ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΔΩΜΑΤΙΑ ΤΟΥ ΠΥΡΓΟΥ

Δημήτρης Κακουλίδης («Η Σοφία του ποιήματος»-Εκδόσεις Σείριος)

Με σιγουριά πως κάποτε θα μας χωρίσεις θάνατε
Ξερά στη νύχτα βήχουμε
Μετακινούμε νευρικά τα μαξιλάρια,
Το βλέμμα μας σε μια λουρίδα φως απόπληκτο λιμνάζει,
Σιωπή γλείφει τον τοίχο.
Σ´αυτήν την κάμαρη ταξιδεύουμε κι όλο ταξιδεύουμε,
Θυράματα μιας θύελλας που δεν μας πρόφτασε ποτέ.
Μες στα τοπία της ασφυκτιούν οι ρίζες μας.
Κι ο χρόνος έπαθεν αγκύλωση στα πρόσωπά μας.
Καιρός λοιπόν να σβήαουμε το θέρος της ειρήνης,
Ν' αποκαλύψουμε ξανά τα τραύματα
Σε σώματα που ψάχνουν τη σκιά τους ή την βρήκαν.
Καιρός λοιπόν για μετακόμιση σ' άλλα ταξίδια,
Στις φλέβες να χυθούν καινούρια ρίγη.
Και αν χρειαστεί κατάφωτοι από πληγές
Στης καταιγίδας την ακμή ν' ανοίξουμε
Της κάμαρης ετούτης το παράθυρο,
Παρθένες εποχές της άλλης μας ζωής
Να καταλύσουν
Στα μυστικά δωμάτια του πύργου

(Καλλιέργεια του αίματος)

