Εκτύπωση του άρθρου
ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ

ΠΑΛΙΜΠΑΙΔΙΣΜΟΣ
 
Από το ίζημα του φριχτού
Πάλι ο πόθος των πολυτελών πραγμάτων
Αντί μ’ ένα χαχανητό ακατάσχετο
Να στρογγυλοκαθήσεις στον πάτο…
 
Τι παλιμπαιδισμός να θέλγεσαι,
Να γίνεσαι ο παλιάτσος του εαυτού σου,
Μόλις οι Σκιές διατρέξουνε το Σπήλαιο
Και σ’ αναρπάξει ρίγος αυταπάτης.
 
Αντί με διαύγεια και ήθος ηρωικό
Να την αράξεις μες στην απέραντη φρίκη
Την τερατώδη χλευάζοντας δράση της
Πένητας, πάμπτωχος, κουρελαρία
-Χρόνια σε σέρνει, σε ξεσκίζει - ,
Τι αποτυχία παταγώδης: Ενθαρρύνεσαι!
Διάγεις κατά νουν πολυτελώς! Ο γελοίος!
 
Κι ύστερα τι; Οι στίχοι του εξαγνισμού; Οι μούσες;
Α, στην καλλίτερη των περιπτώσεων
Η αγανάκτηση, η οργή της Φτώχειας,
Που τόσο απερίσκεπτα πρόσβαλλες.
Και η ζαχαρώδης κατανόηση των φίλων
- Τι ξέρουνε κι αυτοί για σένα…
 
Δήμητρα Χριστοδούλου

Ημ/νία δημοσίευσης: 30 Αυγούστου 2007