PAMELA USCHUK

Μετάφραση: Γεωργία Πλατάνου
Επιμέλεια: Λιάνα Σακελλίου

 

Η Pamela Uschuk γεννήθηκε το 1953 στο Μίσιγκαν. Είναι παντρεμένη με τον ποιητή William Pitt Root και ζουν στην Tucson, πόλη της Αριζόνα. Έχει ζήσει στις πόλεις Bayfield και Κολοράντο. 

Είναι αριστούχος απόφοιτη Αγγλικής Φιλολογίας του Κεντρικού Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν καθώς και απόφοιτη μεταπτυχιακού Καλών Τεχνών στην Ποίηση και την Λογοτεχνία του Πανεπιστημίου της Μοντάνα. Οργανώνει εργαστήρια ποίησης σε όλη την Αμερική και διδάσκει στο Τμήμα του Ghost Ranch το χειμερινό εξάμηνο ένα εντατικό μάθημα τριών εβδομάδων στη συγγραφή κειμένου σε διάφορα κειμενικά είδη. Διδάσκει, επίσης, δημιουργική γραφή στο Κέντρο Ποίησης του Πανεπιστημίου της Αριζόνα.

Έχει διδάξει δημιουργική γραφή στο Κολέγιο του Marist, στο Πανεπιστήμιο του Pacific Lutheran και στο Κολέγιο του Fort Lewis που βρίσκεται στη πόλη Ντουράνγκο στην πολιτεία του Κολοράντο, στο οποίο υπήρξε Αναπληρώτρια Καθηγήτρια Δημιουργικής Γραφής. Υπήρξε ακόμη καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο της Αριζόνα και στο Κολέγιο του Salem, στο οποίο διετέλεσε και διευθύντρια του Κέντρου των Ποιητριών. Δίδαξε στις φυλακές υψίστης ασφαλείας ανδρών του Greenhaven, βόρεια της πολιτείας της Νέας Υόρκης καθώς και σε σχολεία γηγενών στις ινδιάνικες εθνότητες των Salish, Sioux, Assiniboine, Northern Cheyenne, Blackfeet, Crow, Tohono O’odham και Yaqui.

Υπήρξε καλεσμένη συγγραφέας σε Θερινά Εργαστήρια στη Πράγα, στα Πανεπιστήμια της Πίζα, της Αριζόνα, της Μοντάνα, της Gothenberg  στη Σουηδία, του Oregon, του Κολοράντο, της Καλιφόρνια και της Νέας Υόρκης. Έδωσε το παρόν ως συγγραφέας και στο Διεθνές Φεστιβάλ Ποίησης στην πόλη Malmo της Σουηδίας και στη Struga της Βόρειας Μακεδονίας, στο Βρετανικό Σχολείο στη Πίζα και στην Vilenica στη Σλοβενία, στο Φεστιβάλ Gemini Ink Writers, καθώς και στα Συνέδρια Meacham Writers, Book Fair από τις BookMarks, Book Fair στη Σκανδιναβία, Deep South Writers και στα Κολέγια του Hunter και του Vassar.

