Εκτύπωση του άρθρου

ΝΕΟΙ ΡΟΥΜΑΝΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ

Μεταφράζει η Άντζελα Μπράτσιου

 

 

Turcu, Alexandra

Η Alexandra Turcu (γεννημένη το 1995) πρωτοδημοσιεύει έργα της πριν καν αποφοιτήσει από το Εθνικό Κολέγιο "Andrei Mureșanu" στη Bistrița. Κάνει το ντεμπούτο της με την δημοσίευση της συλλογής τα άλλα προϊόντα (Charmides, 2015). Είναι απόφοιτος του Τμήματος Συγκριτικής Λογοτεχνίας της Φιλολογικού Τμήματος στο Cluj, όπου κάνει τώρα τις  μεταπτυχιακές σπουδές της.

 

serile noastre – 3 years later  

it's been 3 years, my love 
it's been 3 years şi mi-am dat seama 
doar când am ajuns singură în 211 
prin patul acela de cămin au mai trecut deja 
2 rânduri de oameni poate că au 
ştiut să conserve căldura mai bine decât am ştiut noi   
tot ei şi-au împărțit omleta şi ceaiul la masa noastră improvizată, 
unul mâncând cu furculița, celălalt cu bețigaşe chinezești 
şi nimic din ce am făcut noi nu s-a putut numi voyeurism, 
dar nici iubire you were my best friend 
and then you were not anymore

   
i’ve been your lolita, my love i’ve been 
your lolita
și apoi m-ai lăsat singură 
cu corpul meu stângaci cu mișcările abia pe jumătate învățate 
să îmi dau seama că toți bărbații sunt humbert humbert 
toți își cer la final exact cum ai făcut și tu 
scuze pentru pornirile lor pedofile 
și de fiecare dată asta mă pune pe mine într-o lumină proastă și nu pe voi 
toți bărbații vor doar să vadă cum e 
și apoi se întorc la sânii mari la brațele care nu se învinețesc așa de ușor  
corpuri pe care să le poată simți la atingere  

toți bărbații m-au privit cel puțin o dată cu duioșia aceea paternă 
și niciunul nu a îndrăznit să-mi acopere tot corpul cu corpul lui 
gândindu-se la toate oasele care s-ar putea rupe sub presiunea unui gest necalculat 
și cel mai trist e că, da, sunt fragilă roșesc ușor și amuțesc repede  

da, sometimes i still miss you, my love 
și încă mă sperie japonezii 
pentru că toți japonezii au gesturile tale


τα βράδια μας  – 3 years later  

it's been 3 years, my love 
it's been 3 years
και το κατάλαβα
μόνο όταν έφτασα μόνη μου στο 211
πάνω σ᾽εκείνο το κρεβάτι της εστίας έχουν περάσει ήδη
2 σειρές ανθρώπων μπορεί να 
γνώριζαν πώς να διατηρήσουν το πάθος πιο καλά από ό,τι γνωρίζαμε εμείς  
εκείνοι επίσης μοίρασαν την ομελέτα και το τσάι πάνω στο αυτοσχέδιο τραπέζι μας,
ο ένας τρώγοντας με το πιρούνι, ο άλλος με τα κινέζικα ξυλάκια, 
και τίποτα απ’ό,τι κάναμε εμείς δεν θα μπορούσε να ονομαστεί ηδονοβλεψία,  
αλλά ούτε και αγάπη you were my best friend 
and then you were not anymore   


i’ve been your lolita, my love i’ve been 
your lolita
κι᾽έπειτα με άφησες μόνη 
με το αδέξιο κορμί μου με κινήσεις μόλις στα μισά μαθημένες 
να συνειδητοποιήσω ότι όλοι οι άνδρες είναι humbert humbert
όλοι τελικά ακριβώς όπως έκανες κι᾽εσυ ζητούν 
συγγνώμη για τις αρχικά παιδόφιλες τάσεις τους
πράγμα που κάθε φορά μου δημιουργεί μια άσχημη εικόνα για τον εαυτό μου και όχι για εσάς
οι άνδρες απλώς θέλουν να δουν πως είναι
και μετά επιστρέφουν στα μεγάλα στήθη στα μπράτσα που δεν μελανιάζουν τόσο εύκολα
κορμιά που να μπορούν να τα αισθανθούν όταν τα αγγίξουν

