Αν ο θάνατος είναι αδελφός του ύπνου, αν η ζωή είναι αδελφή του ονείρου τότε, η ποίηση είναι το δάκρυ μας -δάκρυ χαράς ή λύπης. Διότι όπως δακρύζουμε όταν το συναίσθημα πλεονάζει και δεν είναι δυνατόν να το περιγράψουμε με λόγια, έτσι και η ποίηση με τις σιωπές ανάμεσα στις λέξεις της ανασύρει το άρρητο και το αποκαθιστά στον πρωτεύοντα ρόλο του.

Με τα ποιήματα ψηλαφούμε τα πράγματα γύρω μας με λοξή ματιά, με παιδικό ενθουσιασμό  προσπαθούμε  να συνομιλήσουμε με αυτά, να τα ψαχουλέψουμε για να αντιληφθούμε την –πολλές φορές – μη ορατή πλευρά τους. Με αυτόν τον τρόπο συνειδητοποιούμε ολόκληρη την εικόνα τους και έτσι, συγχρόνως, ανασύρουμε την αξία της κάθε στιγμής μας, με αποτέλεσμα τη διαστολή του χρόνου μας. Με αυτούς τους τρόπους η ποίηση αφυπνίζει το εσώτερο "είναι" μας. 

Δεν αρκείται όμως μόνο σε αυτό^. επιδιώκει το συντονισμό του "είναι" μας με τον μυστικό δικό μας ρυθμό, με την μουσική που ανυποψίαστα αναβλύζει στα αυτιά μας και μας καλεί να  την ακούσουμε και έτσι να επιστρέψουμε σε μια πρωταρχική αρχέγονη επικοινωνία με το υπερβατικό "ΑΛΛΟ".  H ποίηση ήταν η μεταγλώσσα των πρώτων ιερέων που προσπαθούσαν να επικοινωνήσουν με τον κόσμο των θεών, ήταν η γλώσσα των σαμάνων, στις πρωτόγονες φυλές.  Ας θυμηθούμε τα ποιήματα που έγραφε  η Ενχεντουάννα  την τρίτη χιλιετία π.Χ. για να υμνήσει τη  θεά Ινάννα, ας θυμηθούμε την ποιητική γλώσσα στη Βίβλο.

Η ποίηση ακολουθεί δύσβατα μονοπάτια για να μπορέσει να ανιχνεύσει το εντός και το εκτός του κόσμου. Χρειάζεται να είναι έμπειρος και ταλαντούχος ταξιδιώτης όποιος επιχειρεί αυτό το ταξίδι το γεμάτο εμπόδια και εύκολες προκλήσεις ώστε να καταφέρει να μη διολισθήσει στη λεωφόρο της κοινοτοπίας αλλά με έμπειρους σχεδιασμούς να ακολουθήσει τις παρακαμπτηρίους που οδηγούν στην καλλιτεχνική δημιουργία.

Ιωσήφ Βεντούρας