ΓΙΩΡΓΟΣ ΒΕΗΣ

Νείλος, ανατολική όχθη

(2)
                                                        

Τώρα που γλιστράει πάλι στο νερό
μαζί με το δόλωμα το νόημα αυτών των στιγμών
μόλις που προλαβαίνω να γαντζωθώ στην  κουπαστή
να μείνω πάση θυσία στο νου, στην εξαίσια μνήμη,
να μη χάσω τους αριθμούς,
σκουπιδάκια στο κύμα, μουχλιασμένα μούσκλα
σταχτοπράσινα φύκια-η αργή μεταμόρφωση
κι εγώ νομίζω ότι με παίρνεις ξανά από το χέρι,
ένα σβήσιμο μέσα στη γνώση
ανεπαίσθητο, όπως ακριβώς αυτό το γράμμα
που ξεθωριάζει στην υγρασία των πρωινών φιλιών
έτοιμο να γίνει μαζί μου φύλλο και φτερό,
διατηρώντας όμως ακόμη στις ίνες του ανέπαφη
την παλαιά σοφία του ερωδιού
την αίγλη της κυκλικής κίνησης,
την ατιμωρησία.

Το ράμφος που ψάχνει στη λάσπη
την υγεία, επίμονα, βασανιστικά

- προοπτική κειμένου;

Γιώργος Βέης