Όταν μιλά ο ποιητής, όλοι τον καταλαβαίνουν. Γνωρίζει πολύ καλά τι λέει και σε ποιον απευθύνεται. Μιλά στο θάνατό μας, στον εαυτό μας αναφέρεται τον ανθρώπινο. Ο Λόγος του είναι η ανατομία του θανάτου. Βαθιές οι τομές, που αποκαλύπτουν την άπειρη αιωνιότητα της ζωής, καθώς αυτή ξεπηδά, αναδύεται από την περιορισμένη αιωνιότητα του θανάτου.
Απαραίτητες οι νοητικές διεργασίες που προκαλούν το βήχα στο λαιμό, το κέντρο της γνώσης. Για να βρει πού την κεφαλήν κλίναι, ο άνθρωπος νευρικά μετακινεί τα μαξιλάρια, προσπαθώντας με αυτόν τον τρόπο να ταξινομήσει τις ιδέες του, το χάος του νου του να διευθετήσει. Παραπλανημένοι από τη σφαλερή γνώση για τις δήθεν υπέρτερες δυνάμεις του θανάτου οι άνθρωποι, στην ιδέα του υπόκεινται, από αυτήν αυθυποβάλλονται και το βλέμμα τους, στερημένο διάκρισης μια λουρίδα φωτός όλο κι όλο, στην ενατένιση του τοπίου της εσωτερικής τους ύπαρξης λιμνάζει. Έντρομη σιωπή, που γλείφει τον αδιαπέραστο τοίχο, με τον οποιό δομείται ο πολυεπίπεδος πύργος με τις σκοτεινές και τις φωτεινές κάμαρες, αίθουσες όπου διδάσκεται η γνώση της αθάνατης ζωής.
Με μια κάμαρη συμβολίζεται η αίθουσα της άγνοιας και με μια άλλη της σοφίας, αίθουσες στην κάμαρη του κυρίως νου, μέσα στον οποίο ο ήλιος αενάως στο άπειρο ταξιδεύει. Και τα πλάσματα, δημιουργήματα παράξενα, με μοναδικά τα ανθρώπινα, γεννήματα της γήινης σφαίρας, μοναδικής κι αυτής, που επείγεται να φτάσει την τελείωσή της. Την κυνηγά η κοσμική θύελλα να την αλλοτριώσει, μα δε τη φτάνει, λέει ο ποιητής, και τα θηράματά της υπάρχουν μόνάχα στο όνειρό της. Ένα όνειρο που προσπαθεί να υπερκεράσει αυτό της γης, το όνειρο της θύελλας, όνειρο της περιορισμένης αιωνιότητας του θανάτου, που την αθανασία έχει το θράσος να ανταγωνίζεται.
Ασφυκτιούν οι ρίζες του γενεαλογικού δέντρου της ζωής μες στα τοπία, όπου αυτό επέλεξε να ριζώσει και να υπάρξει. Θάνατο απορροφούν οι ρίζες και τα ριζίδια, αγκύλωση παθαίνουν τα φύλλα. Εκφράζεται στα πρόσωπα η έκπληξη, απορία καταλυτική, που φέρνει την αφύπνιση, τη συνειδητοποίηση του σβησίματος της μορφής, η οποία τρέφεται από το θέρος της πλασματικής ειρήνης, αυτής που απολησμονεί τα τραύματα, η αιτία των οποίων ρέει μέσα στις φλέβες των σωμάτων, εξαναγκάζοντάς τα να ψάχνουν να βρουν τη σκιά τους. Και αφού τη βρουν, να μετακομίζουν, να ξεκινούν γι' άλλα πάλι ταξίδια μέσα στις ίδιες φλέβες, ζητώντας να χυθούν καινούργια ρίγη σε αυτές, πνεύματα νέα. Αν χρειαστεί-και πάντα αυτό χρειάζεται-κατάφωτα τα σώματα από τις πληγές του ενιαίου σώματος, στης καταιγίδας την ακμή ν' ανοίγουν-και το κάνουν-της κοσμικής αίθουσας το παράθυρο. Για να εισέρχονται και να καταλύουν οι παρθένες εποχές αυτής της ζωής και όλων των άλλων ζωών στα μυστικά πεδία του νου, ενός νου που με πύργο παρομοιάζεται από τον ποιητή, στα μυστικά δωμάτια του οποίου λαμβάνουν χώρα τα μυστήρια της ύπαρξης, εκεί όπου ο θάνατος αναζητά τη λύτρωση, την άνοδο και την αναπόφευκτή του πτώση.
Διαπερνούν τα ρίγη τις φλέβες, εξάπτεται το αίμα, φλογίζεται. Φλογίζονται και εξάπτονται οι ιδέες, πυρώνουν όλα τα σώματα. Είναι τα επιθυμικά πυρά του πνεύματος που διαιωνίζουν τις πληγές. Βαθαίνει η σκέψη, εναγκαλίζεται το χάος και, κατάφωτος ο κόσμος από τις ίδιες του τις πληγές, θεραπεύεται, αναγεννάται και εισέρχεται στις κάμαρες της γνώσης, γιατί τις άλλες της άγνοιας, του σκοταδιού, έχει ήδη μαθητεύσει κι έτσι γίνεται κάτοχος της πάμφωτης αλήθειας.
Όλες οι εποχές, παρθένες στη φύση τους, διαχρονικά μέσα στον άνθρωπο συγκλίνουν, στα κύτταρά του καταλύουν, στο φυσικό και πνευματικό του σώμα. Εκεί όλες μαζί συναποτελούν το είναι του. Στη ροή του, ροή του πνεύματος, την καθημερινότητα εκφράζουν, τον πόλεμο και την ειρήνη θηρεύουν, το μίσος και την αγάπη, και ευδαιμονία παράγεται πάντα από τις ατελεύτητες διεργασίες αυτής της παναιώνιας διαπάλης. Της εποποιίας του τους καρπούς θηρεύει ο νους, εμπειρίες και γνώσεις, για να τις ταξιδεύει σε άλλα ρεύματα, μετακομίζοντας το σύμπαν σ' ένα άλλο σύμπαν, κατάφωτο κι αυτό από τις πληγές που άνοιξε στον εαυτό του, που αναζητούσε της καταιγίδας της ακμή, αυτής που εκπέμπει την ουσία των νοημάτων, μετα οποία καταγίνονται οι ήρωες, οι ποιητές.
Ασφυκτιά η σκέψη, το συναίσθημα, η ίδια η ζωή από τη ζωή, από την ίδια της τη δόξα. Και επιζητά καινούργιο πρόσωπο, καθώς τα πρόσωπα που είχε ενδυθεί στο παρελθόν αγκύλωση είχαν πάθει από τις έγνοιες της ψυχής και της μορφής τα πάθη, κατά τα αδιάλειπτα ταξίδια της φύσης στο χρόνο, που δεν έχει σταματημό. Γιατί, ίδιος ο άνθρωπος αυτός, εξερευνητής ανήσυχος, αγωνιά ακατάπαυστα, εναλλάσοντας τα πεδία της ύπαρξής του στην αναζήτηση του τέρματός του. Εκεί συγκλίνουν οι ενέργειες και οι δυνάμεις της ψυχής, ψυχής του σύμπαντος, της ζωής που δεν συμβιβάζεται και με το ρεύμα της διαλύει το απόπληκτο φως που λιμνάζει, την έντρομη σιωπή που ιδιοποιείται την ενεργό τριβή, η οποία σε θύελλα μεταμορφώνεται και συνεχώς ταξιδεύει, τρέχοντα πίσω από τα θηράματα, χωρίς ποτέ να τα προφταίνει. Γιατί αυτή είναι η θύελλα της εξωτερίκευσης, εκπνοή που ασφυκτιούσε στο βάθος του είναι της και, αναγνωρίζοντας τη ματαιοπονία της, μια άνευ όρων παράδοση αποδέχτηκε, την επιστροφή της στα ενδότερα του ναού του θεϊκου σώματος, εκεί όπου η εκπνοή είναι ταυτόχρονη με την εισπνοή, ιδέα με την ουσία της, ζωή με το περιεχόμενό της, εναρμόνιση με την παρθενιάς της τα μυστήρια στα μυστικά δωμάτια του σύμπαντος κόσμου.

Ημ/νία δημοσίευσης: 31 Αυγούστου 2006

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ

ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗΣ, ΓΙΩΡΓΟΣ