όλοι οι άνδρες με κοίταξαν τουλάχιστον μια φορά μ’ εκείνη την πατρική τρυφερότητα 
και ούτε ένας δεν τόλμησε να μου καλύψει όλο το σώμα μου με το σώμα του
με τη σκέψη ότι όλα μου τα κόκαλα θα μπορούσαν να σπάσουν κάτω από την πίεση μιας απρόσεκτης κίνησης 
και το πιο θλιβερό είναι ότι, ναι, είμαι εύθραυστη κοκκινίζω εύκολα και βουβαίνομαι με το πρώτο 

ναι, sometimes i still miss you, my love 
και ακόμα με φοβίζουν οι Ιάπωνες
γιατί όλοι οι Ιάπωνες κάνουν τις ίδιες κινήσεις που κάνεις εσύ


love illumination 1

totul s-a întâmplat prin crăpătura unei uși întredeschise
o fâșie din corpul tău gol când mă întorceam de la baie
a dat consistență nopții trecute la fel, lumina dimineții
care a înlocuit încetul cu încetul lumina artificială
m-am strecurat înapoi în brațele tale și în spațiul mic ce se forma între noi 
stătea înghețată o întreagă viață ce nu avea cum să se întâmple vreodată
ana, fetița noastră, florile cu care mă aștepți în gară, mâinile tale făcându-mi semn
să intru cu tine în apă, desenul de pe geamul compartimentului înainte să plece trenul

te-am ținut în ziua aia de mână 
pentru că știam că e prima și ultima oară când o să ne ținem de mână
mi-am lăsat puțin capul pe umărul tău
pentru că știam că nu o să mai fii niciodată atât de aproape
am urcat atunci cu tine
pentru că eram sigură că noaptea aceea nu are cum să se întâmple 
și a doua oară

de dimineață m-am strecurat înapoi în brațele tale
ți-am descleștat pumnul ți-am lipit palma de pieptul meu
și am încercat să nu adorm știind că nu o să-mi mai simt
niciodată corpul în strânsoarea corpului tău

nu eram deloc melancolică
nu-mi doream o săptămână o viață
nu-mi trecea prin minte să-ți cer ceva
am rămas multă vreme în fericirea aceea de moment
când știi că lucrurile cu adevărat perfecte sunt atât de temporare
încât nu au cum să dureze mai mult de o noapte


love illumination 1

όλα συνέβησαν μέσα από τη σχισμή μιας μισάνοιχτης πόρτας
μια λωρίδα του γυμνού σου σώματος όταν γυρνούσα από το μπάνιο
έδωσε ουσία στη νύχτα που πέρασε με τον ίδιο τρόπο, το πρωινό φως
που αντικατέστησε σιγά-σιγά το τεχνητό φως
γλίστρησα πίσω στην αγκαλιά σου και στον μικρό χώρο που σχηματίστηκε ανάμεσα μας 
θρόνιασε παγοκολώνα μια ολόκληρη ζωή που δεν θα είχε τρόπο να υπάρξει ποτέ 
η ana, το κοριτσάκι μας, τα λουλούδια με τα οποία με περιμένεις στο σιδηροδρομικό σταθμό, τα χέρια σου να μου κάνουν νεύμα
να μπω μαζί σου στο νερό, το σχέδιο πάνω στο παράθυρο της κουκέτας πριν ξεκινήσει το τρένο

σε κράτησα από το χέρι σου εκείνη την ημέρα
γιατί ήξερα ότι ήταν η πρώτη και η τελευταία φορά που θα κρατιόμασταν απ᾽το χέρι
έγειρα για λίγο το κεφάλι μου πάνω στον ώμο σου
γιατί ήξερα ότι ποτέ δεν θα ήσουν ποτέ ξανά τόσο κοντά μου
ανέβηκα μαζί σου τότε
γιατί ήμουν σίγουρη ότι η νύχτα εκείνη δεν θα είχε τρόπο να υπάρξει
δεύτερη φορά

