ΦΟΙΒΗ ΓΙΑΝΝΙΣΗ

                                                       ΜΟΝΟΛΟΓΟΙ


SUPER-MARKET
Ένα κιλό κολοκυθάκια ένα δύο τρία δέκα κολοκυθάκια έχουν κολοκυθοκορφάδες ντομάτες πέντε-έξι ντομάτες μαϊντανός απορρυπαντικό πιάτων απορρυπαντικό ρούχων χλωρίνη κάνει κακό στην υγεία χαρτοπετσέτες έξι επτά μήλα δεν σκέπτομαι ποτέ με κιλά μόνο στη φέτα και τον κιμά των φρούτων μετρούνται οι μονάδες ένα ματσάκι μαϊντανός ένα ματσάκι άνηθο ένα ματσάκι κρεμμυδάκια ένα δίχτυ πατάτες και ένα κρεμμύδια γάλα δύο γάλατα γιαούρτια έξω ο ήλιος καίει η θάλασσα γυαλίζει τα φύλλα έχουν πάλι ξαναβγεί στα δέντρα η θάλασσα γυαλίζει τα φύλλα άρχισαν πλέον να πέφτουν από τα δέντρα μακαρόνια ντοματοπελτές ρύζι αλάτι ζάχαρη φακές οδοντόπαστα εσείς κατοικείτε στο κεφάλι μου και γυρνάτε με το καρότσι του σούπερ μάρκετ κάθε εβδομάδα κάθε μέρα ανελέητα χωρίς σταματημό οι εποχές αλλάζουν εσείς παραμένετε τα ψώνια το μαγείρεμα το κάθε μέρα φαγητό κάθε μέρα φροντίδα μάταιη φροντίδα αγάπης φροντίδα ξανά και ξανά άδειασμα και γέμισμα άδειασμα και γέμισμα - D E L E T E – και ΑΔΕΙΑΣΜΑ  ΚΑΔΟΥ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ

AΜΠΑΡΟΡΙΖΑ
ένα φυτό μέσα σε μία γλάστρα μία γλάστρα δίπλα σε ένα τραπέζι ένα τραπέζι γύρω του καρέκλες πάνω τους κάθονται άνθρωποι ένα φυτό σε μία γλάστρα μπροστά ο δρόμος μετά η άμμος η παραλία μετά η θάλασσα το φυτό είναι πράσινο έντονο πράσινο ανοιχτό δεν ξέρω τις ονομασίες του πράσινου όταν το κόψεις το τρίψεις ανάμεσα στα δάχτυλα το φυτό μυρίζει η μυρωδιά του είναι έντονη δεν μπορώ να την περιγράψω μυρωδιές και χρώματα δεν περιγράφονται παρά μόνο μεταφορικά το φυτό μπαίνει για μυρωδιά στα γλυκά κουταλιού δίπλα άνθρωποι περπατούν ήχοι από μαχαιροπήρουνα γέλια κουβέντες η θάλασσα παφλάζει το ίδιο φυτό μέσα στο χώμα δίπλα στη σκάλα παραδίπλα άλλο μυριστικό λέγεται verveine λουίζα στα ελληνικά οι γάλλοι το πίνουν σε ρόφημα όπως εμείς το χαμομήλι ηρεμιστικό το βράδυ πριν κοιμηθούν το έπινα κι εγώ τότε ήμουν πολύ ήρεμη είχα αποφασίσει πως θα είμαι ήρεμη πάντα μετά αποφάσισα την ταραχή την έκσταση μες τη ζωή το εγώ που αναπηδά μέσα στο σώμα το σώμα μέσα στον κόσμο γυμνό γεμάτο αισθήματα διαπερατό αλλά μετά η ηρεμία επιστρέφει πάντα πεθαίνουμε έως ότου για πάντα ησυχάζουμε