Είναι ακτιβίστρια και υποστηρίζει θερμά τη προσπάθεια διατήρησης και προστασίας της άγριας ζωής μέσω του προγράμματος Wilderness. Ως μια από τις πιο οξυδερκείς και ενθουσιώδεις ποιήτριες, όπως την έχει αποκαλέσει το περιοδικό Bloomsbury Review , η Pamela Uschuk έχει εκδώσει έξι συλλογές ποιημάτων, εκ των οποίων τα βιβλία One Legged Dancer (O χορευτής με το ένα πόδι), Scattered Risks (Σκόρπια ρίσκα), ήταν υποψήφια από το  Ploughshares για το βραβείο  Zacharias Poetry το 2005 καθώς και για το βραβείο Pulitzer, Crazy Love (Τρελή Αγάπη, 2010 Βραβείο Αμερικάνικου Βιβλίου), Finding Peaches In The Desert (Βρίσκοντας ροδάκινα στην έρημο, Βραβείο Λογοτεχνίας του Φεστιβάλ της Tucson) και η πιο πρόσφατη συλλογή της με τίτλο Blood Flower (Ματωμένο Λουλούδι), έγινε από τα πιο σημαντικά βιβλία του 2015. Οι ποιητικές συλλογές και τα άρθρα της έχουν μεταφραστεί σε περισσότερες από δώδεκα γλώσσες, ανάμεσά τους τα Γαλλικά, Ιταλικά, Ισπανικά, Βουλγαρικά, Ρωσικά, Τσέχικα, Σουηδικά, Αλβανικά και Κορεάτικα, ενώ οι αναφορές της στη  δουλεία έχουν γίνει σε περισσότερα από τριακόσια περιοδικά και ανθολογίες παγκοσμίως, εκ των οποίων τα περιοδικά Poetry, Ploughshares , Agni Review, Colorado Review , Parnassus Review, Calyx, Pequod, O Taste and See, Asheville Poetry Review, Nimrod, Parabola, Southeast Review και American Voice. Η Pamela Uschuk γράφει και εκδίδει επίσης και μη λογοτεχνικά κείμενα σε περιοδικά όπως τα Parabola, Terrain και Inside/Outside. 

Το 2017 εξέδωσε ανθολογία με τίτλο Truth To Power: Writers Respond To The Rhetoric Of Hate And Fear (Η αλήθεια της δύναμης: Οι συγγραφείς απαντούν στη ρητορική του μίσους και του φόβου), ενώ σε εξέλιξη βρίσκεται η δημιουργία της Contemporary Chicanο Writers Anthology (η Σύγχρονη Ανθολογία των Μεξικανών Συγγραφέων) μαζί με το περιοδικό Cutthroat και το Ινστιτούτο The Black Earth. Το 2018 έγινε μέλος του Ινστιτούτου The Black Earth και την άνοιξη του 2019 εξέδωσε τεύχος στο περιοδικό About Place με θέμα την ανθρώπινη αξιοπρέπεια στον 21ο αιώνα. Πρόσφατα ολοκλήρωσε ένα βιβλίο πολλών ειδών με τίτλο Of Thunderlight And Moon: An Odyssey Through Ovarian Cancer (Της καταιγίδας και του φεγγαριού: Μια Οδύσσεια μέσα από τον καρκίνο της μήτρας).

Έχει κερδίσει αρκετά βραβεία λογοτεχνίας, εκ των οποίων τα βραβεία Simi Valley, King's English Poetry, Iris Poetry, Ascent και Ronald H. Bayes Poetry, καθώς επίσης έχει δεχτεί βραβεία από το Ίδρυμα Chester H. Jones, το περιοδικό Wildwood και τη Διεθνή Αμνηστία. Έχει κερδίσει τα βραβεία War Poetry Prize (Ποίηση για τον πόλεμο) από τους Winning Writers το 2011, New Millennium Poetry Prize (Ποίηση της νέας χιλιετίας) και το βραβείο Best of the Web (Τα καλύτερα του διαδικτύου) το 2010, το βραβείο Παγκόσμιας Ποίησης της Struga (για ένα θεματικό ποίημα) και το βραβείο Συγγραφής Dorothy Daniels από την Εθνική Ένωση Αμερικανών Συγγραφέων Γυναικών. Είναι, επίσης, η εκδότρια του περιοδικού Cutthroat, A Journal of the Arts (το Περιοδικό της Τέχνης), ενώ το 2012 υπήρξε κριτής στα Βραβεία Αφηγηματικής Ποίησης της Naugatuck River Review.
«Η Pamela Uschuk, όπως και ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, εκφράζει μέσα από τα ποιήματά της την ιδέα του Ισπανικού μυστικισμού (duende στα Ισπανικά). Η Uschuk αντιλαμβάνεται τα ποιήματα ως το μέσο εκείνο που συνδέει με βίαιο τρόπο το ανθρώπινο σώμα με τη κοινωνία και εκφράζουν συχνά μια μεταφυσική ανησυχία η οποία υπερβαίνει τα όρια και επεκτείνει το υλικό μέσα στο φυσικό κόσμο. Δουλεύοντας πάνω σε μια ποιητική τεχνική σπάνια για Βορειοαμερικανίδα συγγραφέα, η Uschuk έχει δημιουργήσει ένα είδος ποίησης που βασίζεται στη φύση καθώς και στην αντίσταση κατά της πολιτικής. Ακολουθεί ένα είδος ποιητικής αφοσιωμένης στη φύση και τα προβλήματα που αντιμετωπίζει, μια μυστικιστική ποίηση, εμπνευσμένη από τον Λόρκα και την Κάρσον.»  

