ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΖΕΡΒΟΥ

Η ματαίωση της Τηλεμάχειας

                                                 
Η εφηβεία μου  διαρκεί δεκαετίες.
Ήδη με βρήκε το ήμισυ του αιώνος
να διατηρώ μια στάση εφηβική,
 όλο αιφνίδια ερυθήματα αιδούς
και με μια κάμψη του κορμού μπροστά.

Καρφώνω ακόμα στη μοναχική μου κάμαρα
τεράστια πρόσωπα, αφίσες και παντιέρες.
Διαβάζω ευπώλητα για νεανικό κοινό.
Ακκίζομαι, λικνίζομαι σε ξέφρενους ρυθμούς.
Όμως, γυρίζω σπίτι πριν απ’ τα μεσάνυχτα,
(Γι’ αυτό δεν ξέρω αν κρατούν τα μάγια,
ή λύνονται.)

Μιαν ιδιόλεκτο αμφίσημην επίσης
καλλιεργώ με γνώση κι επιμέλεια,
εντροπαλή μαζί κι αυθαδεστάτη.
Όμως, με ποιον να την μιλήσεις τώρα;

Οι σύντροφοι σκορπίσαν ένας- ένας.
Φευγάτοι, κυρτωμένοι, φαλακροί
Και το καράβι σ’ άλλους ναυλωμένο.
Κι ο Μέντης-Αθηνά, γριά παιδίσκη,
ξεμωραμένη, ανδρόγυνη…

Η Τηλεμάχειά μου ματαιώθηκε
Και δεν απέπλευσα ποτέ για μαθητεία.
Και δεν συνετελέσθη ενηλικίωση.
(Δεν ωριμάζεις με τον πόνο,
γερνάς μόνο). 

Εν τούτοις πάλι ετοιμάζω εντατικά
επίπονο ταξίδι θεωρίας
(και εμπορίας, αν κατορθωθεί).
Να δώσω και να πάρω απ’ τους σπουδαγμένους.

Η μαραμένη λογιοσύνη μου εκ-ποιεί
πονήματα μιας γερασμένης εφηβείας.

© Poeticanet