ΥΠΟΣΧΕΣΗ
είδες σε έφερα είπες πάντα κρατάω τις υποσχέσεις μου είπες όχι απάντησα όχι πάντα δεν τις κρατάς πάντα ήμουν συλλογισμένη δεν ήξερα αν έπρεπε να το πω αλλά το είπα πάντα λέω χωρίς να πρέπει αυτά που θέλω να πω κι αυτά που θέλω να πω άλλοτε είναι πράγματι αυτά που θέλω να πω κι άλλοτε είναι άλλα θέλω να πω κάτι άλλο και λέω αντί αυτού κάτι άλλο λέω δηλαδή άλλα αντί άλλων αλλά μία ισχυρή θέληση με οδηγεί να τα πω μία θέληση προς εκφορά λόγου δυνατή και ορμητική που τίποτα δεν της αντιστέκεται παρ’ ολ’ αυτά δεν είναι ο λόγος για τον λόγο έχω πράγματι κάτι να πω μόνο που αυτό που λέω παραλλάσσει την αλήθεια αυτού που έχω να πω οι λέξεις παρεκκλίνουν  της πορείας τους η επιλογή τους είναι λανθασμένη δεν είναι όμως ούτε αυτό ακριβώς δεν είναι δηλαδή ζήτημα λάθος έκφρασης είναι ζήτημα μεγέθους επιθυμίας μία μεγάλη επιθυμία με κάνει να λέω λόγια που δεν της αντιστοιχούν αντιστοιχούν σε μία άλλη μικρότερη ή λίγο διαφορετική επιθυμία στην πραγματικότητα πρόκειται για ένα παράπονο που εκφέρεται κάθε φορά αλλιώς το παράπονο αφορά το παρελθόν και το παρόν το παράπονο αφορά τις προσδοκίες του παρελθόντος που πέρασαν και μέσα κοιμούνται χωρίς εκπλήρωση λέω τότε λοιπόν όχι δεν κρατάς πάντα τις υποσχέσεις σου και ρωτάς εύλογα εσύ ποια υπόσχεση λοιπόν δεν κράτησα και εγώ τότε ονομάζω την υπόσχεση την λέω με παράπονο παράπονο όχι μόνο γιατί δεν έπρεπε να μιλήσω αλλά και γιατί και να κρατήσεις εκ των υστέρων μία υπόσχεση η ώρα είναι λάθος όλα τα πράγματα έχουν την ώρα τους όταν η ώρα έχει περάσει τότε δεν έχει νόημα να επιμένουμε αλλά πάντα επιμένουμε στις ανεκπλήρωτες επιθυμίες ακόμα κι αν πλέον δεν τις έχουμε δεν θέλω πια να κρατήσεις εκείνη την υπόσχεση γιατί σταμάτησα να πιστεύω σε αυτήν σταμάτησα να επιθυμώ το αντικείμενο της υπόσχεσης αλλά ίσως να ξαναρχίσω αν το κάνεις ίσως και αν κάνουμε το λάθος πράγμα τη λάθος ώρα ο χρόνος να γυρίσει πίσω και η βεβαιότητα που δημιούργησε η ανεκπλήρωτη υπόσχεση η ανεκπλήρωτη προσδοκία να μεταστραφεί στην βεβαιότητα της εκπληρωμένης υπόσχεσης της εκπληρωμένης προσδοκίας ίσως τότε να εννοήσεις την υπόσχεση μία φορά για πάντα χωρίς τον φόβο του λάθους χωρίς την υπόνοια του ψεύδους χωρίς την προσμονή του τέλους χωρίς την άδεια ψυχή με γεμάτη ψυχή που αδειάζει και ξαναγεμίζει ασταμάτητα αστέρευτα σαν το κρασί του εν Κανά γάμου

ΠΗΓΗ
γίνεται η ψυχή να είναι σαν τα λαγήνια του εν Κανά γάμου γίνεται να γεμίζει ξανά εκεί που ανέλπιδα έχει αδειάσει γίνεται να αδειάζει και να γεμίζει να αδειάζει και να γεμίζει αμέτρητες φορές ή ακόμα γίνεται ποτέ να μην αδειάζει είναι δυνατόν την ώρα που πλησιάζει τον πάτο να ξαναγεμίζει από την αρχή θέλω να είναι μία πηγή η ψυχή που ποτέ δεν στερεύει που τρέχει νερό ασταμάτητα το νερό τρέχει και χύνεται έξω ένα ρυάκι σχηματίζεται μπροστά το σκιάζουν φυλλωσιές από ψηλά δέντρα από μεγάλα πλατάνια με πλατιά φύλλα το νερό τρέχει και ακούγεται άλλοτε ψίθυρος άλλοτε δυνατά αντηχεί το νερό σε όλο το βουνό κυλάει χαράζει δρόμους στο χώμα είναι δυνατό μαζεύει φύλλα πέτρες τα κουβαλάει τα κατεβάζει παραπέρα φτάνει στην θάλασσα το νερό της πηγής χύνεται στη θάλασσα όπως κολυμπώ συναντώ τα κρύα ρεύματα γαλάζια κρύα ρεύματα μέσα στο αλμυρό νερό γλυκό νερό το αγγίζω με την γλώσσα μικρές γουλιές καταπίνω ξεδιψώ ο ήλιος καίει μία άχνα ζεστή μαζεύεται στον ουρανό όλο και μεγαλύτερη συγκέντρωση βαραίνει το σύννεφο είναι πυκνό δεν μπορεί πια να αντέξει το βάρος του το βάρος του νερού που τέλος πέφτει με την βροχή κατεβαίνει στο χώμα η βροχή ποτίζει το χώμα πίνει ρουφά το νερό κι εγώ η πηγή από το χώμα τραβώ το νερό προς τα κάτω βαθιά στις μεγάλες μου στέρνες για να το φέρω έξω να κυλήσει η πηγή αυτή θέλω να είμαι  αυτή

