρώ, και ας μου προσφέρουν τη συγχώρεση
όσες τιμούνται και δοξάζονται στην Πίνδο:
αυτό το χέρι, ετούτη τη γραφή ποθώ επάνω μου να έχει εξουσία.