Χρόνια μέσα στη γη βαθιά χωμένος
      —αθόρυβα και μυστικά—
αποταμίευε κρυφά
        μια παθιασμένην ένταση˙
και μόλις έβγαλε φτερά,
μεμιάς ολόκληρη την ξόδεψε 
σ᾿ ένα μονότονο τροχαϊκό τραγούδι
       —ανεπίδοτου έρωτα
               πρωτόλειο ποίημα.
 

(Μην εμπιστεύεσθε λοιπόν τα ηθικά επιμύθια
που επαινούν τον μέρμηγκα στον μύθο του Αισώπου
και κρύβουν πως ο τζίτζικας πεθαίνει τραγουδώντας.
Έτσι συμβαίνει πάντοτε:
με κόπο φτιάχνει ο ποιητής τον αμητό από λέξεις
κι άλλοι μαζεύουν ψίχουλα κι άλλοι σωρεύουν πάθος.)