ΑΦΗ
που είναι το κινητό το πήραμε άραγε μαζί ρώτησες κι άρχισες να ψάχνεις τον σάκο τον σάκο που ήταν ως πάντα γεμάτος ως πάνω γεμάτος κι ανάκατος πράγματα σωριασμένα στον σάκο το ένα μέσα στο άλλο μπλεγμένα μεταξύ με το χέρι βαθιά χωμένο μέσα στην τρύπα εξερευνούσες το σκοτεινό άδυτο νάτο εδώ είναι είπες μάλλον αυτό είναι αν και δεν είμαι σίγουρος γιατί απλώς το έπιασα νομίζω ότι το έπιασα είπες νομίζω πως αυτό που έπιασα ήταν αυτό που έψαχνα και τότε συνεχίσαμε τον δρόμο μας γιατί να μην είναι αυτό που έπιασες αυτό που ζητάς αυτό που έπιασες και δεν είδες είναι πάντα αυτό που ζητάς πρέπει να εμπιστεύεσαι την αφή όσο και την όραση είπα ίσως και παραπάνω σκέφτηκα αφή μυρωδιά πιο κοντά στη μνήμη πιο κοντά στην αλήθεια γιατί πιο κοντά στο σώμα από την όραση για να μυρίσω για να αγγίξω πρέπει να είμαι κοντά σε επαφή ο ένας πάνω στον άλλο μόνο ο ένας πάνω στον άλλο είναι η αλήθεια

ΛΕΞΕΙΣ
μία γυναίκα πάντα παλεύει παλεύει με το φάντασμα του έρωτα ο έρωτας είναι ακόμα εκεί ή έχει πια σταματήσει να υπάρχει ο άντρας είναι ακόμα εκεί ή θέλει τώρα μία άλλη γυναίκα όμως η γυναίκα παλεύει με νύχια και με δόντια θέλει να κρατήσει τον έρωτα ζωντανό τον έρωτα ενός άντρα που κάποτε την αγάπησε κάποτε την αγάπησε τόσο ή έτσι που δεν φοβήθηκε τα λόγια του την αγάπησε τόσο ή έτσι που τα λόγια έρρεαν σαν μέλι από το στόμα του τα λόγια ήταν η σαγήνη γιατί οι άντρες τα φοβούνται τα λόγια είναι η  υπόσχεση αθανασίας ο έρωτας είναι ύφασμα πλεγμένο με λέξεις με λέξεις αγάπης ο άντρας δεν μπορεί να πει ξανά αυτές τις λέξεις τις λέει μόνο την σφοδρή στιγμή την σφοδρή στιγμή της σφοδρής επιθυμίας όμως οι λέξεις έχουν πλεχτεί για μία φορά στη ζωή του ο άνδρας τις ύφανε και τώρα τις ξηλώνει τις ξηλώνει κάθε μέρα από λίγο ενώ η γυναίκα παλεύει να κρατήσει το ύφασμα θέλει ο άντρας να ξαναπλέξει τις λέξεις ενόσω αυτός συνεχώς και ακατάπαυστα ξηλώνει όταν αυτός δεν έχει αφήσει παρά το νήμα η γυναίκα το παίρνει μαζί της για να το φέρει σε άλλον άντρα η γυναίκα μοιχός μυστικά δένει τον προηγούμενο με τον επόμενο απελπισμένα πλέκει τώρα αυτή μόνη τις θηλιές τις θηλιές λέξεις που θέλει να ακούσει τις μύχιες θηλιές της αρχής και του τέλους

Φοίβη Γιαννίση