ΚΩΤΟΥΛΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΩΤΟΥΛΑ
Ο Ποιητής

δεν μπορεί παρά να κοιτάξει προς τα εκεί-

τώρα
ο ποιητής σκίζει
σαν ισχνό κουρασμένο δέρμα
τις προϋποθέσεις που στην ποίησή του
υπερθεματίζει.
Κάτι λιγότερο από άγγιγμα
στον τόνο εκείνου του προτελευταίου ντο
(ή μάλλον σε αντίθεση με αυτόν)
τον πείθει πια να μην αναβάλλει.
Η μουσική
-είχε διαβάσει κάποτε-
δεν είναι παρά μια διαδοχή
οπλισμένων και παροπλισμένων ήχων
που ο νους σε απόγνωση
και χωρίς να έχει ακριβώς πεισθεί
επιχειρεί να αναλάβει.

δεν μπορεί παρά να κοιτάξει προς τα εκεί-
φρέσκια χλόη συλλαβών σαλεύει κιόλας
στην ατμόσφαιρα φτιάχνοντας νέο δέρμα
ο χυμός του φρούτου χύνεται άτσαλα
ζαλίζοντας ό,τι απελπίζει το μάτι
κι ενώ εξακολουθεί να μην καταλαβαίνει
αν κάτι μέσα στον καθαρό αέρα του Μαΐου
τον αναζητεί
μένοντας ένα κοκκινωπό θολό ρυάκι
στον πάτο των εικόνων
θέλει να σου διηγηθεί την ιστορία του
για κείνη –λέει- τη συνάντηση
ότι έβρεχε
πόσο κοντά η αναπνοή σου βρέθηκε στο χέρι του
πόσο γλυκά η βροχή
(λάθος)
πόσο γλυκά εκείνη η παράφορη βροχή
οι αιχμηρές φτερούγες της
για πόσο λίγο
όλα (όλα;) όσα με βία συνωστίζονται
χωρίς ειρμό
ραγίζοντας την κρούστα της διήγησης
αιφνιδιάζοντας την έκβαση της ιστορίας

τώρα
ο ποιητής σχίζει
σαν ισχνό κουρασμένο δέρμα
τις προϋποθέσεις που στην ποίησή του
υπερθεματίζει
συλλογίζεται το βανδαλισμό που θα επακολουθήσει
το τέλος αυτής του κιόλας της πρότασης
(αλλόκοτοι ήχοι που δεν συναινούν)
(ονόματα που κάποτε εκφωνήθηκαν)
(που πια δεν επιστρέφουν)
και- τί θλίψη
να ‘σαι το πέρασμα έξω από το τοπίο
το ελάχιστο ανάμεσα στη λέξη και το μύθο της λέξης
που
χορεύει
η καρδιά του μέσα στα χέρια του
κι αυτός χορεύει
το εύρωστο στήθος του
ικανό να σου προσφέρει κάθε φορά κι άλλη παραίσθηση
η μουσική
κάτι απογεύματα σαν κι αυτό εδώ, τώρα
κρατάει νωπό
χωρίς καμία γλώσσα να 'χει αναλάβει ποτέ να διασχίσει.

Δήμητρα Κωτούλα

Ημ/νία δημοσίευσης: 8 Ιουνίου 2009

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ

ΚΩΤΟΥΛΑ, ΔΗΜΗΤΡΑ