το πρωί ξαναχώθηκα στην αγκαλιά σου
σου ξέσφιξα τη γροθιά κόλλησα την παλάμη σου στο στήθος μου
και προσπάθησα να μην αποκοιμηθώ ξέροντας ότι δεν θα ξαναένιωθα
ποτέ το κορμί μου μέσ’στο σφίξιμο του κορμιού σου

δεν ήμουν καθόλου μελαγχολική 
δεν επιθυμούσα μια εβδομάδα μια ζωή
δεν μου περνούσε από το μυαλό να σου ζητήσω τίποτα
έμεινα πολύ καιρό στη στιγμιαία εκείνη ευτυχία 
όταν ξέρεις ότι τα αληθινά τέλεια πράγματα είναι τόσο πρόσκαιρα
που δεν έχουν τρόπο να διαρκέσουν περισσότερο από μία νύχτα


insta#3  

deși nu avem voie să spunem,
am sperat toată ziua
că nu s-a întâmplat
în partea ta de familie
din cartiere diferite ale clujului,
ne facem în secret griji pentru tine
bărbat neajutorat ce nu poate sta drept
când tracy chapman cântă fast car  

dar anna karina nu știe să consoleze
anna karina nu se poate așeza pe scaunul de lângă tine
să-ți pună mâna pe genunchi și să-ți spună
la vie est peut-être triste, mais elle est toujours belle
cel mult o să te întrebe luni
dacă ești bine ai nevoie de ceva
cât de scurtă e ta ligne de chance 
și o să ne luăm din nou la revedere  

liniștiți
că nu am încălcat nicio etichetă
nu am trădat nicio nevastă, niciun iubit
că mâna ta s-a oprit din nou
chiar înainte să îmi atingă pielea


insta#3  

αν και δεν μας επιτρέπεται να πούμε,
έλπιζα όλη τη μέρα
ότι δεν συνέβη
από την πλευρά της δικής σου οικογένειας
από διαφορετικές συνοικίες του Cluj,
ανησυχούμε στα κρυφά για σένα
ανήμπορος άνδρας που δεν μπορεί να σταθεί όρθιος
όταν η  tracy chapman τραγουδάει το fast car  

αλλά η anna karina δεν ξέρει να παρηγορεί
η anna karina δεν μπορεί να καθίσει στο κάθισμα δίπλα σου
να σου πιάσει με το χέρι το γόνατο και να σου πει
la vie est peut-être triste, mais elle est toujours belle
το πολύ να σε ρωτήσει την δευτέρα
αν είσαι καλά αν χρειάζεσαι τίποτε
πόσο σύντομη είναι la ligne de chance
και θα πάρουμε ο ένας τον άλλο πάλι αντίο

εφησυχασμένοι
ότι δεν παραβιάσαμε κανένα σαβουάρ βίβρ
δεν προδώσαμε καμία σύζυγο, κανέναν εραστή
ότι το χέρι σου φρενάρησε άλλη μία φορά
πριν ακόμη αγγίξει το δέρμα μου


 

Ο Alex Văsieș (γ. 1993) έκανε το ντεμπούτο του πριν από την αποφοίτησή από το Εθνικό Κολέγιο Andrei Mureşanu της πόλης Bistrița της Ρουμανίας με την συλλογή lovitura de cap / κρανιοκόπημα (CDPL, 2012). Επανήλθε δημοσιεύοντας ταυτόχρονα τις συλλογές Instalația/Η εγκατάσταση (Cartea Românească, 2016) και Oana Văsieș (Charmides, 2016). Είναι πτυχιούχος Φιλολογίας (Συγκριτική Λογοτεχνία) του Πανεπιστημίου "Babeş-Bolyai" του Cluj της Ρουμανίας.