- Sean Thomas Dougherty, RAIN TAXI, 2012     

 

Mother’s Day Celebration
                                        for Terri Acevedo

What is love but feasting atop a grave?
Mother’s Day and the Catholic cemetery is packed
with barbeques, Mariachis and plastic
tablecloths laid for picnics. There, alone
with his hands pressed into a burial mound
and in the cool shade of a concrete angel’s wings,
a boy sits crosslegged. He could be a yogi
concentrating on the orderly column of black ants
that carry, one blossom at a time, yellow mesquite flowers to their eggs underground, except
that it’s Mother’s Day, and he is as alone
as he’ll ever be, staring at the empty curl
of his fingers holding nothing but
the distant mourning of doves.    
At desert noon even the dead enjoy
singing that braids heat waves
shimmering molten lead between spring blooms.  
My friend has come to speak to
her mother riding the spirit horse of memory
along an underground river this past year.
She lights a candle and brushes debris
with her tender palms from the ant-tilled soil
above her mother’s ghost face. 
Walking between graves, her skin fills
with a guitar’s laughing blue chords,
with charcoal smoke,
with the boy’s mute hands,
with loneliness spun by hot wind each afternoon
under the invisible birth of stars, where
the dead begin to remember their names.
 

Η γιορτή της μητέρας
                               στην Τέρι Ακεβέντο

Δεν είναι η αγάπη παρά μόνο ένα πλουσιοπάροχο γεύμα πάνω από το μνήμα;
Γιορτή της μητέρας και γεμάτο το Καθολικό νεκροταφείο
από μπάρμπεκιου, από Μεξικάνικη μουσική, από στρωμένα 
τραπεζομάντηλα για πικνίκ. Εκεί μονάχος, 
με τα χέρια σε ένα τάφο ακουμπισμένα, στη παγωμένη σκιά των φτερών ενός 
τσιμεντένιου αγγέλου, σταυροπόδι κάθεται.
Θα μπορούσε να είναι λάτρης της γιόγκα 
που το βλέμμα του έχει στην αρμαθιά μαύρα μερμήγκια που φέρουν ένα ένα
άνθη χρυσαφιά ένα τη φορά στις υπόγειες φωλιές τους, 
ξεχνώντας τη γιορτή της μητέρας, ξεχνώντας πόσο μόνος είναι, 
πόσο πολύ μόνος είναι, με το βλέμμα να ψάχνει
στα δάχτυλα ανάμεσα το φυλακισμένο κενό πέρα
από το μακρόσυρτο πένθιμο τραγούδι των περιστεριών.
Στο έρημο απομεσήμερο και οι νεκροί απολαμβάνουν το τραγούδι εκείνο που 
καυτά κύματα με λαμπερό λιωμένο μόλυβδο πλέκει μεταξύ των ανθών της άνοιξης.
Ήρθε και μίλησε η φίλη μου στη μητέρα της με το φανταστικό άλογο της 
μνήμης κατά μήκος του υπόγειου ποταμιού.
Ανάβει ένα κεράκι και με τα τρυφερά της χέρια καθαρίζει το χώμα 
που σκεπάζει το νεκρό πρόσωπο της μητέρας της.
Διασχίζει τα δρομάκια ανάμεσα στους τάφους και η σάρκα της γεμίζει
με τις χορδές μιας κιθάρας που θλιμμένα γελούν,
με τον καπνό από το κάρβουνο,
με τα βουβά χέρια ενός παιδιού,
με τη μοναξιά που χορεύει στο ζεστό αεράκι του μεσημεριού 
κάτω από την αόρατη δημιουργία των αστέρων,
όταν οι νεκροί αρχίζουν να θυμούνται το όνομά τους.

