LUCIAN BLAGA

Το μεγάλο πέρασμα

Επάνω στο ζενίθ ισορροπεί η μέρα
κι ο ουρανός χαρίζεται στ’ από κάτω νερά.
Με βλέμματα άφοβα ζώα περαστικά
κοιτάνε το είδωλό τους μέσ’ στις κοίτες.
Βαθύσκιες φυλλωσιές απλώνουν θόλους
για να χωρέσουν ένα παραμύθι.
Όλα συμφιλιωμένα με το είναι τους.
Και μόνο το αίμα μου θρηνεί μέσα στα δάση
τα, από καιρό χαμένα, παιδικά του χρόνια,
σαν γέρικο ελάφι που θρηνεί
την ελαφίνα του, χαμένη μέσ’ στο θάνατο.
Ίσως να έπεσε κάτω απ’ τα βράχια.
Ίσως στη γη να βυθίστηκε.
Του κάκου περιμένω ένα σημάδι της,
μόνο η ηχώ μου φέρνει απ’ τις χαράδρες
κελάρυσμα από βρύσες που αναζητούν βυθό.
Αίμα αναπάντητο.
Ω, να σιγούσαν όλα, τι καλά θ’ ακουγόταν
της ελαφίνας μου το βήμα μέσ’ στο θάνατο.
Και προχωράω και σέρνομαι στη στράτα,
και σαν φονιάς που κάποιο στόμα νικημένο
θα φίμωνε με το μαντήλι του,
έτσι κι εγώ με τη γροθιά μου βουλώνω τις πηγές,
για να σωπάσουν μια για πάντα
να σωπάσουν.

În marea trecere, 1924

Lucian Blaga