
Παναγιώτης Αρβανίτης, Παράθυρο στο Βερολίνο, Γαβριηλίδης, 2019
Λέγεται ότι για κάθε άνθρωπο υπάρχει ένα θεμελιώδες στοιχείο που τον ορίζει και αυτό είναι ο τόπος. Τόποι πραγματικοί, νοητοί, των ονείρων, των φαντασιώσεων. Σήμερα οι τόποι για τον καθένα μας είναι περισσότεροι από ποτέ: ταξιδεύουμε, ξενιτευόμαστε, ακούμε τις ιστορίες των φίλων μας από άγνωστα μέρη, μαθαίνουμε τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου, ενώ και οι φανταστικοί τόποι διευρύνονται από γνώσεις, διαβάσματα και νοητικές εμπειρίες. Το βιβλίο του Παναγιώτη Αρβανίτη έχει συλλάβει το κομβικό σημείο στο οποίο στεκόμαστε όλοι και προσπαθεί να βρει έναν τρόπο να ορισουμε την ταυτότητά μας και τον “τόπο” μας με βάση άλλες συντεταγμένες.
Ο Αρβανίτης ανοίγει ένα παράθυρο στο Βερολίνο και προσπαθεί να κτίσει μια δική του πατρίδα, έναν δικό του τόπο. Η πατρίδα αυτή που αναζητά μπορεί και να μην έχει χώμα, μπορεί να καταργεί τα σύνορα, μπορεί να απλώνεται ή να περιορίζεται, να ίπταται στ’ άστρα ή να προσγειώνεται στο σκοτάδι. Τι χρειάζεται όμως μια πατρίδα για να είναι στέρεη και να δίνει σιγουριά; Ελευθερία, μνήμη και έναν πόθο για το μέλλον, ότι εκεί τα τραύματα θεραπεύονται, ότι εκεί ο εαυτός ανθίζει και βρίσκει την αιώνια ουσία του. Ας δούμε, λοιπόν, τι είδους πατρίδα είναι αυτή που αναζητούμε – και μην περιμένετε να βρούμε τίποτε από αυτά που φανταζόμεστε. Ας δούμε τα στοιχεία που αποτελούν τους δεσμούς, τους ιστούς και τους χυμούς της χώρας στην οποία θα εισέλθουμε.
Σε αυτή την πατρίδα, πριν γεννηθεί κανείς, υπάρχει, έτσι μας λέει το πρώτο ποίημα της συλλογής, Το 1984. Αυτή είναι μια πολύ βασική θέαση των πραγμάτων, που ορίζει όλα τα ποιήματα: όλα είναι εφήμερα και όλα είναι αιώνια, όλα στέκονται στην άκρη ενός γκρεμού έτοιμα να αφανιστούν και όλα τελικά επιβιώνουν και επανέρχονται, γιατί δεν μπορούν να πεθάνουν.
Η γη και τα ουράνια βρίσκονται σε μια συνεχή επικοινωνία, πράγμα που ήταν πάντοτε απολύτως φυσικό για τους ανθρώπους, αφού έστρεφαν το βλέμμα ψηλά, προσπαθούσαν να αναζητήσουν τη φύση του ουρανού και όσα μυστικά κρύβει. Εμείς πλέον σπάνια κάνουμε αυτή την κίνηση, έχουμε μάθει να βλέπουμε έναν ανθρωποποίητο κόσμο. Στην πατρίδα αυτή, όμως, του βιβλίου θα πρέπει να αλλάξουμε συνήθειες. Έτσι, στο ποίημα Νέα σελήνη, η σελήνη αποκτά σώμα, γίνεται και πάλι γυναίκα, όπως και τότε που ήταν θεά, η νύχτα είναι μια προκυμαία, το χαρτί είναι μια σκοτεινή άβυσσος. Τι είναι ουράνιο και τι επίγειο; Πού βρίσκονται τα όρια του εδώ και του εκεί; Αυτή η ερώτηση είναι η αλήθεια του ανθρώπου που ορίζεται όχι ως Έλληνας, Γερμανός, Αμερικάνος, αλλά ως πλάσμα του σύμπαντος. έσκαβα με τα νύχια μου τα σύννεφα/ τ’ ουρανού για να σκαλίσω το χώμα: έτσι κλείνει το ποίημα Ιπτάμενος, στο οποίο μπορεί κανείς να γεωργήσει τον ουρανό, όντας ιπτάμενος στο χώμα. Ας αναφερθούμε σε αυτό το σημείο και στο ποίημα Ροδάκινα:
Όταν ο χρόνος με μυρίσει
αγρίμι έτοιμο να μου επιτεθεί
μονάχα εσύ, ουρανέ, θα ’χεις μείνει
αν η μοίρα μου από θαύμα σωθεί.