Μετάφραση: Γεωργία Πλατάνου
 

The Ratcheting

The full moon eats the screams of magpies, 
dawn-colored jays ratcheting away
atop soggy lawn furniture even though the moon's developed
new facial cracks and has lost more mass
on its way to total disappearance in another million years. Still 
I am grateful to see its bright
white appetite as it flies invisible as the handkerchief
of my grandma's ghost while sunrise claims this world. 
Yesterday I thought I was going blind, fragile
retina blown apart or aqueous humor
squeezed by a fatal tumor from my eyeball's global field. 
Etched somewhere inside my sight,
a phantom yellow bulb or spectral solar
paramecium shimmied through my cornea.
Neither sleep nor eye drops erased the indelible proof
of melanoma, of fear's nickel-plated
electricity murdering what I envision. 
Why do I always feel I deserve disaster?
After a battery of tests, stinging
drops, finger pokes, laser white
lights digging at the back of my eyes,
the doctor says everything is fine.  
The floater still burns and leaps
just out of range. I'll carry it through
the afternoon's bureaucracy, the endless
back to school meetings, but I would rather be that magpie
yelling at the uncooperative sky or a jay 
braying against the full moon
it can no longer see.
 

Εκτόξευση

Η πανσέληνος καταβροχθίζει τις κραυγές των ασπρόμαυρων πουλιών,
των ντυμένων με τα χρώματα της αυγής κισσών που πετούν
πάνω από τα μουσκεμένα ντυμένα με βαμβάκι έπιπλα ακόμα κι αν το φεγγάρι  εμφάνισε νέες 
σχισμές πάνω στο πρόσωπό του και έχει χάσει περισσότερο όγκο
στην πορεία προς την ολοκληρωτική του εξαφάνιση στα επόμενα εκατομμύρια χρόνια. 
Είμαι, ακόμα, ευγνώμων να βλέπω τη φωτεινή και λευκή διάθεσή του όπως αόρατα πετά σαν 
το μαντήλι του πνεύματος της γιαγιάς μου όταν η ανατολή διεκδικεί τον κόσμο.
Εχθές νόμιζα πως ήμουν τυφλή, ο εύθραυστος 
αμφιβληστροειδής χιτώνας είχε καταστραφεί ή το υδατοειδές υγρό του ματιού
είχε πιεστεί από τον όγκο στην περιοχή της κόρης. 
Χαραγμένη κάπου μέσα στην όψη μου,
μια φανταστική κίτρινη λάμπα ή ο φασματικός ηλιακός 
ταλανισμένος μέσα στον κερατοειδή χιτώνα του ματιού μου.
Ούτε ο ύπνος ούτε το κλείσιμο του βλεφάρου μπόρεσε να σβήσει την ανεξίτηλη απόδειξη 
του μελανώματος, του φόβου για τον ηλεκτρισμό από νικέλιο που σκοτώνει όσα φαντάζομαι.
Γιατί άραγε πάντα αισθάνομαι πως αξίζω την καταστροφή;
Έπειτα από ένα πλήθος δοκιμασιών, διαπεραστικών 
πτώσεων, πιέσεων με το δάχτυλο, λευκών φώτων λέιζερ 
χωμένων στο πίσω μέρος των ματιών μου, 
ο γιατρός λέει πως όλα είναι καλά.
Η μυοψία στο μάτι ακόμα καίει και ξεπηδά
έξω από το φάσμα. Θα το κουβαλάω μέσα 
στην γραφειοκρατία του απογεύματος, στις ατέλειωτες
συναντήσεις για την επιστροφή στο σχολείο, όμως θα προτιμούσα να είμαι εκείνο το 
ασπρόμαυρο πουλί που φωνάζει στον ουρανό δίχως να τη βοηθά ή κίσσα 
που φωνάζει στο φεγγάρι και
δεν μπορεί πλέον να δει.

