ΛΥΜΠΕΡΗ, ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ

Δείτε επίσης

Εκτύπωση του άρθρου

ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ ΛΥΜΠΕΡΗ

ΟΥΣ-ΩΤΟΣ

Η ιστορία των δύο φύλων -σχεδόν λυγμός-

θυμίζει φύλλα που γλιστράνε στον άνεμο:

ένα ταξίδι με περιεχόμενο

από τον ουρανό προς τη γη.

Πάντοτε προτιμούσα το δύο

στο τύμπανο των αυτιών ηχούσε μια έκπληξη

η φωνή (ο λυγμός;)

ολόκληρη ζωή στα δυό μισά.

Πάντοτε μου άρεσε το δύο

-ως ένα

οπισθοχωρούσα

(σαν ανομβρία η

κατά μόνας ομιλία).

Αλλά η λέξη πάντα θα

στο πέλαγος σωσίβιο

(να σωθείς να χαθείς

να χαθείς να σωθείς)

στην ιστορία των δύο φύλων η λέξη

είναι νύφη (κι ο γαμπρός μαζί)

η λέξη

η σκρόφα

Μια λέξη

είναι σέξυ

(όποιος αντέξει)

Όταν ήρθε η ώρα να διαλέξω το

φύλο μου

είδα πως είχα δυο στήθη

σαν αυθάδεια

(προπομπός για τον πόθο;)

Γι’ αυτό μου άρεσε ο άντρας

γιατί κοιτούσε το στήθος μου

-έτσι θυμόμουν πως είμαι σώμα

(κατ αρχάς).

Μου αρέσει ο άντρας

όταν κυλιόμαστε μαζί

στην κραυγή στα ψιθυ-

ρίσματα

(η μήπως στα κρίνα του

σπαραγμού; )

Η σιωπή με

ταράζει

λιμνάζει

δεν κατανοώ

με ποιόν με τι και με ποιά

(είναι ο πόθος μια γλώσσα;

και τι λέει όταν μιλά;)

Μου αρέσει ο άντρας

όταν με χωράει

μες το στόμα

να μπω να κρυφτώ

-ρούχα σακάκια και πολλές

γραβάτες

να φορέσω τη γλώσσα

να προβάρω τα λόγια-

προπαντός η λαγνεία

στη σχισμένη γη

σ’ αυτό το σκοτάδι

από ρόδα.

Τα λόγια είναι άντρας

-έλεγε η μαμά μου· η σιωπή

μια ευχή.

(´Ετσι καθόρισε το φύλο μου

πριν γεννηθώ.) Όμως εγώ

ήθελα να μιλάω να μιλάω να μιλάω

-τι ανυπακοή! Προδοσία

στου φύλου μου την επιστασία;

Ακριβώς εδώ, η ιστορία ισχυρίζεται:

κάποτε η γυναίκα ήταν αυτί.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΠΟΥ ΗΜΟΥΝ ΑΥΤΙ:

Η πιο ωραία ομιλία

τα μούρα που γλιστρούν και πέφτουν.

Το ους –εγώ- ένα βασίλειο μικρό.

Έρχονται λέξεις και τις πνίγω

μες τη βασιλική μου στέρνα

-μερικές φοβούνται μην τις απαρνηθώ

(και πράγματι, τις απαρνιέμαι.)

Στο μεταξύ το ους –εγώ-

ακούω ό,τι θέλω για σωστό.

(Θα σκέφτεστε –τι εκκεντρικότητα

η λέξη ους, αντί για το αυτάκι.

Βρε Μούσα, όλο με εκθέτεις.)

Ο Ηλίας Λάγιος γράφει το παρακάτω ποίημα :

ΤΟ ΟΥΣ ΤΗΣ ΔΙΟΥΣ

Αν η Διώ ήταν δέσποινά μου

κι εγώ ο κύρης της

(ποιητική αδεία εννοείται

καλοί μου άνθρωποι)

θα’ γραφα γι’ αυτήν ένα ποίημα

σαν Δίας που ερωτεύτηκε

ένα μπαλόνι.

Έτσι φαντάζομαι τη Διώ

(διότι θα φουσκώνει

τ’ αυτί της καθώς θ’ ακούει

τα ωραία μου λόγια):

αντί για σώμα, αερόστατο

έτοιμο ν’ απογειωθεί.

Όσο για κείνη -δεν αμφιβάλω-

θα με χειρίζεται

λίγο πολύ καθώς γραμμόφωνο

(βάλε το δίσκο κλπ κλπ)

κι έτσι θα παίζω μουσική

εις τους αιώνες των αιώνων.

Aχ τι χαρά του στόματός μου

ένα αυτάκι όλο χάρη.

Ο ποιητής-γυναίκα

πολύ θα ήθελα να ψάλλω

στο αυτί ενός άντρα

(σαν αοιδός της μοναξιάς δεν πέτυχα).

Η ομορφιά του άντρα

με θαμπώνει

(όπως ακριβώς μια γαρδένια)

η σάρκα μου τρίζει φυτρώνουν

όρη

(εννοώ μες τα φιλιά

βρίσκει κανείς

όλα τα θηρία του Σύμπαντος).

