Σου, γλυκιά μου Σου,
ένα ω! φτερωτό υπέροχο ψέμα
πως πιο πολύ από τον αδελφό μου
εμένα αγάπησες,
ένας ψίθυρος χθες στο δάσος
ένας λαγός στους θάμνους
θρόισμα στιγμής,
λασπωμένα λευκά φουστάνια,
ένα μυστικό
όλα τα αδημοσίευτα ποιήματα
κλειδωμένα στο σεντούκι φέρετρο
ποιος έχει το κλειδί, ποιος θα τα εκδώσει κάποτε,
ποτέ,
Λαβίνια εσύ;
Άραγε πατέρα πως είναι
να ράβεις τα βλέφαρα
να σιδερώνεις το στόμα,
να σφίγγεις σ’ ένα κορσέ
ένα στίχο
τόσο που ω, σαν λιβελούλα
ή μέλισσα με χρυσές πούλιες κεντημένος
ανεβαίνει ατμός στον ουρανό;

Το πάθος είναι η άλλη όψη του ασκητή.

Χλόη Κουτσούμπελη

© Poeticanet