αγρίμι έτοιμο να μου επιτεθεί
μονάχα εσύ, ουρανέ, θα ’χεις μείνει
αν η μοίρα μου από θαύμα σωθεί.
Με τη λευκή ποδιά σου
μόνο εσύ θα ’σαι εκεί
για να ρωτήσω κάτι
που λαχταρώ τόσο πολύ:
μόνο εσύ θα ’σαι εκεί
για να ρωτήσω κάτι
που λαχταρώ τόσο πολύ:
πες μου, έχει ροδάκινα εκεί;
Ροδάκινα νόστιμα, ευωδιαστά
γυναικών που αγάπησα οσμή
στους οπωρώνες των σκέψεων
των ανεκπλήρωτων γεύσεων
γυναικών που αγάπησα οσμή
στους οπωρώνες των σκέψεων
των ανεκπλήρωτων γεύσεων
πες μου, έχει ροδάκινα εκεί;
Σε αυτή την πατρίδα, όσοι χάθηκαν είναι παρόντες, ας μην κρύβουμε πια από τον εαυτό μας πόσο μας έχει πονέσει η απώλειά τους και πόσο μας καθόρισε η παρουσία τους. Οι νεκροί είναι δίπλα μας, είτε θέλουμε είτε όχι: σε αυτή τη νέα πατρίδα θα ζούμε μαζί τους. Στο ποίημα Ποδηλατόδρομος η μητέρα από το υπερώο τ’ ουρανού/ καπνίζει τα καρέλια της στα σύννεφα, ενώ στο ποίημα Bartleby & Co. ο παππούς συνεχίζει να διαβάζει τους Άθλιους του Ουγκώ, αγνοώντας τη δυσπιστία μας για την ύπαρξή του, όπως αγνοεί και όσους τον έλεγαν και τον λένε ακαμάτη.
Ό,τι δημιουργούμε έχει μια ζωή το ίδιο ζωντανή με τη δική μας, είναι ένας θεός που φώλιαζε μέσα μας και εξέρχεται. Στο ποίημα Το γιαπί ο ποιητής περιτριγυρίζεται από καρφιά του μέλλοντος, ενώ στην αυλή αλυχτούν τα σκυλιά–ποιήματα. Αλυχτούν για να βρουν την πλήρη τους ύπαρξη, δηλαδή γεννιούνται αργά και με πόνο. Αν θέλετε να μπείτε σε αυτή την πατρίδα, μας λέει ο ποιητής, δημιουργείστε, παλέψτε με τους μικρούς θεούς σας, ξεβολέψτε τους από τη φωλιά τους, ελευθερώστε τους, γιατί δεν σας ανήκουν. Το μόνο που σας ανήκει είναι η προσωρινή φιλοξενία τους.
Στην πατρίδα αυτή, διαρκώς θα ακούμε τη σιωπή: υπάρχει μάλιστα το ποίημα που τιτλοφορείται Υλικό της σιωπής που αρχίζει: Κατάγομαι από δύσκαμπτο υλικό της σιωπής/ τσούρμο οι αέρηδες με γλύφουν τραχείς. Έχουμε μπροστά μας μια σιωπηλή κραυγή, την κραυγή του ανέμου, έτσι όπως την ακούμε μονάχα σε έναν έρημο τόπο. Από πού αλλού άραγε καταγόμαστε παρά από την αρχέγονη σιωπή; Εκείνη που είχαν τα σπλάχνα της μάνας μας, εκείνη που έχει το διάστημα, εκείνη που απλώνει μπροστά μας ο θάνατος.