Μετάφραση: Γεωργία Πλατάνου
 

Wild in the Plaza of Memory
              for Dan Vera, Carmen Calatayud, Peter Montgomery, Joseph Ross, David Cheezam,          Naomi Benaron and Melissa Tuckey

Oh, body of poems like an uncut bouquet of camas taller than our heads, pungent as grizzly sweat,that witnesses our metaphoric picnic, our aortic toasts to stars rewriting themselves each night while we dream. Oh, body of poems unwinding the stories of old women's bare feet walking through corn pollen and banana leaves, through fields of sugar cane scythed by peasants whose tongues have been cut out by tyrants, poems scouring the blood of Afghani mothers from blasted brick streets. Oh, body of poems holding out its washcloths to cool the foreheads of soldiers blistering on the streets of Baghdad, poems holding out cups of honeyed milk to children starving in Darfur sand, poems leaping with their hearts into rivers runoff swollen and drowning their own banks. Oh, body of poems laughing at the spittle of dogs with their heads thrown out of car windows on a freeway littered with Milk Bones and torn socks. Oh, body of poems that for this month, have thrown their arms around each others' shoulders, like war veterans marching in Washington and Moscow and Santiago and Tehran and Jerusalem for peace. Oh, body of metaphors rattling wrist bones like jewelry in the plazas of memory. Oh, body of metaphors drinking coffee in a cafe sweetened by plum blossoms. Oh, body of friends growing new leaves on the same struggling tree.

Αγριότητα στην Πλατεία της Μνήμης
             στους Dan Vera, Carmen Calatayud, Peter Montgomery, Joseph Ross, David Cheezam, Naomi Benaron and Melissa Tuckey

Ω, ποιήματα σαν μια άκοπη ανθοδέσμη από κάμας που τα δικά μας χέρια δεν φτάνουν, με μυρωδιά ιδρωμένου εξηντάρη, που γίνεστε μάρτυρες του φανταστικού πικνίκ μας, που γίνεστε μάρτυρες των προπόσεων της καρδιάς στα αστέρια κάθε βράδυ στα όνειρά μας. Ω, ποιήματα που ξεδιπλώνετε τις ιστορίες των γυμνών ποδιών των κυριών που περπατούν μέσα σε φύλλα αραβοσίτου και μπανανιών, μέσα σε λιβάδια από ζαχαροκάλαμο που οι χωρικοί κλαδεύουν, ενώ οι δικές τους γλώσσες κόβονται από εκείνους που τους τυραννούν, ποιήματα που ψάχνετε το αίμα των Αφγανών μητέρων σας σε καταραμένους πλίνθινους δρόμους. Ω, ποιήματα που κρατάτε δροσερές τις πετσέτες στα προσκεφάλια των στρατιωτών που καίγονται στους δρόμους της Βαγδάτης, ποιήματα που προσφέρετε κούπες με γάλα και μέλι στα παιδιά που πεινούν στην άμμο του Νταρφούρ, ποιήματα που ορμάτε με την καρδιά σας μέσα στα ποτάμια που ξεχειλίζουν φουσκωμένα και πνίγεστε στις όχθες τους. Ω, ποιήματα που γελάτε με το σάλιο των σκύλων που ξεπροβάλλουν από τα παράθυρα των αυτοκινήτων σε δρόμους βρώμικους από σκυλοτροφές και τρύπιες κάλτσες. Ω, ποιήματα που τον μήνα αυτόν έχετε απλώσει τα χέρια στους ώμους των άλλων, σαν παλαίμαχοι πολέμου που διαδηλώνουν υπέρ της ειρήνης στην Ουάσινγκτον, στη Μόσχα, στο Σαντιάγκο, στην Τεχεράνη και στην Ιερουσαλήμ. Ω, μεταφορές που ρουφάτε τον καφέ σας και εκείνος γλυκαίνει από ονειρεμένα άνθη. Ω, φίλοι που νέα φύλλα βγάζετε στο αποκαμωμένο ήδη δέντρο.

Μετάφραση: Γεωργία Πλατάνου