Ο άντρας είναι Κίρκη

(το γράφω αλλά

ποιος θα με πιστέψει)

Καθότι στην ψυχική μου

ευλυγισία

ξεκουράζονται σημεία και τέρατα

των λέξεων οι επιδιώξεις

οι ονειρώξεις

οι φωτιές της άνοιξης

της παραπλάνησης

(Ουδέποτε με παραπλανούν.

Φταίω.)

Ευλυγισία ψυχική είμαι αλλά

εις μάτην το κάλος μου, η

ύπαρξη αλαλάζουσα

-άλλως

ναός-

υποδέχομαι διαρκώς

υπεκφυγές και οράματα είσαι

: άντρας.

Θέλω να μιλώ για τον άντρα

να υποκλίνομαι στην ομορφιά του

να χορδίζω

το φλερτ στην πιο λεπτή χορδή

αχ θέλω θέλω να μιλώ

για τον άντρα θέλω να

(όπως αυτός τόσους αιώνες

μιλούσε για μένα )

θέλω να μιλώ να

μ ι λ ώ

(Aλλά αν μιλούσα στον Σ.

θα μου έλεγε όλο μιλάς

πάψε πια φλύαρη.)

Όταν ήρθε η ώρα

να διαλέξω το φύλο μου

είδα έναν τάφο

μέσα στο σώμα της μάνας μου

(χώματα από ροζ αστερισμούς

αγγέλους στριμωγμένους σαν τις μύγες)

μια τελετή –είδα-

ο παπάς ο νεκρός η κηδεία

(σάρκα σάρκα –φοβόμουν να κοιτώ).

Όμως ξαφνικά κάτι άλλο

κάτι ολόκληρο –είδα-

κάτι πλήρες

αυτή η

γυναίκα

ολόκληρο

αυτή

κι εγώ μέσα της

(ταυτοχρόνως έξω) –αυτή κι εγώ

(κατάλαβες; μάλλον όχι)

Λοιπόν η γυναίκα :

το φύλο αυτό έχει πλάκα

κρατάει τη λέξη π ε ρ ι έ χ ω

με τερατώδη φυσικότητα

(ενώ το έ χ ω καθώς ξέρετε

απλώς δαγκώνει την ουρά του.)

´Οταν περιέχεις

τι εννοείς;

(Το ερώτημα ν’ απαντηθεί.)

Λοιπόν η γυναίκα.

Θα την προτιμήσω

να είμαι αυτή

-ένα σκοτάδι γεμάτο αυγές

(το γράφω αλλά ποιος θα με

πιστέψει).

Να σωπαίνεις θα πει

πως βρίσκεσαι σ’ αναμονή

μες του Σύμπαντος το στόμα;

Η μήπως είναι κάτι ακριβώς

όπως όταν επιστρέφεις

από μια

κηδεία; Εννοώ

ο νεκρός ταιριάζει

στη βουβή φύση των αστερισμών

-άλλος ανάβει άλλος σβήνει

πλην δεν θορυβεί.

(Κάποτε η γυναίκα

τουρτουρίζει απ’ το κρύο·

τότε σκεπάζεται

με τα παιδιά

που γεννά

-κατάλαβες; Μάλλον όχι.)

Τέλος πάντων, θα την προτιμήσω.

Το υποστύλωμα των αιθέρων που

στη γη μου μιλά

με σκεπάζει με σπλάχνα με οστά

με χώματα

να γίνω αυγή.

Ανατέλλω:

α β γ δ ε ζ η θ ι κ λ μ ν ξ ο π ρ σ τ

υ φ χ ψ ω

(Ο ποιητής-γυναίκα

θύρα

προ πάντων των αιώνων.)

Ένα αυτί

χρειάζεται πάντα στη μουσική·

γιατί

χωρίς τ’ αυτιά της

τι να πει

και ποιος

ν’ ακούσει;

Ενώ η μουσικός

χρειάζεται κάτι σαν σιωπηλό

στασίδι

μια βάση να πατά

και να βγαίνει

απ το καπέλο του Ωριγένη.

Ελεήστε τη μουσικό

που δεν έχει σώμα

κι όλο γυρίζει

ψάχνοντας να το βρει

(όταν

πίσω από τον άντρα τρέχω

για να μου δίνει το σώμα μου

στα φιλιά).

Η υπομονή του φύλου μου αλλάζει τρόπο

και γίνομαι εσύ (δηλαδή εγώ·

διότι λένε πως είσαι ο άλλος και όχι ο

ίδιος -τι φως.)

Τώρα να’ μαι

–το ους- εγώ

μια χοάνη του σύμπαντος κόσμου

όταν

το στήθος βρίσκει στόματα πολλά και

μιλά

(Αυτό το πράγμα

αυτό το ποδοβολητό

θα το ονομάσω

ποιώ .)

Ας συστηθώ ξανά :

Το ους –εγώ-

δεν είμαι δεν πια

η σκοτεινή αίθουσα σε βωβό σινεμά

(ταινίες χυμένες στα μπούτια μου)

προπονούμαι για σταρ των αιθέρων

: ο ποιητής-γυναίκα

στην αναμονή για τη

δόξα

Κλεοπάτρα Λυμπέρη

Ημ/νία δημοσίευσης: 21 Σεπτεμβρίου 2007

Δείτε επίσης

ΠΟΙΗΣΗ

ΛΥΜΠΕΡΗ, ΚΛΕΟΠΑΤΡΑ