Στο ποίημα 2084, σε μια μελλοντική εποχή, υπάρχει ένα ον στον γαλαξία που είναι το μόνο που μιλά την ελληνική, απαγγέλλει Σαχτούρη, Κάλβο, Εμπεδοκλή και οι άνθρωποι γύρω το κοιτούν με αποστροφή. Ύστερα μπήκε ένα κύμα παγωμένο με ορμή. Σε αυτό το ποίημα ο κόσμος από άκρη σε άκρη παγώνει, ο κόσμος τελειώνει μέσα σε ένα παχύ μενεξεδί. Μια ακόμη εικόνα του μέλλοντος έρχεται στο ποίημα Ο μαύρος κήπος του Μέργουιν: σε αυτό το ποίημα κλείνουν οι πόρτες του παραδείσου και Στην κόλαση του παραδείσου/ τα κλειδιά θα κρεμάσουν/ κορυδαλλοί κελαηδώντας/ για τελευταία φορά. Μα, θα αναρωτηθείτε: είναι το μέλλον μονάχα αφανισμός; Είναι θάνατος; Όχι. Το παιδί στο ποίημα Μάθημα αστρονομίας, επέμενε στων αστεριών/ ν’ ανεβεί τα κλαδιά, κι ας του έλεγε ο θείος του ότι το μέλλον είναι δέντρο απόκρημνο, ενώ στο ποίημα post festum ένα βλέμμα προς τα αστέρια φέρνει πίσω τη μητρική γλώσσα σαν ένα δειλό γρύλισμα που πάλλεται μέσα μας. Τελικά στην πατρίδα αυτή αργά και σταθερά, υπόγεια και ταπεινά, με μόχθο και στοργή, καταργούνται οι σκοτεινές προβλέψεις του μέλλόντος, μέσα από το σκαρφάλωμα των παιδιών στα αστέρια, ενώ βρίσκουμε πάντα μα πάντα τη γλώσσα μας, εκείνη που τη μιλούν οι αμέτρητοι άνθρωποι που έχουμε εντός μας, οι άδηλες ψυχές του εαυτού μας.
Στο κείμενο αυτό, κατέγραψα έναν σύντομο χάρτη που οδηγεί στην παράξενη νέα πατρίδα του βιβλίου. Υπάρχουν αμέτρητοι παράδρομοι εντός των ποιημάτων. Σταθείτε κι εσείς στο παράθυρο του Βερολίνου και κοιτάξτε τους προσεκτικά πριν αναχωρήσετε.
Άννα Γρίβα
© Poeticanet
Ημ/νία δημοσίευσης: 15 Ιανουαρίου 2020
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 18
- Στάθης Κουτσούνης, Μπροστά σε αλλότριο ρόπτρο. Κριτικές επισκέψεις και άλλα κείμενα (1989 - 2020)
- Παυλίνα Παμπούδη, Νυχτολόγιο,
- Για το βιβλίο του Γιώργου Βέη: ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΕΚΕΙ ΑΠ' ΟΠΟΥ ΞΕΚΙΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΦΘΑΝΕΙ ΚΑΝΕΙΣ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 16
- Βασιλική Ράπτη, Η λεπταίσθητη Λαίδη μου
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις...
