Εκτύπωση του άρθρου

 

EDUARDO  SERDIO

 

Μετάφραση:  Αθηνά Στυλιανή Μίχου

                                                                                                                                  O Εδουάρδο Σέρδιο (πόλη του Μεξικού, 1994) είναι  Μεξικάνος ποιητής, φορέας πολιτισμού και εκδότης. Σπούδασε Ισπανική Γλώσσα και Λογοτεχνία στο Εθνικό Αυτόνομο Πανεπιστήμιο του Μεξικού. Έφερε εις πέρας εργαστήρια λογοτεχνικής δημιουργίας στην Mostrarte a México A.C. Το 2016 με φοιτητές από το Πανεπιστήμιο Ανώτατων Σπουδών του Ακατλάν δημιουργεί το πρόγραμμα Delirio από το οποίο δύο χρόνια αργότερα γεννιέται το λογοτεχνικό περιοδικό με το ίδιο όνομα στο οποίο εργάζεται ως γενικός διευθυντής. Μέρος του έργου του εκδόθηκε σε εθνικά και διεθνή μέσα. Από το 2019 γίνεται επίσης εκδότης στο περιοδικό Taller literario Ígitur και διευθύνει τα  στρογγυλά τραπέζια του περιοδικού Crítica y Pensamiento en México όπως επίσης και την ετήσια συγκέντρωση: Diótima. Encuentro Nacional de Poesía.  Είναι ιδρυτής και διευθυντής της Λογοτεχνικής Συγκέντρωσης της Πόλης του Μεξικού και σε αυτή την οργάνωση συντάσσει μαζί με τη Γενική Διεύθυνση των τεχνικών σχολείων δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης τα εκπαιδευτικά προγράμματα του προγράμματος της τηλεόρασης «La palabra compartida» και του ραδιοφωνικού σταθμού «Si el río suena agua lleva».

 

LAS GARZAS                                                              

Para Laura y Jazmín

    

Los mortales no tenemos permitido
hablar de la pureza de las almas,
pero juro haberla observado un día
en dos garzas que se amaban.

Eran elegantes y esbeltas,
delgadas como aves de mercurio,
como doncellas de Lesbos,
como aquellas garcetas que pintó Derek Walcott
porque tenían el color
de las cascadas y las nubes.

Monógamas, atípicas a nuestro tiempo,
creían y luchaban
por aquella hermosa utopía
del amor eterno.

Pero había gavilanes en los aires,
cocodrilos mortales escondidos en los lirios,
una sociedad de estúpidos con escopeta,
sin conciencia de su propia especie.
Mas el plumaje
no se manchó en el pantano, Mirón,
no se manchó en el pantano….

Emprendieron el vuelo hacia Egipto
porque desconocían su pasado,
y el presente les trazó una escritura
que todavía no descifraban.

En aquellas tierras primigenias,
donde se gestó la primera humanidad,
encontraron al Ibis, mensajero,
y con signos grabados en las pieles
les describió el camino del origen,
del comienzo y del fin.

¡Oh, blancas!
blancas garcetas que se aman,
no desfallezcan ante los otros mundos 
que hay mil barqueros a sus plantas.

En una nueva religión (lo dijo el arcano oscuro): 
el amor se reirá del infierno y del cielo.

 

ΟΙ ΕΡΩΔΙΟΙ

                           Για τη Λάουρα και την Γιασεμί

 

Σ’ εμάς τους θνητούς δεν μας επιτρέπουν 
να μιλάμε για  την αγνότητα της ψυχής,
όμως ορκίζομαι ότι την αντίκρυσα μια μέρα
σε δύο ερωδιούς που αγαπιούνταν

Ήταν κομψοί και λυγεροί,
λεπτοί ως πτηνά υδραργύρου
ως παρθένες της Λέσβου,
όπως εκείνοι οι λευκοτσικνιάδες που ζωγράφισε ο Ντέρεκ Ουάλκοτ
διότι είχαν το χρώμα
που ανήκει στους καταρράκτες και στα σύννεφα

Μονογαμικές, άτυπες στους καιρούς μας,
πίστευαν και μάχονταν
για εκείνη την όμορφη ουτοπία
της αιώνιας αγάπης.

Όμως υπήρχαν γεράκια στον ουράνιο θόλο,
στα κρίνα θανατηφόροι κροκόδειλοι κρυμμένοι,
μια κοινωνία ηλιθίων με ντουφέκια,
δίχως συνείδηση για το ίδιο της το είδος.

Αλλά και το φτέρωμα,
δεν λερώθηκε στο βάλτο, Μύρωνα,
δεν λερώθηκε στο βάλτο...

Πέταξαν προς την Αίγυπτο
διότι αγνοούσαν το παρελθόν της,
και το παρόν τους χάραξε μια γραφή
μη αποκρυπτογραφηθείσα ακόμη.

Σε αυτή την αρχέγονη γη
όπου εκκολάφθηκε η πρώτη ανθρωπότητα,
βρήκαν την ίβιδα, την αγγελιοφόρο,
και με σημάδια εγγεγραμμένα στα δέρματα
τους περιέγραψε τo μονοπάτι προέλευσης,
της απαρχής και του τέλους.

Ω, Λευκοί
λευκοί ερωδιοί που αγαπιέστε,
μην λιποθυμάτε μπρος στους άλλους κόσμους
γιατί υπάρχουν χίλιοι βαρκάρηδες στα πόδια σας.

Σε μια θρησκεία νέα (το είπε η σκοτεινή μαντεία):
Η αγάπη θα γελάσει με την κόλαση και τον παράδεισο.

© Poeticanet

 

 

 


Ημ/νία δημοσίευσης: 22 Αυγούστου 2021