Μικρασιάτικο άσμα ή, μήπως,
θρακικό το τραγούδι που έχει
τη γνωστή επωδό ενός εύρυθμου θρήνου;

Προσφυγούλα,
μαυρομάτα μου,
Προσφυγούλα,
σε κλαίν τα μάτια μου

Νοσταλγώ τον σκοπό του συρτού,
του χορού την ηδύπικρη θλίψη,
μια συγκίνηση αόριστη, ενώ
            στο μυαλό μου γυρνά
            το μετέωρο ερώτημα:
«Ποιος να ήταν ο τόπος της;
Ποια ακρογιάλια θυμόταν καθώς
 —ενώ γύρευε λίγο νερό—
το φαρμάκι κυλούσε στα σπλάχνα της;
Να ευχότανε άραγε
σαν τις σκλάβες, στη χώρα των Ταύρων εξόριστες,
με φτερά αλκυόνης ξανά να βρεθεί
             στου σπιτιού τούς θαλάμους,
             στο μεγάλο τ’ αλώνι, εκεί
             που ηχούσαν του γάμου τραγούδια;»

Και μια ερώτηση ακόμα:
«Ποια μνήμη βαθιά το τραγούδι αναδεύει
               και κινεί τις δικές μας ψυχές,
               που πλανιούνται σαν πρόσφυγες μέσα στις πόλεις
               —νυχτερίδες που πέφτουν στους κίτρινους τοίχους—,
και τις φέρνει ξανά στις πηγές των δακρύων;»

24-2-2021

© Poeticanet