- Αλέξιος Μάινας, Προσκόμματα και ποιμαντικές λύσεις
- Θεοδόσης Πυλαρινός: Ο ποιητής Αντώνης Φωστιέρης
- οι Κυψέλες του Γιώργου Αλισάνογλου και η Παπούσα της Βίκυς Κατσαρού
- Ποιητική της ζωής
- ΑΝΤΩΝΗΣ ΦΩΣΤΙΕΡΗΣ – "ΘΑΝΑΤΟΣ Ο ΔΕΥΤΕΡΟΣ"
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 15
- Χλόη Κουτσουμπέλη, Η γυμνή μοναξιά του ποιητή Όμικρον
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- Παυλίνα Παμπούδη, Σημειώσεις για το άγραφο
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 14
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ, Φωτογραφία ξωμάχου ή Τα μάγια
- Άννα Γρίβα, Δαιμόνιοι
- Στου κανενός τη χώρα του Στάθη Κουτσούνη,
- Παναγιώτα Λάσκαρη, “Μικρή σπουδή πάνω στο πρόσωπο ενός Τεύκρου – Συνομιλώντας με τον Γιώργο Σεφέρη”
- Χρύσα Ευστ. Αλεξοπούλου, Πορείες Κατάδυσης
- ΣΑΤΙΡΑ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΗ: ΛΙΓΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΑ PIXELS ΤΟΥ Δ. ΚΟΣΜΠΟΥΛΟΥ
- Πέτρος Γκολίτσης, Σφαχτάρια στο λευκό, Θράκα, 2020
- ΟΙ ΑΝΘΙΣΜΕΝΕΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΤΗΣ ΑΝΘΟΥΛΑΣ (ΔΑΝΙΗΛ)
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 13
- Ο χρόνος είναι ποίηση
- Στάθης Κουτσούνης Άννα Βασιάδη,
- ΟΙ ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ ΤΟΥ ΓΙΩΡΓΟΥ ΒΕΗ
- Γιώργος Βέης, Βράχια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- Ο θρίαμβος του ασήμαντου, του ανώνυμου και του μηδαμινού. Ιωάννης Πανουτσόπουλος
- Ανθούλα Δανιήλ "Δεκαετίες τερματίζουν όλες μαζί στο νήμα"
- Βασίλης Λαδάς, "Λεύκωμα"
- Αποξέοντας τον παλίμψηστο συμβατικό πάπυρο και «σκρατσάροντας» τον ηλεκτρονικό: «Η ποίηση να είναι ασφαλής!»
- Με το μέτρο της ποίησης
- Ξαναδιαβάζοντας τη συλλογή του Αντώνη Φωστιέρη Ποίηση μες στην Ποίηση
- Δημήτρη Χουλιαράκη, Ψυχή στα δόντια,
- Ξάνθος Μαϊντάς, Αφανών Γυναικών
- Alda Merini, Θεϊκή μανία, μτφρ. Έλσα Κορνέτη
- SILENCIO / ΣΙΩΠΗ
- Σάρα Θηλυκού, Το όνομά τους
- Eva Runefelt, Στα χέρια της μνήμης
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Ρούλας Αλαβέρα, Ηλεκτρονικός Πάπυρος,
- ΔΗΜΗΤΡΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ: ΕΙΚΟΣΙ ΤΕΣΣΕΡΙΣ ΧΤΥΠΟΙ ΚΑΙ ΣΙΩΠΗ
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 12
- KATOIKOI TΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ 2
- Λαθραία οργή, της Λίλυς Εξαρχοπούλου (εκδόσεις Μελάνι 2018)
- Ο κόσμος «γεννιέται» σε τρεις πράξεις
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 11
- Η θαμπάδα της ύπαρξης ( ή η λευκόφαιη υφή της)
