ΤΑΣΟΥΛΑ ΚΑΡΑΓΕΩΡΓΙΟΥ

Ο ΜΙΚΡΟΣ ΑΣΤΥΑΝΑΚΤΑΣ

Εξελίσσεται, ως φαίνεται, ο πόλεμος.

Με βαλίτσες τροχήλατες
φεύγουν τώρα  διωγμένοι απ' τη γη τους οι πρόσφυγες˙
—είναι και άλλες μικρές με χαρούμενα χρώματα 
που τις σέρνουν παιδάκια
στις λαβές τους δεμένα διακρίνεις –ενίοτε– μικρά αρκουδάκια.

Πίσω αφήνουν τα σπίτια που δείχνουν τα σπλάχνα τους:
πολυθρόνες, κρεβάτια 
και καθρέφτες κομμάτια  στο πάτωμα.

Υποθέτω πως είναι –στην οθόνη αυτό που κοιτώ– τραγωδία.
Όλ’ αλλάζουν, μονάχα η ύβρις απέμεινε
μα κι η τίσις –που λέγαμε– πάντα έρχεται αργά
τα κουρέλια ντυμένη των ερειπίων.   

Η φωτιά κάνει στάχτη  του χρόνου τα ίχνη
ἰὼ τάλαινα πόλις θρηνεί πάλι η Εκάβη.

Κάπου ανάμεσα βλέπω τον μικρό Αστυάνακτα
νεοσσός που κουρνιάζει στον κόρφο της μάνας του.
—Να  τον σώσουμε πρέπει˙ να μη γκρεμιστεί απ' τα τείχη.

2/4/2022

Τασούλα Καραγεωργίου