Fete din România (#5)

Am fost în orașul tău
Și mi s-a făcut milă
Trei terase și o fântână
Nimeni să mă ia de mână
Să-mi mângâie obrazul

Am fost în orașul tău
Și mi s-a făcut rău
Aici ai făcut tu școala
În fortul de lângă copacul aprins
Ai plâns vorbind despre familie

Cine nu-și dorește în secret superputeri
Băiat sărac și unidirecționat
Ai să rămâi total singur în durere
Ateu prost șerpi vulturi steaguri
Ce mesaje are tatuajul tău
 
Κορασίδες της Ρουμανίας (#5)

Πήγα στην πόλη σου
Και λυπήθηκα
Τρία υπαίθρια ταβερνεία και μία κρήνη 
Κανείς να με πάρει απ’ το χέρι
Να μου χαϊδέψει το πρόσωπο

Πήγα στην πόλη σου
Και αισθάνθηκα φρικτά
Εδώ πήγες σχολείο
Στο φρούριο δίπλα στο αναμμένο δέντρο
Έβαλες τα κλάματα μιλώντας για οικογένεια

Ποιος δεν θα ήθελε μυστικά να είχε υπερδυνάμεις
Μονόχνωτο και φτωχό αγόρι
Στον πόνο θα μείνεις εντελώς μόνος σου  
Άθεε ανόητε τι φίδια τι αετούς τι σημαίες
Τι μηνύματα έχει το τατουάζ σου
 

Fete din România (#11)

Ai lucrat împotriva mea
Și eu tot te-am sunat
Pe ultimele sclipiri ale zilei
Umbra de aur ți-a făcut halou

Totul a înghețat în mine vara
Când ai lucrat din nou și din nou
Împotriva mea gata de neutralizare
Slăbesc tot mai mult și las urme puține

Îți amintești când ne îndepărtam de mal
Cât de albe erau țărmurile
Cum se ridica fumul spre cer
Cât de albe țărmurile
Zgomotul ambiental

Κορασίδες  της Ρουμανίας (#11)

Με πολέμησες
Και εγώ πάλι σου τηλεφώνησα
Στις τελευταίες αναλαμπές της ημέρας
Η χρυσαφένια σκιά σου έφτιαξε φωτοστέφανο

Το καλοκαίρι όλα πάγωσαν μέσα μου 
Όταν με πολέμησες ξανά και ξανά
Έτοιμος για εξουδετέρωση
Αδυνατίζω όλο και περισσότερο και αφήνω λίγα ίχνη

Θυμάσαι όταν απομακρυνόμασταν απ’την όχθη 
Πόσο λευκές ήταν οι ακτές
Πώς ανέβαινε ο καπνός στον ουρανό
Πόσο λευκές οι ακτές
Ο τριγύρω θόρυβος
 

Fete din România (#12)

Ești doar un corp ce va cădea-n uitare
Fluxuri câmpuri glaciale
Mă mișc lângă tine nu-mi spui nimic
Imaginea ta blândă dispare câte un pic

Te aud de departe ceva îmi rupe vibrația
Vrei să așteptăm împreună dimineața
Apoi să coborâm în apa plină de sare
Să-mi faci chestia la care-i zici îmbrățișare

Până vine seara
Până vine seara peste noi

Ești doar un corp ce va cădea-n uitare
La mine e sabia cu lumină umilitoare

Îmi place să fiu adorată?
Să ajungem foarte aproape?
Mai aproape decât ar trebui?
Să văd raza unei lanterne tremurând?

Da da da și da
 
Κορασίδες της Ρουμανίας (#12)

Είσαι απλώς ένα κορμί που θα πέσει στην λήθη 
Παλίρροιες παγετώνων κοίτη 
Δεν μου λες τίποτα ενώ κινούμαι δίπλα σου 
Βαθμιαία εξαφανίζεται η απαλή εικόνα σου 

Σε ακούω μακρινή κάτι μου σπάει τη δόνηση
Θέλεις να περιμένουμε μαζί το ξημέρωμα 
Ύστερα να κατεβούμε στο πανάλμυρό νερό
Να μου κάνεις αυτό που αποκαλείς αγκάλιασμα 

Μέχρι να πέσει το δειλινό
Μέχρι να πέσει το δειλινό απάνω μας

Είσαι απλώς ένα κορμί που θα πέσει στην λήθη 
Για μένα του φωτός που ταπεινώνει το σπαθί

Αν μου αρέσει να είμαι η λατρεμένη;
Να πλησιάζουμε πάρα πολύ;
Πιο κοντά από ό,τι θα᾽πρεπε;
Να βλέπω την ακτίνα ενός φακού να τρεμοπαίζει;

Ναι ναι ναι και πάλι ναι

 

Mihok Tamas – Sei poesie da “Malsezon” – Inverso – Giornale di poesia

Ο Mihók Tamás ((γ. το 1991) γεννήθηκε στην Oradea και είναι δίγλωσσος ποιητής και μεταφραστής. Έχει εκδώσει τρεις ποιητικές συλλογές στα ρουμανικά: Șantier în rai /Ουράνιο εργοτάξιο (Tracus Arte, 2014), Winrar de tot /Ολικό WinRAR (Tracus Arte, 2015) και cuticular / παρωνυχιδειακά (Casa de Editură Max Blecher, 2017) και ένα  στα Ουγγρικά, cuticulum vitae , 2017).