- Αλόη Σιδέρη, Ανάμεσα στο μακριά και το πιο μακριά
- Μάρκος Δενδρινός, Το χρυσάφι του Δόγη
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 9
- ΚΑΤΟΙΚΟΙ ΤΟΥ ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟΥ
- Τάναϊς: Μία δοκιμή στην ποίηση του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Κώστα Βούλγαρη, Η αλήθεια, Και ο άλυπος θάνατος
- Fátima Fernandes, Εξορκισμός
- Kώστας Λιννός, Μετασχηματισμοί Δ΄
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 8
- Άντζελα Γεωργοτά, Το ανεπίδοτο της συντριβής
- Λουκάς Τζόγιας, Αποσπάσματα καλών τρόπων
- Eλένη Βελέντζα, Ίσως πόθοι
- Γιώργος Καρτάκης, Ο θρίαμβος της λογικής
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 7
- Ηρώ Νικοπούλου, Το πριν και το μετά την παύλα,
- Ο Ηλίας Γκρής, «Σαν άλλος Οιδίποδας»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Το γεγονός της γραφής στο περιθώριο
- ΕΙΡΗΝΗ ΡΗΝΙΩΤΗ: «ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΜΟΝΟ»
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 6
- "Μια βόλτα μόνο" της Ειρήνης Ρηνιώτη
- Ασημίνα Ξηρογιάννη, Λίγη φθορά για γούρι
- «Σκοτεινή Κλωστή Δεμένη» της Άννας Γρίβα
- «Λευκός Καμβάς» της Αναστασίας Παρασκευουλάκου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ 5
- Aντιγόνη Κατσαδήμα, Φτιάχνοντάς τα με τον Βαλερύ
- Η ΕΣΩΤΕΡΗ ΦΥΣΗ Νικόλας Ευαντινός
- Γιώργος Βέης, Για ένα πιάτο χόρτα
- ΔΕΣΠΟΙΝΑ ΔΕΜΕΡΤΖΗ «Πώς κλίνεται το ρήμα όλλυμι»
- «Ανθολογία σύγχρονης αραβικής ποίησης»
- ΓΙΩΤΑ ΜΑΡΚΟΥ, Χορός Σαλτιμπάγκων
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Θανάσης Χατζόπουλος: Φιλί της Ζωής
- Δημήτρης Αθανασίου, Αναχρονισμοί και ψίθυροι
- Ανδρέας Λασκαράτος, Δημοτικά τραγουδάκια
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Για ένα πιάτο χόρτα
- Οι ποιητικές ψηφίδες του Χάρη Μιχαλόπουλου
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Παναγιώτης Αρβανίτης, «Ο τυφλός επισκέπτης»,
- Άρις Kουτούγκος, Καλοκαίρια Τρόπος του λέγειν
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Πορτρέτο Πριν το Σκοτάδι της Λιάνας Σακελλίου
- Κατερίνα Κούσουλα "Ο ΤΩΝ ΩΡΑΙΩΝ ΜΑΚΑΡΩΝ-περιοδεύων κήπος επταήμερος
- ΣΤΗΛΗ ΑΛΑΤΟΣ
- Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΙΧΝΙΔΙΟΥ
- Ιωσήφ Βεντούρας: Το παιχνίδι
- Ηλίας Τσέχος: Α γ ρ ι ό χ ο ρ τ ο σ τ ό μ α
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο Ποιητής Αλέξανδρος Βαρόπουλος
- Χρυσούλα Σπυρέλη: Ο ποιητής Τάκης Καρβέλης
- ΦΡΟΣΟΥΛΑ ΚΟΛΟΣΙΑΤΟΥ - ΕΥΦΡΟΣΥΝΗ ΜΑΝΤΑ ΛΑΖΑΡΟΥ
