ΚΡΙΤΙΚΕΣ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΝΕΚΤΑΡΙΑ ΜΕΝΔΡΙΝΟΥ

ΑΕΙΘΑΛΗ ΚΑΙ ΦΥΛΛΟΒΟΛΑ

ΚΡΙΤΙΚΗ: ΠΑΥΛΙΝΑ ΠΑΜΠΟΥΔΗ

Η Νεκταρία Μενδρινού ξέρει ένα μεγάλο μυστικό, ξέρει για τι και γιατί γράφουν οι ποιητές. Το λέει με πολύ απλό και ποιητικό τρόπο, μιλώντας μας εμπιστευτικά, χαμηλόφωνα:

Γράφουμε γι αυτά που αφήνουμε ξοπίσω μας // Γράφουμε γιατί η μνήμη υπάρχει στο μέλλον…

Και εξομολογείται για τι γράφει, συγκεκριμένα, η ίδια:

Γράφω για κείνες τις λέξεις /Που πήραν φως και κάηκαν /Σκόρπισαν στη νύχτα /

Κι έγιναν /Έναστροι χρησμοί στον ουρανό.// Γράφω για κείνους τους ανεκπλήρωτους έρωτες /Που έγιναν φθινοπωρινά /Δέντρα / Στα παράξενα τοπία της μνήμης. //Γράφω για σένα /Που έγινες /Ο ξαφνικός εκείνος άνεμος /Που ξεσηκώνει τα πεσμένα φύλλα /

Σε χορό…

Η νέα ποιήτρια έχει το χάρισμα της αμεσότητας. Μπορεί να είναι η ψυχή της πολύπλοκη και εύθραυστη, αλλά επειδή η ίδια έχει καλλιεργήσει έναν τρόπο σκέψης θετικό – τόσο αναλυτικό όσο και συνθετικό –, κατορθώνει να μεταφράζει τα ερεθίσματα και τα συναισθήματα που την κινούν, άμεσα: σε φορτισμένο, αλλά, ταυτόχρονα απλό και ακριβή λόγο.

Νιώθει Με όλες τις λεπτότατες αισθήσεις /Που έχει ευλογηθεί η καρδιά της. Νιώθει παιδικό θαυμασμό για τη φύση, εφηβικό ενθουσιασμό για τον έρωτα και ώριμη λύπη για τα ανθρώπινα, για τη θνητότητα και την αέναη αναβίωση καταστάσεων και πραγμάτων. Νιώθει πολλά και θέλει να νιώσει τα πάντα. Είναι ανθεκτική, έχει αποθέματα, κρατά τις κεραίες της τεντωμένες, τις αισθήσεις της οξυμένες, να μη χάσει ούτε για κλάσμα δευτερόλεπτου τον συντονισμό με τον παλμό της ζωής, τη συνειδητή συμμετοχή στο αιώνιο γίγνεσθαι, όπου:

Ίδιος παλμός τρεμοπαίζει /Στο φως των αστεριών/ Και στο τρι τρι του τριζονιού.

Τα ποιήματά της, βατά και αληθινά είναι οι ανταποκρίσεις από την πραγματικότητα της κλειστής ζωής ενός ανοιχτού, ευαίσθητου ανθρώπου που ζει, συμπάσχει, παρατηρεί και σχολιάζει.

Η μητέρα / Μου άφησε πάλι /Διακριτικά /Το χαρτζιλίκι. //Άπνοια / Ακίνητες ουρές /

Ανέργων. //Βαρέθηκα πια /Να συμπληρώνω αιτήσεις…

Την αφορούν τα πάντα που συμβαίνουν στον κόσμο, από την τύχη κάποιου μικρού κινέζου:

Ο μικρός Γιουέ /Έχει στον κόσμο μόνο /Ένα στενό παράθυρο· /Από εκεί βλέπει την άκρη ενός κλαδιού /Τον ήλιο, το φεγγάρι…

μέχρι τη μοίρα των παιδιών που χάνονται κατά χιλιάδες στις εμπόλεμες περιοχές του πλανήτη:

«Εγώ /Ποτέ μου δε φοβήθηκα /Μην εκραγούν κάτω απ’ τα πόδια μου /Οι μαργαρίτες /Εγώ /Ποτέ μου δεν κοιμήθηκα /Ούτε μια νύχτα δίχως το φιλί /Της μάνας /Εγώ /Είχα την τύχη /Στη χώρα που γεννήθηκα /Το χρώμα /Η γλώσσα /Η θρησκεία μου /Να είναι τα σωστά…

Υπάρχουν όμως και οι (πολλές) στιγμές της χαράς και της χαρμολύπης: ο έρωτας, που τη σημαδεύει και τη γονιμοποιεί:

Πάνω σου κολλάω /Σφιχτά κρατώντας στα χέρια μου /Το πρόσωπό σου //Σ’ ένα έναστρο κενό /Σ’ ένα εύφορο σκοτάδι /Γλυκά στροβιλίζομαι // Είναι μια ανάμνηση ζωής /Στους αιώνες του θανάτου…

Και, βέβαια, οι στίχοι της συχνάζουν σε τόπους ονείρων. Κι επειδή Σ’ όλα τα όνειρα υπάρχει το ταξίδι…, ανοίγει το νου της σε ταξίδια –πραγματικά ή ταξίδια του νου. Η αίσθηση του νόστου όμως, την ακολουθεί παντού και πάντα:

Θαρρείς και ταξιδεύω σ’ ένα μυθικό ωκεανό //Νόστος αβάσταχτος για το φιλί σου…

Νιώθει όμως νοσταλγία και για τον τόπο της, νοσταλγία γι αυτά που πέρασαν και γι αυτά που δεν έχουν έρθει ακόμα.

Αυτή η γη /Νόστο σημαίνει /Είτε μακριά της βρίσκομαι είτε την κατοικώ./Όνειρο αιώνιο κι απρόσιτο /Μέτρο ενός άλλου εαυτού /Όπου ο τόπος κι η στιγμή ποτέ τους δε συμπίπτουν.

Η πόλη της τη διώχνει και την καλεί, η οικογένεια, πρόγονοι και απόγονοι την παραστέκουν και τη δυναστεύουν:

Τσάι με ζάχαρη και κονιάκ /-Οι υπόλοιποι έχουν ήδη κοιμηθεί- /Ξεφυλλίζω / Γουλιά γουλιά /Το παλιό οικογενειακό άλμπουμ:/Γάμοι, γενέθλια, βαφτίσεις /Άχτιστες ακρογιαλιές /Παιδικές απόκριες //Γέλια //Και βλέμματα ακόμα αναγνωρίσιμα. /Κοιτάζω / Γουλιά γουλιά /Το παλιό οικογενειακό άλμπουμ /Φυτολόγιο / Με ξέθωρα, αποξηραμένα χρόνια…

Η Νεκταρία Μενδρινού είναι συμφιλιωμένη με τον κόσμο και τη φύση της, ήρεμα όμως, συνεχίζει να ψάχνει μεθοδικά. Κοιτάζει πάντα γύρω και μέσα της, εστιάζει στα μικρά, καθημερινά πράγματα: τα αξιολογεί, τα εκτιμά, τα ταξινομεί, τα χαίρεται σαν μπιμπελό από πορσελάνη που κοσμούν το προσωπικό της σύμπαν.

Και φέρνει στο φως πολύεδρους ημιπολύτιμους στίχους, δεμένους όμορφα σε λόγια.

Νεκταρία Μενδρινού

Κριτική: Παυλίνα Παμπούδη

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ

ΚΡΙΤΙΚΕΣ