 

LCR

să crezi că tot ce-am agonisit se-ntinde
pe-o plajă milimetrică și că panorama
acelor ierni s-a pliat ergonomic în tiraje

derizorii într-un depozit cu uși zăvorâte,
că mușchii tectonici ai plăcerii ne-nmoaie
vârful degetelor în cefalorahidian – acolo

orice picătură de sânge e-un nufăr deschis,
că acum, privit de aici, pământul e-o insulă
plată și astfel soarele n-are unde să apună,

că pelicula ta din stratul de ozon slăbește
în somnul amândurora, greutatea efectivă
a creierului coboară de la 1400 g la 25 g

datorită plutirii în LCR, wikipedia, dar oare
datorită plutirii în nepăsare cât am pierdut
în greutate odată cu resorbirea a tot ce-a

încolțit, înflorit și-uscat pe spinarea noastră:
să crezi în verdele ochilor în care sclipește
scârna unui infern neirigat și să taci mâlc.

ΕΝΥ

πίστεψέ ότι όλα όσα εξοικονόμησα απλώνονται
πάνω σε μια χιλιοστομετρική παραλία και ότι το πανόραμα
εκείνων των χειμώνων διπλώθηκε εργονομικά σε εξευτελιστικά 

τιράζ μέσα σε μια αποθήκη με αμπαρωμένες πόρτες, 
ότι οι τεκτονικοί μύες της απόλαυσης μάς μουδιάζουν 
τις άκρες των δακτύλων στον εγκεφαλονωτιαίο - εκεί

κάθε σταγόνα αίματος είναι ένα ανοιχτό νούφαρο,
πίστεψε ότι τώρα, από αυτή την οπτική, η γη είναι ένα επίπεδο 
νησί οπότε ο ήλιος δεν έχει που να δύσει,

ότι η μεμβράνη σου από τη ζώνη όζοντος εξασθενεί
στον ύπνο και των δύο σας, το πραγματικό βάρος
του εγκεφάλου πέφτει από τα 1400 g στα 25 g

λόγω της επίπλευσης σε ΕΝΥ, η wikipedia, αλλά χάρη 
επίπλευσης προς την αδιαφορία, άραγε πόσα κιλά 
έχασα μαζί με την απορρόφηση όλων όσων

ρίζωσαν, άνθισαν και μαράθηκαν στις πλάτες μας:
να πιστέψεις στο πράσινο των ματιών μέσα στα οποία λαμπυρίζουν
τα σκατά μιας άνυδρης κόλασης και εσύ να μην βγάζεις άχνα.

 
tutorial de exersat transcendența,
seria „pentru suflete neavenite”


fața nevăzută a lumii era prinsă într-o buclă
chiar acolo, pe terenul de fotbal dintre blocuri,
unde am copilărit și rupt bare, oase, mănuși.

când a venit echinocțiul de toamnă, eu îmi loveam
crampoanele de beton la marginea careului mic –
ghete când de 35, când de 41, le scuturam de noroi.

nodul străveziu al buclei slăbea pe-nserat și,
în haloul unei lumini aurii, s-a arătat odată ea,
nirvana, catharsis și orgasm laolaltă, climaxul

tuturor întâlnirilor posibile – de-atunci nimic
n-a rămas scindat. un sentiment irezistibil
de singurătate a acoperit terenul, forme

reflectându-se-n culori imperceptibile
precum și limitele: scânteiau intermitent
în atingeri. am numit-o zena, mi-a suflat

praf de cianură într-o ureche și-n șapte
secunde toate selecțiile pe care le-am
realizat vreodată, mâncând pământul
sau din colțul privirii, s-au ghemuit
în alternativele lor. are de-a face cu
escatologia, mi-am zis, c-o nuanță

de vulnerabilitate fatală, ca atunci
când te chinuie guturaiul și la fiecare
tuse îți vine să mototolești întreg

montajul. adevărul nu-l putem dobândi,
decât pacea, spune o melodie ungurească,
deci m-am jurat numaidecât, cu mâinile

pe fața nevăzută a lumii, că-n clipa neavenită,
pe orice coadă de cometă sau
vers m-ar întâmpina ea, nu voi scrie nimic,