- Από τη μνήμη στο ταξίδι και αντίστροφα: μια σύντομη περιδιάβαση στο ποιητικό έργο του Γ. Βέη
- Σταυρούλα Χριστοδουλάκου - Όπου να ’ναι θα βρέξει
- Δημήτρης Κοσμόπουλος - Κατόπιν εορτής
- TANAIS
- ΦΩΤΗΣ ΚΑΓΓΕΛΑΡΗΣ
- ΓΙΩΡΓΗΣ ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΣ: Η ποίηση των αιώνιων ιδεών
- Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στιγμιότυπα του σώματος
- ΠΟΛΥ ΜΑΜΑΚΑΚΗ: Υπόσχεση διάρκειας και ουσίας
- Το Στιχάρι της Άντειας Φραντζή: μικρές ιστορίες αναγνώσεων
- Παναγιώτης Κερασίδης - Ενηλικίωση της ουτοπίας
- Στάθης Κουτσούνης - Στιγμιότυπα του σώματος
- Ζωή Σαμαρά
- Έφη Καλογεροπούλου - Άμμος
- Δώρα Κασκάλη - Ανταλλακτήριο ηδονών
- Αγγελική Κορρέ - Ο μονόκερως και η ψύχωση
- Μαρία Κουλούρη - Μουσείο άδειο
- Ελένη Κοφτερού - Γράμμα σε γενέθλια πόλη
- Πόλυ Χατζημανωλάκη - Το αλφαβητάρι των πουλιών
- Παναγιώτης Μαυρίδης - Επί παντός επιστητού
- Κώστας Λιννός - Μετασχηματισμοί Γ΄
- Ο ΠΟΙΗΤΗΣ ΣΩΤΗΡΗΣ Π. ΒΑΡΝΑΒΑΣ
- ΕΦ’ ΟΛΗΣ ΤΗΣ ΥΛΗΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΥΛΗΣ
- Πόλυ Μαμακάκη - Περίπατοι στον κήπο για δύο (poema, 2013)
- Γεωργίου Δ. Μπίκου, «Το βιβλίο ως διδακτικό μέσο και οι κυρίαρχοι τρόποι ανάγνωσης
- Ωδή και Ελεγεία των (μεταφραστικών) οδών
- Βασίλης Κάρδαρης ΜΙΜΗΣΗ ΓΥΝΑΙΚΑΣ
- Μαρία Κουλούρη - "Μουσείο Άδειο" (Μελάνι, 2013)
- «Θαύμα Ιδέσθαι» της Αθηνάς Παπαδάκη
- Της μη συμμορφώσεως άγιοι
- Από την Ύβρη στη Νέμεση
- Γιώργου Δουατζή, Πατρίδα των καιρών
- ΦΙΛΙΠΠΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΤΣΙΝΤΑΒΗΣ
- Τα πηγάδια της Ιστορίας, του Χ. Χατζήπαπα
- Δήμητρα Χ. Χριστοδούλου, Ο τρόμος ως απλή μηχανή,
- ΧΑΡΑΣ ΣΑΡΛΙΚΙΩΤΗ: ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΙ ΤΟΠΟΙ
- ΝΑΤΑΛΙΑ ΚΑΤΣΟΥ: Κοχλίας
- Κυριάκος Συφιλτζόγλου: «Έκαστος εφ’ ω ετάφη»
- Γιώργος Αλισάνογλου
- ΑΓΑΘΗ ΔΗΜΗΤΡΟΥΚΑ, Di cani e d’ altro
- Ναπολέοντα Λαπαθιώτη, Κάπου περνούσε μια φωνή
- ΘΕΩΝΗ ΚΟΤΙΝΗ: Θεός ή αγάπη
- ΛΙΑΝΑ ΣΑΚΚΕΛΙΟΥ: Πορτρέτο πριν το σκοτάδι
- ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟΥ: Ο ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟΣ
- Γιώργος Βέης: Μετάξι στον κήπο
- Κυριακή Αν. Λυμπέρη: ΕΜΑΥΤΟΥ
- Βασίλης Ζηλάκος: Η Κούπα του τσαγιού
- Η ανεξαρτησία της ποίησης
- Νεκταρία Μενδρινού: Αειθαλή και Φυλλοβόλα
- Ιορδάνης Παπαδόπουλος: Το βουνό και ο ποιητής δεν πήραν είδηση
- Αντιγόνη Φέσσα: Προσευχή πουλιού
- Γιώργος Βέης: Η Εμμένεια της Ποίησης
- Νίκος Ερηνάκης: Πρόλογος
- Γιώργος Βέης: Ν όπως Νοσταλγία
- ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΠΕΛΕΖΙΝΗΣ: ΠΑΛΑΙΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΓΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΘΕΜΑΤΑ
- Στον Ύπνο του Ποιητή του ΝΟΤΗ ΓΕΡΟΝΤΑ
- Γιώργος Βέης, Ν όπως Νοσταλγία
- Γιάννης Πάσχος, Ζωή εκτός ωραρίου
- Γιάννης Κοντός, Ηλεκτρισμένη πόλη
- Ιουλίτα Ηλιοπούλου, 11 τόποι για ένα 1 καλοκαίρι
- Στάθης Κουτσούνης, Έντομα στην εντατική
- Γιώργος Αραμπατζής: Παραβολές του κινηματογράφου
- Δημήτρης Λαμπρέλλης: Η μυστική αποβάθρα
- Γιώργος Βέλτσος: Από Βηθανίας
- Αριστέα Παπαλεξάνδρου: Ωδικά πτηνά
- Δημήτρης Ελευθεράκης: Ρέκβιεμ για ένα φίλο
- Χάρης Ψαρράς, η δόξα της ανεμελιάς
- Παναγιώτης Κερασίδης, Λείπουμε
- Έφη Πυρπάσου: Ξενάγηση
- Γιάννης Στίγκας: Η όραση θ' αρχίσει ξανά
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: Η μουσική των σφαιρών
- Μανόλης Πρατικάκης: Το αόρατο πλήθος
- Πανάγος Πέππας: Ημερίδα
- Άννα Γριμάνη: «Venetia»
- Σπύρος Λ. Βρεττός : «Συνέβη»
- Πάνος Κυπαρίσσης : «Το χώμα που μένει»
- Αντώνης Μακρυδημήτρης: Η ακριβολογία των ονείρων
- ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΕΝΗΝΤΑ ΠΕΝΤΕ ΧΡΟΝΙΑ του Paul Celan
- ΥΠΟΔΕΙΓΜΑΤΙΚΟ ΑΙΣΘΗΤΙΚΟ ΜΟΡΦΩΜΑ της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου
- Wallace Stevens: Δεκατρείς τρόποι να κοιτάς ένα κοτσύφι και άλλα ποιήματα
- Σωτήρης Σαράκης: «Η τελετή» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Κλεοπάτρα Λυμπέρη: «Η μουσική των σφαιρών» του Χρίστου Παπαγεωργίου
- Ανθή Μαρωνίτη, Το ακόντιο του Γιώργου Βέη
- Ο Άνθρωπος από τη Γαλιλαία: ένα χριστολογικό ποίημα για τη σιωπή του Θεού
- ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΕΣ ΚΟΣΜΩΝ του Γιώργου Βέη
- Ο βίος και το έργο του Ανδρέα Κάλβου του Λεύκιου Ζαφειρίου
- Σπύρος Λ. Βρεττός, Το εγκώμιο της φυγής, εκδ. Γαβριηλίδης, 2006.
- ΓΕΝΝΗΤΡΙΕΣ του Γιάννη Δάλλα
- ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ της Μαρίας Κυρτζάκη
- ΧΡΟΝΟΛΟΓΙΑ του Νίκου Σπανού
- ΑΣΦΥΚΤΙΟΝΙΑ του Αλέξανδρου Σ. Αρδαβάνη
- Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΞΕΝΩΝΑΣ του Μανόλη Πρατικάκη
- ΛΟΝΔΙΝΟ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ της Μαρίας Τοπάλη
- ΠΕΡΑ ΑΠ' ΤΗ ΜΕΡΑ του Νίκου Βιολάρη
- Η ΑΠΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗΣ του Ζάχου Σιαφλέκη
- ΛΕΞΕΙΣ ΓΡΑΜΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ του Gaston Baquero
- ΕΒΡΑΙΟΙ ΠΟΙΗΤΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΑΙΩΝΑ του Ιωσήφ Βεντούρα
- ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΕΣ ΜΕΤΑΒΟΛΕΣ του Μιχαήλ Μήτρα
- ΔΙΑΜΕΡΙΣΕΙΣ του Δημήτρη Κατσαγάνη