și-n loc de rămas bun voi hârșâi tot de până
atunci cu vocea ei fermă, iar între timp conștiinței
i se va desprinde, în cădere liberă, conturul.
 

φροντηστηριακό για την άσκηση της υπερβατικότητας,
σειρά "υπέρ ακυρωθέντων ψυχών"


η αόρατη όψη του κόσμου μαγκώθηκε σε μια μπούκλα
ακριβώς εκεί στο γήπεδο του ποδοσφαίρου ανάμεσα στις πολυκατοικίες,
όπου πέρασα την παιδική μου ηλικία όπου έσπασα αμπάρες, κόκκαλα, γάντια.

όταν έφτασε η φθινοπωρινή ισημερία, εγώ χτύπησα
κραμπόν τσιμέντου στην άκρη του μικρού καρέ -
παπούτσια μία του 35, μία του 41, τίναξα την λάσπη από πάνω τους.

ο διάφανος κόμπος της μπούκλας χαλάρωνε το απόβραδο και,
στην άλω ενός χρυσαφιού φωτός εμφανίστηκε, μαζί μ᾽αυτό, εκείνη,
νιρβάνα, κάθαρση και οργασμός μαζί, η κορύφωση

όλων των δυνατών συναντήσεων – από τότε τίποτα
δεν έμεινε τεμαχισμένο. ένα απροσμάχητο συναίσθημα
μοναξιάς εκάλυψε το γήπεδο, σχήματα

αντανακλώμενα σε αδιόρατα χρώματα
καθώς και τα όρια: σπινθίριζαν με διαλείψεις 
στ᾽αγγίγματα. την αποκάλεσα zena, μου φύσηξε 

σκόνη υδροκυανίου στο ένα αυτί και σε επτά
δευτερόλεπτα όλες οι επιλογές που 
πραγματοποίησα ποτέ, είτε διεξοδικά  
είτε με την άκρη του ματιού, συσπειρώθηκαν
στις εναλλακτικές τους. Έχουν σχέση με
την εσχατολογία, είπα μέσα μου, με τόνους

μοιραίας υπερευαισθησίας, όπως
όταν σε ταλαιπωρεί το συνάχι και σε κάθε
βήχα σου έρχεται να τσαλακώσεις όλο

το μοντάζ. Την αλήθεια δεν μπορούμε να την αποκτήσουμε,
μονάχα την ειρήνη, λέει ένα ουγγρικό τραγούδι,
έτσι ορκίστηκα αμέσως με τα χέρια

πάνω στην αόρατη όψη του κόσμου, ότι την μηδενισμένη στιγμή,
πάνω σε οποιαδήποτε ουρά κομήτη ή
στίχου αν με προϋπαντούσε εκείνη, εγώ δεν θα έγραφα τίποτα,

και αντί για αποχαιρετισμό, με τη σταθερή φωνή της,
θα γρατζούνιζα όλα όσα μέχρι τότε είχαν προηγηθεί, ενώ ταυτοχρόνως, 
της συνείδησής της θα αποσυνδέονταν, σε ελεύθερη πτώση, το περίγραμμα. 


look back in spleen

e iarnă de-am obosit. sunt, cum a spus cineva,
o gleznă tăiată din kill bill.

corpul meu se va târî afară din ateneu,
corpul meu îmi va supraviețui –

ce episod? ce sezon?
am auzit chefliii întrebându-se pe balcon,

aș vrea: să mă port frumos,
în timp ce halca de carne îmi dezertează în plin măcel

și, ca de niște conserve golite,
să mă descotorosesc de fandoseala asta.

(în curând utilitatea te va închide
ca o paranteză – tu continuă să fermentezi)

fixez cu privirea mizeria de pe geam,
astă iarnă a-nghețat coliva de la parastasul lui bunu

și-am dat-o cu lac, iar astăzi
e pârtie de schi pentru gândacii de bucătărie.

ce episod? ce sezon? am obosit.
pe lateral, gluga de fâș îmi joacă acufene spiralate.
pentru toate mașinile ce-au virat la câțiva centimetri în
spatele meu
și pentru treningul umei thurman,

pentru romanticii care cred că rotula iubitei e ascunziș al
greierilor
și pentru cei al căror ultim dram de conștiință e depozitat
între palmele mamei,

pentru moșul octogenar ce alerga pe traian moșoiu cu un
capac de sicriu deasupra capului, spărgându-se de râs
și pentru metropolele mlăștinoase în care consumerismul și
rata mortalității fac casă bună,

pentru tovarășii de băutură, cărora, deși cu ochi de V.A.R.,
nu li-i jenă să-și plângă de milă
și pentru cei care-și taie calea visând în continuare:
 

look back in spleen

με κούρασε ο τόσος χειμώνας. είμαι, όπως είπε κάποιος, 
μία κνήμη κομμένη από το kill bill.

το κορμί μου θα συρθεί έξω από το Athenaeum, 
το κορμί μου θα επιζήσει μετά από μένα -

ποιο επεισόδιο; ποια σεζόν;
άκουσα τους γλεντζέδες να αναρωτιούνται στο μπαλκόνι,

θα ήθελα: να συμπεριφέρομαι όμορφα,
ενώ η σάρκινη κορμάρα λιποτακτεί στη μέση της σφαγής

και, σαν από κάποιες κονσέρβες αδειασμένες,
να ξεμπερδέψω από αυτόν τον χαβαλέ.

(σύντομα τα χρηστικά θα σε κλείσουν
σαν παρένθεση – εσύ συνέχιζε την ζύμωσή σου)

καρφώνω με το βλέμμα τη βρωμιά πάνω στο τζάμι,
τον περσινό χειμώνα τα κόλλυβα του μνημόσυνου του παππού πάγωσαν 

και τα πέρασα ένα βερνίκι, ενώ σήμερα
έγιναν χιονοδρόμιο για τις κατσαρίδες της κουζίνας.

ποιο επεισόδιο; ποια σεζόν; κουράστηκα.
πλάγια, η αδιάβροχη κουκούλα μου παίζει σπειροειδές εμβοές.
για όλα τα αμάξια που έκαναν στροφή μερικά εκατοστά 
από την πλάτη μου
και για την φόρμα γυμναστικής της uma thurman,

για τους ρομαντικούς που πιστεύουν ότι η επιγονατίδα της αγαπημένης είναι κρησφύγετο 
τριζονιών
και για εκείνους που το τελευταίο απομεινάρι συνείδησης είναι αποθηκευμένο
ανάμεσα στις παλάμες της μητέρας,

για τον ογδοντάρη γεροντάκο που έτρεχε στην οδό traian moșoiu με ένα
καπάκι φερέτρου πάνω απ’ το κεφάλι και έσκαγε στα γέλια
και για τις αποτελματωμένες μητροπόλεις όπου ο καταναλωτισμός και
τα ποσοστά θνησιμότητας συγκατοικούν μια χαρά,

για τους συμπότες μου, στους οποίους, αν και με μάτια του V.A.R.,
δεν ντρέπονται που λυπούνται τους εαυτούς τους
και εκείνους που κόβουν την διαδρομή τους συνεχίζοντας να ονειρεύονται: 

 

umbrele marilor conducători sunt extrase din lichidul
amniotic cu seringa.
un singur cadru per episod, sezon rece, de-ajuns pentru
adevăr. e iarnă de-am obosit.
 
οι σκιές των μεγάλων ηγετών αναρροφώνται από το αμνιωτικό 
υγρό με σύριγγα. 
ένα μόνο καρέ ανά επεισόδιο, κρύα σεζόν, αρκετό για
την αλήθεια. τόσος αυτός ο χειμώνας, κουράστηκα.

Άντζελα Μπράτσιου
© Poeticanet 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 


Ημ/νία δημοσίευσης: 8 Δεκεμβρίου 2020